Το Μαξίμου πνίγεται στον πανικό και πετάει στη θάλασσα όποιον βρει πρόχειρο, μήπως και γλιτώσει το ναυάγιο.

Οι μαζικές διαδηλώσεις έφεραν κρίση στα κυβερνητικά γραφεία, με τις παραιτήσεις να πέφτουν σαν φύλλα φθινοπώρου—αλλά πάντα κατόπιν εορτής. Οι ένοχοι ήταν γνωστοί εδώ και μήνες, όμως τώρα το επιτελικό κράτος ανακαλύπτει ξαφνικά ότι κάποιοι πρέπει να πληρώσουν.

Ο Κώστας Καραμανλής, που πρώτα «παραιτήθηκε» για τα μάτια του κόσμου και μετά ξανακατέβηκε υποψήφιος με τις ευλογίες του Μαξίμου, μπαίνει ξανά στη λίστα των θυσιών. Όμως, αυτή η θυσία δεν είναι ούτε αρκετή ούτε πειστική.

Η Καραμανλική πτέρυγα δεν θα δεχτεί αμαχητί την αποπομπή ενός δικού της ανθρώπου, και οι εσωκομματικές αναταράξεις μπορεί να κάνουν ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στον Μητσοτάκη. Όσο για την κοινωνία, δεν συγκινείται πια από τις κυβερνητικές θεατρικές παραστάσεις.

Η κυβέρνηση παίζει καθυστερήσεις, αλλά η κοινωνική οργή δεν ξεγελιέται. Τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά το πρόβλημα παραμένει το ίδιο: ένα πολιτικό σύστημα που θυσιάζει πιόνια για να σώσει τον βασιλιά. Όσο κι αν προσπαθεί το Μαξίμου να διαχειριστεί το χάος που δημιούργησε, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη—το τέλος του πολιτικού τους χρόνου πλησιάζει και δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου.