Έχει συμβεί. Ίσως σε ένα άδειο ξενοδοχείο, αργά το βράδυ. Ίσως σε ένα εμπορικό κέντρο μετά το κλείσιμο. Ίσως στο γραφείο σου, όταν όλοι έχουν φύγει.
Περπατάς σε έναν ατελείωτο, σιωπηλό διάδρομο. Το μόνο που ακούς είναι το βουητό από τα φώτα φθορίου. Το χαλί είναι κάπως… υγρό. Οι τοίχοι έχουν ένα άρρωστο, κίτρινο χρώμα. Οι πόρτες δεν οδηγούν πουθενά. Νιώθεις μια ανεξήγητη, βαθιά, πρωτόγονη αγωνία. Νιώθεις ότι κάποιος σε παρακολουθεί, αλλά δεν υπάρχει κανείς.
Νιώθεις ότι έχεις βρεθεί εκεί ξανά. Ίσως σε έναν πυρετό, σε έναν εφιάλτη.
Αν αυτό το συναίσθημα σου είναι έστω και λίγο γνώριμο, τότε έχεις νιώσει αυτό που το ίντερνετ ονομάζει “Liminal Space” (Οριακός Χώρος).
Και σύμφωνα με εκατομμύρια ανθρώπους, αυτοί οι χώροι δεν είναι απλά ένα “συναίσθημα”. Είναι μια πραγματική διάσταση. Είναι τα “Backrooms”.
Η “Ανατριχιαστική” Φωτογραφία που τα Ξεκίνησε Όλα
Το 2019, ένας ανώνυμος χρήστης στο 4chan ανέβασε μια φωτογραφία. Ήταν αυτό ακριβώς: ένα άδειο δωμάτιο γραφείου, με κίτρινη ταπετσαρία, φώτα φθορίου και ένα βρώμικο χαλί.
Η λεζάντα ήταν απλή (και τρομακτική):
“Αν δεν είσαι προσεκτικός και ‘πέσεις’ έξω από την πραγματικότητα στις λάθος περιοχές, θα καταλήξεις στα Backrooms, όπου δεν είναι τίποτα άλλο από τη βρώμα του παλιού, υγρού χαλιού, η τρέλα του μονο-κίτρινου, το ατελείωτο βουητό των φώτων φθορίου… και περίπου εξακόσια εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια από τυχαία χωρισμένα, άδεια δωμάτια. Ο Θεός να σε φυλάει αν ακούσεις κάτι να περιφέρεται κοντά σου, γιατί σίγουρα σε έχει ακούσει.”
Αυτή η μία παράγραφος πυροδότησε μια παγκόσμια έκρηξη.
Τι στο… καλό είναι τα “Backrooms”;
Τα Backrooms είναι μια συλλογική, ψηφιακή ιστορία τρόμου. Είναι το “Slender Man” της Γενιάς Ζ.
Η ιδέα είναι απλή: Η πραγματικότητά μας έχει “λάθη”, σαν ένα video game. Αν σκοντάψεις, αν πέσεις, αν “κολλήσεις” στον τοίχο με λάθος τρόπο (κάτι που οι gamers λένε “no-clipping”), δεν πεθαίνεις. Πέφτεις “έξω” από τον χάρτη.
Και “έξω” από τον χάρτη, είναι τα Backrooms.
Ένας ατελείωτος λαβύρινθος από άδεια, γνώριμα αλλά “λάθος” μέρη. Εγκαταλελειμμένα γραφεία (Level 0), στοιχειωμένες πισίνες (Poolrooms), σκοτεινά πάρκινγκ, άδεια σχολεία. Είναι ο κόσμος πίσω από τον δικό μας. Και δεν είσαι μόνος εκεί.
Το ίντερνετ έχει “χτίσει” ολόκληρο το σύμπαν. Υπάρχουν πλέον χιλιάδες “Επίπεδα”, “Οντότητες” (τα τέρατα που ζουν εκεί) και κανόνες επιβίωσης. Έχει γίνει μια τεράστια, συνεργατική μυθολογία.
Γιατί μας Τρομάζει Τόσο Πολύ Αυτή η Ιδέα;
Εδώ είναι το έξυπνο μέρος. Τα Backrooms δεν σε τρομάζουν με “jump scares” (το πετάγομαι-στην-οθόνη). Σε τρομάζουν ψυχολογικά.
Γιατί;
- Η “Κοιλάδα του Αλλόκοτου” για Μέρη (Uncanny Valley): Ένα γραφείο πρέπει να έχει ανθρώπους. Ένα εμπορικό πρέπει να έχει μουσική. Όταν αφαιρείς το “ζωντανό” στοιχείο από ένα οικείο μέρος, ο εγκέφαλός μας “ουρλιάζει” ότι κάτι πάει φρικτά λάθος. Είναι ένα μέρος αποκλειστικά για ανθρώπους, αλλά… χωρίς ανθρώπους.
- Η Αγωνία της Μοναξιάς (Και το Αντίθετο): Ο μεγαλύτερος φόβος στα Backrooms είναι διπλός: Ότι είσαι εντελώς, απόλυτα μόνος. ΚΑΙ ότι δεν είσαι.
- Νοσταλγία που “Πήγε Στραβά”: Αυτοί οι χώροι μοιάζουν με ξεχασμένες αναμνήσεις της δεκαετίας του ’90. Μοιάζουν με το σπίτι της γιαγιάς, το παλιό σου σχολείο, το ιατρείο που περίμενες. Είναι η νοσταλγία που έχει “σαπίσει”.
Τα Backrooms είναι η τέλεια μεταφορά για το πώς νιώθουμε χαμένοι στον σύγχρονο κόσμο. Είναι η απόλυτη μοναξιά, το αίσθημα ότι είσαι “έξω” από την πραγματική ζωή, ενώ όλοι οι άλλοι συνεχίζουν.
Είναι απλά μια ιστορία; Ναι.
Αλλά την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε έναν άδειο διάδρομο και θα νιώσεις αυτή την παράξενη αγωνία… ίσως απλά να είσαι ένα βήμα μακριά από το να “πέσεις” έξω από τον χάρτη.
