«Είδα τα σώματα να πέφτουν σαν τις κορίνες του μπόουλινγκ στο πέρασμά του». Αυτός είναι ο συγκλονιστικός τρόπος περιγραφής του χτυπήματος στη Νίκαια από συντάκτη της εφημερίδας Nice Matin.

Ο Νταμιάν Αλμάν αναφέρει πως η βραδιά κυλούσε όμορφα με το θέαμα των πυροτεχνημάτων να είναι μάλλον καλό και παιδάκια να πετούν βότσαλα στην λίμνη. Οταν τα πυροτεχνήματα τελείωσαν από μακριά ακούγονταν φωνές.

«Κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, ένα τεράστιο λευκό φορτηγό έπεφτε με τρελή ταχύτητα πάνω στους ανθρώπους, κάνοντας μάλιστα στροφές για να θερίσει όσο το δυνατόν περισσότερους», τονίζει.

«Αυτό το φορτηγό του θανάτου πέρασε μερικά μετρά από μένα και δεν το συνειδητοποίησα. Είδα τα σώματα να πέφτουν σαν τις κορίνες του μπόουλινγκ στο πέρασμά του. Άκουσα θορύβους, ουρλιαχτά που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήμουν αποσβολωμένος. Δεν κουνήθηκα. Ακολούθησα αυτό το φέρετρο με τα μάτια. Γύρω μου επικρατούσε πανικός. Άνθρωποι έτρεχαν, φώναζαν, έκλαιγαν. Τότε συνήλθα. Και έτρεξα μαζί τους», πρόσθεσε.

Μαζί με πολλούς άλλους, ο συντάκτης βρέθηκε σε ένα εστιατόριο. «Η Προμενάντ ήταν έρημη. Κανένας θόρυβος. Καμιά σειρήνα. Κανένα αυτοκίνητο. Επέστρεψα στο σημείο απ’ όπου είχε περάσει το φορτηγό. Διασταυρώθηκα με τον Ρεμόν. “Υπάρχουν παντού νεκροί”, μου ψιθύρισε δακρυσμένος», είπε ο Νταμιάν.

«Είχε δίκιο. Ακριβώς πίσω του, άψυχα πτώματα κάθε πέντε μέτρα, ανθρώπινα μέλη… Αίμα. Βογγητά. Αυτοί που νοικιάζουν τις ομπρέλες στην παραλία ήταν οι πρώτοι που έτρεξαν. Έφεραν νερό για τους τραυματίες και πετσέτες τις οποίες απέθεταν εκεί όπου δεν υπήρχε πια ελπίδα. Εκείνη τη στιγμή λιγοψύχησα. Ήθελα να βοηθήσω, να κάνω κάτι… Όμως δεν τα κατάφερα. Ένα δεύτερο κύμα πανικού με ξανάφερε στο εστιατόριο. “Επιστρέφει! Επιστρέφει!”. Ήταν λάθος. Το φορτηγό-φονιάς είχε τελειώσει την κούρσα του δεκάδες μέτρα μακρύτερα, διάτρητο από σφαίρες. Δεν άκουσα κανέναν πυροβολισμό. Μόνο κραυγές. Και τώρα κλάματα. Μόνο κλάματα», κατέληξε.