Ο θρίαμβος της ιδιωτείας μοιάζει οριστικός.

Η αριστερή έφοδος για την κατάληψη του κρατικού μηχανισμού, με τους γνώριμους, διαχρονικούς, πελατειακούς όρους, η αντιπολιτευόμενη ανασυγκρότηση που εγκαθιστά πάνω στη γέφυρα του νεοφιλελευθερισμού δυο αντιπροέδρους, έναν με ευρωπαϊκή εσάνς και έναν καταφερτζή ρωμιό «αυτοδημιούργητο», η αφασία των «ανάμεσα» που νομίζουν πως «κέντρο» είναι απλώς μια ρητορεία δικαιωμάτων χωρίς Ρίζες, και -κυρίως- μια κοινωνία που μετά σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης και έξι χρόνια μνημονίου νομίζει πως θα βρει διέξοδο χωρίς Συντριβή των Ψευδαισθήσεων, δεν αφήνουν περιθώρια για καμιά αισιοδοξία.

Να υποστηρίζεις ότι χωρίς Πειθαρχία δεν βγαίνεις από τέτοια Κρίση, ακούγεται αδιανόητο σε αριστερούς και δεξιούς ιδιώτες.

Κι ίσως, πράγματι, να είναι δονκιχωτισμός να επιμένεις σήμερα σε ό, τι Κοινό μάς συνδέει ακόμη.

Μα δεν ξέρω τίποτα πιο ευπρεπές στις μέρες μας από το να πολεμάς ενάντια στους ανεμόμυλους της ιδιωτείας.