Οι εργάτες παίρνουν αυτό που τους αξίζει

Παρά την προπαγάνδα για τους εργασιακούς παραδείσους που έστηνε ο Ροκφέλερ και οι συνεργάτες του στα μήκη και τα πλάτη της Αμερικής, η πραγματικότητα είναι αρκούντως διαφορετική και σαφώς σκοτεινότερη. Κι αυτό γιατί ο Τζον δεν έτρεφε καμιά εκτίμηση για τα γρανάζια που έτρεχαν την αυτοκρατορία του και από κάποια στιγμή και μετά, δεν είχε κανένα πρόβλημα να το ομολογεί ευθαρσώς.

Το 1913, για παράδειγμα, δήλωνε περιχαρής πως δεν πίστευε ότι θα πρέπει να υπάρχει κατώτατος μισθός. Κι αυτό γιατί θεωρούσε πως «κάθε άντρας και γυναίκα, κάθε αγόρι και κορίτσι, πρέπει να παίρνουν ό,τι αξίζουν». Και όπως έδειξε το επιχειρηματικό του ήθος, κάποια ψίχουλα δηλαδή που δεν τους επέτρεπαν να ζουν με καμιά αξιοπρέπεια…

H Σφαγή του Λάντλοου

Ήταν το 1914 όταν οι ανθρακωρύχοι του Ροκφέλερ του Νεότερου στο Κολοράντο αποφάσισαν πως οι τραγικές συνθήκες της ζωής τους είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Οι απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Ροκφέλερ, οι απαράδεκτοι εργατικοί καταυλισμοί και οι απίστευτες ώρες εργασίας δεν μπορούσαν να συνεχιστούν, την ίδια ώρα που οι ανθρακωρύχοι δεν πληρώνονταν σε δολάρια, αλλά σε ένα ειδικό νόμισμα που μπορούσαν να εξαργυρώσουν σε αγαθά αποκλειστικά στα καταστήματα του καταυλισμού.

Ό,τι έβγαζαν οι εργάτες το έδιναν δηλαδή πίσω για φαΐ και προμήθειες στα αφεντικά των ορυχείων, που συνέβαινε να είναι ο Τζον Ροκφέλερ ο Νεότερος. Οι εργάτες κατέβηκαν λοιπόν σε απεργία και ο τζούνιορ Τζον προσέλαβε απεργοσπάστες, παρακρατικούς αλλά και την Εθνοφρουρά του Κολοράντο, ευγενική χορηγία του κυβερνήτη της πολιτείας, για να σπάσει την κινητοποίηση.

Την ίδια ώρα, έκανε έξωση στους εργάτες από τα καταλύματα που τους νοίκιαζε ο ίδιος και έβαλε κάποια στιγμή τα μαντρόσκυλά του να ορμήσουν στο ψαχνό. Την ώρα που μαίνονταν οι μάχες μεταξύ του ιδιωτικού στρατού του Ροκφέλερ και των εργατών, τα τσιράκια του έκαψαν στις 20 Απριλίου τον πρόχειρο καταυλισμό με τις σκηνές που είχαν στήσει οι ανθρακωρύχοι, καίγοντας ζωντανούς δύο γυναίκες και έντεκα παιδιά. Η σφαγή είχε μάλιστα και ελληνικό άρωμα, μιας και ένας εκ των συνδικαλιστών ηγετών ήταν ο Λούης Τίκας, ο οποίος δολοφονήθηκε κι αυτός στη μάχη των χαρακωμάτων.

