Η Ελλάδα γερνάει και σβήνει, κι εμείς το παρακολουθούμε σαν να μην τρέχει τίποτα. Τα παιδιά λιγοστεύουν, οι γεννήσεις πέφτουν χρόνο με τον χρόνο, κι οι πολιτικοί συνεχίζουν τις ίδιες παλιές υποσχέσεις – λόγια, χωρίς πράξεις.

Και δεν είναι ότι ο κόσμος δεν θέλει να κάνει οικογένεια. Θέλει. Αλλά πώς να την κάνει; Με ενοίκια που έχουν πάει στο Θεό, μισθούς που δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά και παιδικούς σταθμούς που τους κυνηγάς με το τουφέκι;

Άμα δεν έχεις δουλειά της προκοπής, στήριξη απ’ το κράτος και ένα περιβάλλον που να σε βοηθάει, δεν φέρνεις παιδί στον κόσμο. Δεν είναι ούτε τεμπελιά, ούτε “άλλες εποχές”. Είναι απλά αδύνατο.

Και το αποτέλεσμα; Είμαστε στους τελευταίους στην Ευρώπη σε γεννήσεις, μαζί με Ιταλία, Ισπανία και Γερμανία. Εδώ και 35+ χρόνια, ο δείκτης γονιμότητας στην Ελλάδα είναι τόσο χαμηλός που δεν φτάνει ούτε για να μείνει σταθερός ο πληθυσμός.

Κι όσο εμείς δεν αλλάζουμε ρότα, τόσο θα γεμίζουν οι πόλεις με γεροντάκια και τα σχολεία θα αδειάζουν. Κι ύστερα θα αρχίσουμε τα “πού είναι οι νέοι”, “ποιος θα πληρώνει τις συντάξεις”, “γιατί φεύγουν στο εξωτερικό”…

Απλό: γιατί δεν έχουν λόγο να μείνουν.

Άλλες χώρες, όπως η Γαλλία ή οι Σκανδιναβοί, έκαναν σοβαρές πολιτικές για να κρατήσουν ζωντανή την κοινωνία τους. Εδώ; Πέταξαν ένα επίδομα-ξεροκόμματο και μετά φωτογραφήθηκαν χαμογελαστοί. Σαν να έλυσαν το πρόβλημα.

Η αλήθεια είναι μία: Αν δεν αλλάξουμε τώρα, αύριο θα είναι αργά. Δεν θα ’χει μείνει κανείς να το αλλάξει.