Μέχρι και την εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ εδίδετο η αίσθηση για την κυβέρνηση ότι επικρατούσε ως «πολιτικός παίχτη χωρίς αντίπαλο» – ιδίως μέσα από την εμφανή ή αφανή αλλά βεβαιωμένη για πολλούς, συνεργασία κυβέρνησης – Παυλόπουλου – Καραμανλή.

Ταυτόχρονα, η μέχρι προχθές διαφαινόμενη αυτή πολιτική υπεροχή, αναδείκνυε:

Πρώτον, την διάχυση μιας αντίληψης πολιτικής κυριαρχίας δια του «παίζω χωρίς αντιπάλους», άρα «δεν κινδυνεύω πολιτικά» που οδηγεί σε επιλογές χωρίς σχέδιο και πυξίδα.

Δεύτερον, την αντίληψη της περιπτωσιολογικής προσέγγισης και την καθυστέρηση δόμησης προοδευτικών δημοκρατικών συμμαχιών, διαλόγου και κατάθεσης κοινά αποδεκτών θέσεων και πολιτικών, για την επιχείρηση εξόδου της χώρας από την κρίση.

Δηλαδή την αδυναμία πρόβλεψης μιας πιθανής πολιτικής συντηρητικής έλευσης και της ουσιαστικής δόμησης ενός πλαισίου προοδευτικών συμμαχιών.

Τρίτον, την χαλάρωση σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, μέσα από τις τυπικές η άτυπες συνευρέσεις με την καραμανλική δεξιά και την ουσιαστική πολιτική αθώωση της για το που έφθασε η χώρα και με ποιου τη ευθύνη μέχρι το 2009, των πολιτικών διαχωριστικών γραμμών, ανάμεσα σε προοδευτικές δυνάμεις και στη δεξιά με την όποια της έκφραση.

Το γεγονός αυτό όποτε συνέβη, οδήγησε στην πολιτική και την ιδεολογική επικράτηση των συντηρητικών δυνάμεων.

Η εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. θα οδηγήσει, πιθανά, μέσα από την πολιτική επανασυγκρότηση της δεξιάς – και την προοπτική πιθανής μελλοντικής της ηγεμονίας – σε εξελίξεις σε πολλά επίπεδα – και πέραν της ΝΔ:

Στην αλλαγή στρατηγικής και στάσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας ως βασικού πόλου των καταγεγραμμένων ως προοδευτικών δυνάμεων.

Αυτή πιθανόν να εκδηλωθεί με προσεγγίσεις των ευρύτερων δυνάμεων του προοδευτικού δημοκρατικού χώρου, αλλά όχι με παραδοσιακούς τρόπους, τύπου προσωπικών μεταγραφών.

Μέχρι τώρα η αίσθηση της προαναφερθείσης πολιτικής υπεροχής καθυστέρησε και αναχαίτισε την προσέγγιση αυτή.

Αυτό ωστόσο πρέπει να γίνει μόνο με συγκεκριμένα πλαίσια θεσμικών πολιτικών προσεγγίσεων, όπως η αλλαγή του εκλογικού νόμου, άλλης μορφής πολιτικές συμμαχίες και συνεργασίες, αλλά και πιο σαφή και συγκεκριμένα πλέον περιεχόμενα πολιτικών κ.λ.π.

Επίσης αναμένεται να μπει τέρμα στην εποχή της υπεροχής και των διαφόρων μορφών συνευρέσεων με τον -ηττημένο πλέον- Καραμανλή και την ομάδα του – μια κατάσταση που δεν αφήνει περιθώρια άλλων καθυστερήσεων.

Ακόμη σε επίπεδο κατεύθυνσης το τιμόνι αναμένεται (και πρέπει) πρέπει να στραφεί σε άλλη πολιτική και ιδεολογική κατεύθυνση, ώστε να είναι ευδιάκριτη η προοδευτική πολιτική πορεία με μεταρρυθμιστικά χαρακτηριστικά.

Και αυτό για να μην μπερδεύει τους προοδευτικούς δημοκρατικούς πολίτες, όπως έγινε βέβαια και με την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά να δίνει το όραμα της διαφορετικής αντίληψης και πολιτικής που εκφράζουν οι προοδευτικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις.

Η επικράτηση αυτή της διαφορετικής αντίληψης και πολιτικής που εκφράζουν οι προοδευτικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, θα έχει ως συνέπεια να μην ξαναδούμε -με την σημερινή ηγεσία της δεξιάς- μια μακράς πνοής παλινόρθωση, των συντηρητικών δυνάμεων.

Η ευκαιρία δόθηκε. Θα την εκμεταλλευτούμε;