Η μαύρη αυτή σελίδα της αμερικανικής ιστορίας, που γενίκευσε τις συγκρούσεις των συνδικάτων με την Εθνοφρουρά του Κολοράντο στα μήκη και τα πλάτη της πολιτείας και άφησε δεκάδες νεκρούς εργάτες και γυναικόπαιδα, έφερε από άκρη σε άκρη τη σφραγίδα του Τζον του Νεότερου. Το πράγμα θα τελείωνε μόνο όταν ο πρόεδρος Γουίλσον θα έστελνε στην περιοχή τον ομοσπονδιακό στρατό των ΗΠΑ…

Κατατρομοκράτηση γυναικόπαιδων και απειλές προς πάσα κατεύθυνση

H Σφαγή του Λάντλοου φανέρωσε τις άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες έχαναν τις ζωές τους μαζικά οι μετανάστες ανθρακωρύχοι (και πολλοί Έλληνες) και η αμερικανική εργατιά. Παρά τον τεράστιο αντίκτυπο του τραγικού γεγονότος και τις εκρήξεις διαμαρτυρίας της αμερικανικής κοινής γνώμης, οι απειλές και ο τρόμος των πρωτοπαλίκαρων του Ροκφέλερ δεν κόπασαν.

Την ώρα που άνθρωποι του πνεύματος στρατοπέδευαν διαμαρτυρόμενοι επί μέρες κάτω από τα γραφεία του Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη και μεγαλειώδεις διαδηλώσεις συγκλόνιζαν τις ΗΠΑ, οι άντρες του μεγιστάνα συνέχιζαν τις επιχειρήσεις εκφοβισμού των ανθρακωρύχων, στοχεύοντας πια στις οικογένειές τους.

Προοδευτικός δικαστής και άλλοι προβεβλημένοι υποστηρικτές των δικαιωμάτων των ανθρακωρύχων επισκέπτονταν τώρα τους εργατικούς καταυλισμούς της ντροπής και ανέφεραν μονίμως την ίδια κατάσταση: τα παιδιά να τους αποφεύγουν, μιας και «η σφαγή των αθώων του Λάντλοου τους είχε διδάξει ότι έπρεπε να φοβούνται όλους τους ξένους», και τις γυναίκες να τους ικετεύουν να τις πάρουν μακριά από τα κολαστήρια του Ροκφέλερ.

Χειραγώγηση του Τύπου με σειρά πλαστών δημοσιευμάτων

Όποιος έχει στα χέρια του την τέταρτη εξουσία, έχει και την κοινή γνώμη, συνήθιζε να λέει ο γενάρχης των Ροκφέλερ αφήνοντας βαριά παρακαταθήκη στον οίκο του. Αμέσως μετά τη Σφαγή του Λάντλοου, οι Ροκφέλερ χρειάζονταν εξάλλου όλη την καλή δημοσιότητα που μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν τα αμύθητα πλούτη τους.

Κι έτσι προσλαμβάνουν δημοσιοσχεσίτες και διαφημιστές, στήνουν αφιερώματα και ημερίδες στο φιλανθρωπικό ίδρυμά τους και ιδρύουν μερικά δικά τους περιοδικά για να έχουν δημόσιο λόγο. Δεν μένουν φυσικά εκεί, καθώς αυτό θα ήταν λίγο.

Ενώνουν λοιπόν το 1915 τις κολοσσιαίες δυνάμεις τους με τον εκδοτικό κολοσσό του σκανδαλοθήρα και σκοτεινού Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ, οι πανεθνικής κυκλοφορίας εφημερίδες του οποίου αρχίζουν να χαϊδεύουν τους Ροκφέλερ επαινώντας μονίμως το φιλανθρωπικό τους έργο αλλά και την αλτρουιστική προσωπικότητά τους.

Δεν ήταν βέβαια μόνο το γεγονός ότι το συγκρότημα Χιρστ φιλοξενούσε τώρα αποκλειστικά θετικές ειδήσεις για τον πάμπλουτο οίκο, αλλά και οι στοχευμένες επιθέσεις των εντύπων του σε όποιον τολμούσε να υψώσει ανάστημα στους Ροκφέλερ και να πει κάτι κακό γι’ αυτούς.

