Έχουμε ακούσει τις λέξεις «κρίσιμη διαβούλευση», «χρεοκοπία», «Αργεντινή» τόσες φορές τα τελευταία χρόνια, που νομίζω ότι αποκτήσαμε ανοσία.

Δεν μας αγγίζει πλέον τίποτα. Δεν πανικοβαλλόμαστε, αντιθέτως, εκτιμώ ότι κουραστήκαμε ως λαός. Τι σημασία έχει το ευρώ ή η δραχμή αν ο ένας στους τρεις είναι άνεργος ή υπο-απασχολείται; Γιατί να γνοιαστεί ο μέσος πολίτης, όταν αγωνιά να καλύψει λογαριασμούς, δάνεια, φόρους;

Το εθνικό εκκρεμές είναι πλέον στην πλευρά της Απάθειας, γι’αυτό εκτιμώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός. Χωρίς κριτική διάθεση απέναντι στην απερχόμενη συγκυβέρνηση, νιώθω ότι ο λαός έχει σηκώσει τα χέρια και σαφέστατα δεν αντέχει άλλο.

Ιδανικά, η συντριπτική πλειοψηφία θα προτιμούσε να εφαρμοζόταν η Σεισάχθεια, όπως έγινε επί Σόλωνα. Ουσιαστικά, να παραγραφούν τα χρέη (φύσει αδύνατο τη σήμερον) και να ξεκινήσουμε σαν κράτος, από το μηδέν.

Μόνη ελπίδα για αίσια κατάληξη, η ελάχιστη πιθανότητα να εμμείνει ο Α. Τσίπρας στην ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης και να «υποχωρήσουν» οι δανειστές μας, φοβούμενοι κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Οικονομίας.

Θα δούμε…