Ένα λάθος του ΕΦΚΑ άφησε μια ηλικιωμένη αγρότισσα χωρίς τα απαραίτητα χρήματα για να επιβιώσει. Η ιστορία της κυρίας Ζωής είναι μια ακόμη απόδειξη της αδιαφορίας ενός συστήματος που εγκαταλείπει τους πιο αδύναμους πολίτες.
Στα 80 της χρόνια, η κυρία Ζωή δεν περίμενε ποτέ να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Μια ζωή δουλειάς στα χωράφια, χρόνια που πέρασαν κουβαλώντας το βάρος της αγροτικής εργασίας, και τώρα, στο λυκόφως της ζωής της, να αναγκάζεται να ικετεύει για τα δικά της χρήματα.
Η σκληρή πραγματικότητα: «Μου είπαν ότι ήταν λάθος»
Την περασμένη εβδομάδα, η ηλικιωμένη γυναίκα πήγε στο ΑΤΜ όπως κάθε μήνα. Περίμενε να δει τη σύνταξή της – εκείνα τα λίγα ευρώ που την κρατούν στη ζωή. Αντί γι’ αυτό, βρήκε έναν κενό λογαριασμό και μια πραγματικότητα που την συντάραξε.
«Δεν πήρα τη σύνταξη και μου είπαν ότι αυτό το λάθος ήταν ένα ίδιο όνομα με εμένα στην Αμερική και μου την έκοψαν», εξηγεί με φωνή που δονείται από την αγωνία. Η απλότητα των λόγων της αντικρούει τη σπαρακτική τους αλήθεια.
Συνωνυμία με κάποια στην Αμερική. Αυτός είναι ο λόγος που μια 80χρονη γυναίκα στην ελληνική περιφέρεια βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς τα μέσα επιβίωσής της. Ένας αλγόριθμος, ένα σύστημα που δεν ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τον αριθμό, μια γραφειοκρατία που δεν έχει πρόσωπο.
«Τι να πω στην υπεύθυνη δήλωση, ότι ζω;»
Όταν η κυρία Ζωή προσπάθησε να επιλύσει το πρόβλημα, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια ακόμη πικρή ειρωνεία. Οι υπάλληλοι του ΕΦΚΑ της ζήτησαν να υποβάλει υπεύθυνη δήλωση.
«Μου ζήτησαν να κάνω υπεύθυνη δήλωση ότι ζω; Τι να πω στην υπεύθυνη δήλωση;» αναρωτιέται με μια πικρία που κόβει την ανάσα.
Η ερώτησή της αντηχεί σαν κατηγορία. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς ένας άνθρωπος που έδωσε τον ιδρώτα του για δεκαετίες πρέπει τώρα να αποδείξει ότι αξίζει να ζει;
Η καθημερινή μάχη για την επιβίωση
Πίσω από τους αριθμούς και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα. Η κυρία Ζωή, όπως χιλιάδες άλλοι ηλικιωμένοι, ζει με τα ψίχουλα. Κάθε ευρώ μετράει, κάθε καθυστέρηση γίνεται δράμα.
«Πώς θα τον περάσω τον μήνα εγώ που δεν μπορώ να πάρω φάρμακα, δεν μπορώ να πάρω ψωμί να φάω;» ρωτάει με απελπισία που διαπερνά την ψυχή.
Φάρμακα. Ψωμί. Τα πιο βασικά. Όχι πολυτέλειες, όχι χτυπητά έξοδα. Η επιβίωση στην πιο γυμνή της μορφή.
Η σιωπή του συστήματος
Εδώ και 20 χρόνια, η κυρία Ζωή λαμβάνει τη σύνταξη γήρατος. Είκοσι χρόνια χωρίς πρόβλημα, και ξαφνικά, ένα «λάθος» τα αλλάζει όλα. Το σύστημα που θα έπρεπε να την προστατεύει, τη βάζει στη γωνία.
Και το χειρότερο; Αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Τέτοια «λάθη» συμβαίνουν συχνά, κυρίως σε διασταυρώσεις με το εξωτερικό. Οι συνταξιούχοι που τα υφίστανται παίρνουν συνήθως τα χρήματά τους τον επόμενο μήνα. Αλλά ποιος μπορεί να περιμένει έναν μήνα όταν δεν έχει τι να φάει σήμερα;
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια στο περιθώριο
Η ιστορία της κυρίας Ζωής είναι κάτι περισσότερο από ένα διοικητικό λάθος. Είναι το πορτρέτο μιας κοινωνίας που έχει χάσει την πυξίδα της ανθρωπιάς. Είναι η απόδειξη ότι για το σύστημα, οι ηλικιωμένοι είναι απλώς αριθμοί σε ένα αρχείο.
Τι κοινωνία είμαστε όταν αφήνουμε μια 80χρονη γυναίκα να αναρωτιέται πώς θα αγοράσει φάρμακα; Τι αξίες υπερασπιζόμαστε όταν η γραφειοκρατία γίνεται πιο σημαντική από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Η κυρία Ζωή θα πάρει τελικά τα χρήματά της. Αναδρομικά, στο τέλος του μήνα, όπως της είπαν. Αλλά τι θα κάνει μέχρι τότε; Πώς θα επιβιώσει; Και κυρίως, πόσες άλλες «κυρίες Ζωές» περνούν την ίδια Γολγοθά στη σιωπή, χωρίς να τις ακούσει κανένας;