Επειδή όμως ο κόσμος το είχε τούμπανο, πολλά δημοσιεύματα κυκλοφορούσαν για τη δυναστεία, αποκαλύπτοντας όχι μόνο τα στημένα άρθρα αλλά και την παραπληροφόρηση που έκαναν οι Ροκφέλερ δημοσιεύοντας πλαστές πληροφορίες για τους μισθούς των αντιπάλων τους, κυρίως των συνδικαλιστών των εργατικών σωματείων…

Κρατώντας τους υπαλλήλους σου στην απόλυτη φτώχεια

Δημοσίευμα του 1915 ανακοίνωνε πως ο Τζον Ροκφέλερ ο Νεότερος θα πήγαινε να επισκεφτεί τους ανθρακωρύχους του στο Κολοράντο. Ο σκοπός του ήταν να δείξει στους εργάτες πως ήταν ένας από δαύτους, αν και το εγχείρημα έμελλε να αποτύχει παταγωδώς. Ο τζούνιορ Τζον όργωσε τα ορυχεία του και έπιασε κάποιες φορές την αξίνα για λίγα διασκεδαστικά λεπτά.

Σε ένα μάλιστα ορυχείο τον έπιασε η νύχτα και κουρασμένος καθώς ήταν από τη σκληρή(!) εργασία, είπε να περάσει το βράδυ του στην παράγκα του επιστάτη του. Η οικογένεια του επιστάτη ζούσε όμως μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση, παρά το 12ωρο του καθημερινού μόχθου τους, και έπρεπε ο ίδιος και η γυναίκα του να παραμείνουν ξύπνιοι όλο το βράδυ για να έχει ο Ροκφέλερ το κρεβάτι στη διάθεσή του.

Την επομένη επισκέφθηκε και πάλι το ορυχείο αντικρίζοντας την ίδια παγωμένη υποδοχή των εργατών. Παρά το γεγονός ότι προσπάθησε να τους δείξει ότι ήταν ένας από αυτούς, δεν ήταν ξεκάθαρα και κανείς δεν γύρισε να του μιλήσει. Όλοι έφευγαν διακριτικά από κοντά του ή έκαναν πως ήταν απασχολημένοι στις δουλειές τους. Οι εφημερίδες του Χιρστ κάλυψαν πάντως το γεγονός με πηχυαίους τίτλους για τη θερμή υποδοχή που έλαβε ο φιλάνθρωπος μεγιστάνας από τους καταϋποχρεωμένους εργάτες του…

Χέρι και στην εκπαίδευση

Ο πατριάρχης Τζον Ροκφέλερ είναι αλήθεια πως ξόδευε τεράστια ποσά στην ανώτερη εκπαίδευση, μόνο και μόνο όμως για να «ναρκώνει την κοινή γνώμη», όπως έγραφε ο Τύπος που δεν συμπαθούσε καθόλου την επιχειρηματική του ηθική. Ή την εκπαιδευτική του πολιτική. Βλέπετε το Ίδρυμα Ροκφέλερ χορηγούσε μεγάλα ποσά σε εκείνα τα πανεπιστήμια που συμφωνούσαν να διδάσκουν στα νιάτα «χρήσιμες και συντηρητικές ιδέες», όπως ήθελε ο Τζον.

Αντίστοιχα ποσά έδινε μάλιστα και σε μεμονωμένους καθηγητές, σε κείνους που δέχονταν φυσικά να διδάξουν -ή να προπαγανδίσουν- ιδέες επωφελείς για την αυτοκρατορία των Ροκφέλερ. Όπως, για παράδειγμα, να καταφέρονται από έδρας για τον συνδικαλισμό και την αυτο-οργάνωση των εργατών, τους μεγαλύτερους εχθρούς των Ροκφέλερ.

Ο Τζον έκανε τα πάντα για να αποφοιτούν από τα κολέγια των ΗΠΑ πτυχιούχοι κάθετα αντίθετοι στην προοδευτική ιδέα ότι οι εργάτες έχουν δικαιώματα! Ξόδευε μάλιστα τέτοια ποσά για να το πετύχει, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να διοχετευτούν στους μισθούς των υπαλλήλων του και να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Όχι όμως, μιας και ήταν ιδεολογικά αντίθετος με την προάσπιση των συμφερόντων της μάζας…Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα