Το να μεγαλώνεις δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά για τη Riley που ξεριζώνεται από την ήσυχη ζωή της σε μια κωμόπολη της κεντροδυτικής Αμερικής για να εγκατασταθεί στο Σαν Φρανσίσκο, όπου βρίσκεται η καινούρια δουλειά του πατέρα της. Όπως όλοι μας, έτσι κι η Riley κατευθύνεται από τα συναισθήματά της – τη Χαρά, τον Φόβο, τον Θυμό, την Αηδία και τη Θλίψη. Τα συναισθήματα ζουν στο Κέντρο Ελέγχου μέσα στο μυαλό της, απ’ όπου τη συμβουλεύουν στην καθημερινότητά της. Καθώς η Riley και τα συναισθήματά της αγωνίζονται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, στο Κέντρο Ελέγχου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ενώ η Χαρά, το κυρίαρχο και σημαντικότερο συναίσθημα της Riley, προσπαθεί να διατηρήσει το ηθικό υψηλό, τα υπόλοιπα συναισθήματα συγκρούονται μεταξύ τους για  το πώς να διαχειριστούν μια διαφορετική πόλη, ένα νέο σπίτι κι ένα καινούριο σχολείο.

Ο Pete Docter και ο Jonas Rivera, το δίδυμο πίσω από το «Ψηλά στον ουρανό», δημιούργησε μία απίστευτα δυνατή, σημαντική και σπουδαία ταινία: «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» (INSIDE OUT). Ξέρω, ξέρω είναι κινούμενα σχέδια. Πώς θα μπορούσαν μερικά κινούμενα σχέδια να είναι ΟΛΑ αυτά; Αλλά εμπιστευτείτε με, είναι! Eιδικά για όλους εμάς που μεγαλώνουμε παιδιά που κυριαρχούνται από τα συναισθήματά τους.

«Τα μυαλά που κουβαλάς» δεν είναι απλά μια ξεκαρδιστική ταινία, με τρόπο που μόνο οι ταινίες κινουμένων σχεδίων μπορεί να είναι, αλλά παρουσιάζει πώς δουλεύει το μυαλό, τη μετάβαση από την παιδική στην εφηβική ηλικία και τα βασικά του μεγαλώματος των παιδιών, όλα σε ένα όμορφο περιτύλιγμα σχετικά με ένα 11χρονο κορίτσι που λέγεται Riley και τα συναισθήματα που ζουν στο κεφάλι της.
Επίσημη πρεμιέρα στην Αθήνα την Κυριακή 30 Αυγούστου στην κατάμεστη αίθουσα V-max των Village Cinemas έκανε η νέα ταινία της Disney/Pixar, Τα Μυαλά που Κουβαλάς (Inside Out)
Στην πρεμιέρα παρευρέθηκε η ηθοποιός Νάντια Kοντογεώργη, η οποία έχει μεταγλωττίσει τη φωνή της Χαράς στην ταινία. Η Χαρά είναι ένα από τα πρωταγωνιστικά συναισθήματα που «κατοικούν» στο μυαλό ενός 11χρονου κοριτσιού. Εκτός από τη Χαρά, η Λύπη, ο Θυμός, η Αηδία και ο Φόβος (μεταγλωττισμένος από τον ηθοποιό Λευτέρη Ελευθερίου), συνθέτουν ένα φαντασμαγορικό ταμπλό από αξέχαστες, αστείες, αλλά και συγκινητικές προσωπικότητες. Η λαμπερή Νάντια Kοντογεώργη (Κάτω Παρτάλι, Μελωδία της Ευτυχίας) ήταν η ιδανική Χαρά, μια και έδωσε τέλεια στο ρόλο την μαγική του αισιοδοξία και ευθυμία.
Στην πρεμιέρα παρευρέθηκαν επίσης οι δύο από τα τρία μέλη του συγκροτήματος των Otherview, η Έλενα Τσαγκρινού και ο Βασίλης Κουμεντάκος, καθώς και ο τραγουδιστής Άρης Πλασκασοβίτης.

Να μερικά από τα μυστικά για γονείς που προέκυψαν από «Τα μυαλά που κουβαλάς».

Δημιουργήστε χαρούμενες «κύριες αναμνήσεις» για τα παιδιά σας.

Η Χαρά, το κύριο συναίσθημα που κρατούσε τα ηνία της ταινίας (το επικρατέστερο συναίσθημα από αυτά που νιώθει η μικρή Riley), βοηθάει στη δημιουργία χαρούμενων αναμνήσεων που αποτελούν τις κύριες αναμνήσεις της Riley – δυνατές αναμνήσεις που θα μείνουν για πάντα στις αποθήκες του μυαλού. Αυτές οι αναμνήσεις είναι σπάνιες και υπέροχες. Αφού δείτε την ταινία, θα ανυπομονείτε να δημιουργήσετε περισσότερες θετικές κύριες αναμνήσεις για το παιδί σας, που θα διαρκέσουν μία ζωή.

2. Βοηθήστε στο χτίσιμο αξιόλογων νησιών προσωπικότητας.

Η Riley έχει 5 νησιά προσωπικότητας. Το Νησί του Χόκεϊ, το Νησί της Ειλικρίνειας, το Νησί της Χαζομάρας, το Νησί της Φιλίας και το Νησί της Οικογένειας. Είναι δουλειά μας ως γονείς να βοηθήσουμε στο χτίσιμο και στη διατήρηση αυτών των νησιών για τα παιδιά μας και μαζί με τα παιδιά μας. Παρ” όλο που ανήκουν στα παιδιά μας, το να τους δώσουμε τα εργαλεία για να τα διατηρήσουν είναι πολύ σημαντικό.

3. Η ταινία μας δίνει νέους τρόπους για να μιλήσουμε με τα παιδιά μας για τα συναισθήματά μας.

«Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει μια ταινία που γίνεται εργαλείο για να μπορέσουμε να μιλήσουμε με τα παιδιά μας,» είπε η Amy Poehler που στα Αγγλικά κάνει τη φωνή της Χαράς. Τα καθίζεις κάτω και τα ρωτάς πώς αισθάνονται και δε παίρνεις απάντηση. Με αυτούς τους «ανθρωποποιημένους» αστείους ήρωες, τα παιδιά μπορούν να μιλήσουν καλύτερα για τα συναισθήματά τους. Αλλάζει τα πράγματα. Δεν το λέω συχνά αυτό για τα projects στα οποία συμμετέχω και ίσως να μην το ξαναπώ ποτέ, αλλά δεν πειράζει. Το να έχω συμμετάσχει σε κάτι που αισθάνομαι ότι έχει προσθέσει αξία στον κόσμο, είναι κάτι σημαντικό.»

Πράγματι, κάτι σημαντικό. Μετά την ταινία τα παιδιά μπορούν να εκφράσουν καλύτερα τα συναισθήματά τους λέγοντας «οδηγούσε ο θυμός» μετά από κάποιο ξέσπασμα ή «η λύπη είχε πιάσει δουλειά».

4. Συνειδητοποιήστε ότι ό,τι κι αν κάνετε, η παιδική ηλικία θα τελειώσει.

Όλοι μας έχουμε κρατήσει σφιχτά τα παιδιά μας και έχουμε ευχηθεί να έμεναν γλυκά και μικρά για πάντα. Αλλά η παιδική ηλικία, όπως όλα τα καλά πράγματα, πρέπει να τελειώσει. Θα γίνει γρηγορότερα απ” όσο θα θέλαμε. Το να μπορείς να αντιληφθείς αυτές τις αλλαγές στα παιδιά σου και να μπορείς να τα υποστηρίξεις σε κάθε φάση της ζωής τους, είναι ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. Μπορεί να θρηνήσουμε για τις γλυκές στιγμές από την παιδική τους ηλικία, αλλά με τη βοήθειά μας, θα μεγαλώσουν και θα γίνουν σπουδαίοι ενήλικες.

5. Το Νησί της Χαζομάρας δε θα υπάρχει πάντα.

Κάποια νησιά θα υπάρχουν για πάντα, όπως το Νησί της Οικογένειας και το Νησί της Φιλίας. Αλλά υπάρχουν και τα νησιά που θα εξαφανιστούν: Το νησί της Χαζομάρας, το Νησί του Ποδοσφαίρου, Το Νησί του Συγκροτήματος μπορεί να εξαφανιστούν, να αντικατασταθούν inside outμε άλλες αγάπες. Απλά να υποστηρίζετε τα παιδιά σε οποιαδήποτε νησιά έχουν στην κατοχή τους. Πολλοί γονείς, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, δε θέλουν να εξαφανιστεί το Νησί της Χαζομάρας.

6. Ο Θυμός, η Αηδία, ο Φόβος ζουν στο μυαλό τους για έναν λόγο.

Μπορεί να μη σας αρέσει όταν το παιδί σας εκφράζει θυμό, αηδία ή φόβο, αλλά όλα αυτά τα συναισθήματα είναι σημαντικά. Είναι εκεί για να προστατεύσουν τα παιδιά μας από φυσικούς και κοινωνικούς κινδύνους.

