Πώς, παρά την αγανάκτηση, κανείς δεν αντιδρά
Η πτώση του Χαλεπίου αποτελεί όνειδος για τις δυτικές πρωτεύουσες που, πέραν της ηθικής αγανάκτησης, δεν τόλμησαν να αντιδράσουν απέναντι στη Μόσχα παρακολουθώντας μία σφαγή που η διεθνής κοινή γνώμη υποδέχθηκε με απάθεια.
«Η μεγαλύτερη τραγωδία του 21ου αιώνα», «λουτρό αίματος», «σφαγή», «νέα Σρεμπρένιτσα»: Στο δυτικό στρατόπεδο οι χαρακτηρισμοί περισσεύουν για να καταγγείλουν την επίθεση των στρατιωτικών δυνάμεων του καθεστώτος της Δαμασκού, με την αποφασιστική υποστήριξη της Ρωσίας και του Ιράν.
Αλλά, πίσω από τις ηθικές καταγγελίες, οι Δυτικοί παρακολούθησαν περιδεείς την εξέλιξη μίας σύρραξης που ξεκίνησε το 2011, άφησε πίσω της τουλάχιστον 310.000 νεκρούς και ρήμαξε τη Συρία. Αν και συνεχίζουν να επικρίνουν τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν, η ομολογία της ανεπάρκειάς τους είναι ηχηρή, αναφέρει το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ χαρακτήρισε «όνειδος» την ανικανότητα της διεθνούς κοινότητας να βοηθήσει το Χαλέπι.
«Ηταν χρέος μας να αναλάβουμε δράση, καθυστερήσαμε υπερβολικά να το κάνουμε σε πολιτικό επίπεδο… οφείλουμε να ενεργήσουμε στο ανθρωπιστικό επίπεδο», έσπευσε να συμφωνήσει την Τρίτη στο Βερολίνο ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, υπενθυμίζοντας ότι ο ίδιος είχε ταχθεί υπέρ της ανάληψης στρατιωτικής δράσης μετά την επίθεση με τα χημικά όπλα και τους εκατοντάδες νεκρούς το 2013, αλλά εγκαταλείφθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ από την πλευρά του αισθάνθηκε χθες υποχρεωμένος να διαβεβαιώσει ότι η Ευρώπη «δεν είναι αδιάφορη μπροστά στα δεινά του συριακού λαού», την ώρα που στον ευρωπαϊκό Τύπο αρχίζουν να εμφανίζονται άρθρα καταπέλτες. «Χαλέπι το νεκροταφείο της δυτικής αυταπάτης στη Μέση Ανατολή», έγραψαν οι Financial Times.
«Η διεθνής κοινότητα επαναλάμβανε ότι “ποτέ πια” δεν θα παρακολουθήσει αδρανής ανυπεράσπιστους αμάχους θύματα της αυθαιρεσίας αιμοσταγών ηγετών. Αλλά επρόκειτο για υποκρισία. Διότι αυτό ακριβώς συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας στο Χαλέπι», κατήγγειλε ο συντάκτης του κύριου άρθρου της Die Welt.
«Οι άνδρες, οι γυναίκες, τα παιδιά στο Χαλέπι μπορούν να ψοφήσουν, εμείς δεν θα σηκώσουμε το μικρό μας δαχτυλάκι», έγραψε οργισμένος από τις σελίδες της Liberation ο Λοράν Ζοφρέν επιρρίπτοντας στον Μπαράκ Ομπάμα την ευθύνη για «την πλανητική υποχώρηση της ανθρώπινης ευαισθησίας».
Αλλά ούτε η διεθνής κοινή γνώμη άσκησε πίεση στις δυτικές ηγεσίες. Παρά τις εικόνες της φρίκης που βρίσκονται παντού, παρά τη διασπορά παντού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφιών με παιδιά βουτηγμένα στο αίμα, με παιδιά σοκαρισμένα, νεκρά, πνιγμένα ή ακρωτηριασμένα, σε καμία στιγμή το Χαλέπι δεν προκάλεσε τη συγκίνηση και την κινητοποίηση του πολέμου της Βοσνίας.
Από το Λονδίνο στη Βαρσοβία, οι διαδηλώσεις παρέμειναν σποραδικές. Ακόμη και στη Γερμανία όπου ζουν εκατοντάδες χιλιάδες σύροι πρόσφυγες, δεν υπήρξε καμία σημαντική κινητοποίηση.
Η Μέρκελ άλλωστε επέκρινε πρόσφατα τη σιωπή μίας κοινωνίας των πολιτών που ωστόσο είναι έτοιμη να κατέβει στους δρόμους κατά μίας συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου.
«Πιστεύω ότι έχει δίκιο, με όλα αυτά που συμβαίνουν στο Χαλέπι…» λέει η Γιούσρα Μαρντίνι, η μικρή κολυμβήτρια από τη Συρία που συμμετείχε στην Ολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων στους αγώνες του Ρίο, αφού διέφυγε από τη Συρία και όταν το σκάφος που τη μετέφερε από τα τουρκικά παράλια στην Ελλάδα ναυάγησε, κολύμπησε μέχρι την Μυτιλήνη.
«Αλλά αν παρακολουθώ κάθε μέρα τι συμβαίνει στη Συρία θα κλαίω όλη την ώρα στο δωμάτιό μου…είναι τρομερό και το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτε».
Ο Μοχάμεντ Αμπού Χαζάρ, σύρος πρόσφυγας στο Βερολίνο , είναι πιο κατηγορηματικός: «Οι δυτικές κυβερνήσεις ενέχονται στο μέτρο που δεν έκαναν τίποτε για να σταματήσουν τις σφαγές. Και οι μάζες επέλεξαν να αγνοήσουν το μεγαλύτερο έγκλημα του αιώνα».
Έπρεπε να φθάσει κανείς μέχρι το Σαράγεβο για να βρει μία συγκέντρωση με τη συμμετοχή μερικών χιλιάδων ανθρώπων για το Χαλέπι.
«Εμείς που ζήσαμε το Σαράγεβο, που ξέρουμε τι είναι, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί», εξηγεί ο Μούγιο Αγκονιτς, βετεράνος της 43μηνης πολιορκίας της πόλης, κατά την οποία σκοτώθηκαν 10.000 άνθρωποι, ανάμεσά τους και η 8χρονη κόρη του.
Το Χαλέπι «είναι το αποτέλεσμα της αγριότητας των μεν, της συνέργειας και του απόλυτου κυνισμού των δε, αλλά επίσης μεγάλης δειλίας και αδιαφορίας», αναγνωρίζει ο Φρανσουά Ντελάτρ, πρεσβευτής της Γαλλίας στα Ηνωμένα Εθνη.