7. Μερικές φορές τα παιδιά, αλλά και εμείς, χρειαζόμαστε το χρόνο μας να είμαστε λυπημένοι.

Η λύπη έρχεται σε όλους, αλλά σημαντικό είναι πώς τη διαχειρίζεσαι. Όλοι έχουμε περιόδους που είμαστε λυπημένοι, μια απάντηση στα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν, μια άσχημη μέρα, ή απλά άσχημη διάθεση. Παρ” όλο που μπορεί να μπείτε στον πειρασμό να κάνετε αστείες φάτσες ή να γαργαλήσετε το παιδί σας για να του φτιάξετε τη διάθεση, μερικές φορές το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι απλά να ακούσετε.

«Τα μυαλά που κουβαλάς» είναι σπουδαία ταινία, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι σε παρακινεί να γίνεις καλύτερος γονιός και καλύτερος άνθρωπος. Αλήθεια, πόσο συχνά το κάνει αυτό μια ταινία;

Λίγα λόγια για την ταινία
«Τα συναισθήματα είναι σαν φωνές στο μυαλό μας» λέει ο σκηνοθέτης Pete Docter. «Όταν ξεκινήσαμε την ταινία, παρατηρούσαμε τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους συνεργάτες μας και καταλάβαμε ότι όλοι περνάνε περιόδους που είμαστε χαρούμενοι ή στεναχωρημένοι, αλλά μερικοί άνθρωποι είναι συνέχεια ή το ένα ή το άλλο. Η Riley είναι από τα χαρούμενα παιδιά. Οπότε η Χαρά είναι το πρώτο συναίσθημα που εμφανίζεται και μάλιστα έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τη Riley».

Οι δημιουργοί της Pixar είναι γνωστοί για την έρευνα που κάνουν για κάθε ταινία. Είτε χρειάζεται να γίνουν ειδικοί στο σχέδιο αυτοκινήτων για το Cars, είτε στο trekking στα τοπία της Σκωτίας για το εντυπωσιακό Brave. Οι σχεδιαστές και οι σεναριογράφοι πίσω από την ταινία ήθελαν να μπούνε στο μυαλό, να μελετήσουν αναμνήσεις, ανθρώπινα συναισθήματα και το πώς εξελίσσονται. Συνεργάστηκαν με επιστήμονες, νευρολόγους, ψυχολόγους και άλλες ειδικότητες για να καταλάβουν καλύτερα πώς λειτουργεί το μυαλό. «Οι μελετητές έχουν διαφορετικές απόψεις για το πόσα συναισθήματα έχουμε, από 4 μέχρι 27, ανάλογα με τον ποιον ρωτάς», λέει ο σκηνοθέτης. «Τελικά καταλήξαμε στα πέντε που υπάρχουν σε όλες τις λίστες».

Οι δημιουργοί μελέτησαν την εφηβεία και το πώς μία προέφηβη μπορεί να αντιμετωπίσει τραυματικά περιστατικά. Οπότε δεν είναι τυχαίο που η Χαρά και η Λύπη είναι δύο συναισθήματα που κάποια στιγμή χάνονται. «Όλα καταλήγουν στην εφηβεία» λέει o Ronnie Del Carmen που σκηνοθετεί μαζί με τον Docter. «Η Riley αλλάζει και δεν νιώθει πια χαρούμενη. Μεταμορφώνεται σε μία τυπική δύστροπη έφηβη».

«Η ταινία διαδραματίζεται μέσα στο μυαλό, όχι στον εγκέφαλο» εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Δεν είχαμε αιμοφόρα αγγεία ή νευρώνες. Το μυαλό είναι μία μεταφορά. Έπρεπε να δώσουμε μορφή στη διαδικασία της σκέψης, των αναμνήσεων και των συναισθημάτων».

Ως εκκίνηση η ομάδα σχεδιασμού είχε τα σχήματα του εγκεφάλου (π.χ. το μέρος που ονομάζεται ιππόκαμπος) και στην πορεία εξελίχθηκαν σε καρικατούρες. Από την άλλη, η ταινία έχει δύο κόσμους, τον πραγματικό όπου η Riley περνάει από μεγάλες αλλαγές και τον κόσμο μέσα στο κεφάλι της, όπου τα Συναισθήματα κάνουν κουμάντο.

Δείτε το τρέιλερ:

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=IHltElQs_k8&w=560&h=315]