Ο Μπάμπα Κιναράμ και η αρχή του μύθου των Αγκόρι
Πριν ξεκινήσει η διήγηση της ιστορίας των τρομακτικών Αγκόρι, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε πως για πολλούς Ινδουιστές οι συγκεκριμένοι μοναχοί αποτελούν ένα είδος σέχτας και θεωρείται αμαρτωλός όποιος έρχεται σε επαφή μαζί τους.
Δεν είναι για όλους όμως έτσι… Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που τους θεωρούν γκουρού και ανθρώπους που εξαιτίας της ζωής που κάνουν έχουν φτάσει κοντά στο Θείο και έτσι έχουν αποκτήσει θεραπευτικές και όχι μόνο ικανότητες.
Η αρχή της ιστορίας των Αγκόρι βρίσκεται πίσω στο μακρινό 1601 μΧ. Τότε σε ένα μικρό χωριό του Βαρανάσι στην Ινδία ένα άτεκνο ζευγάρι αποκτά… σαν από θαύμα, ένα αγοράκι. Το μωρό τις τρεις πρώτες ημέρες της ζωής του ούτε έκλαψε, ούτε θήλασε από το στήθος της μητέρας του. Όταν έγινε γνωστό αυτό τρεις ινδουιστές μοναχοί έσπευσαν στο σπίτι της οικογένειας. Ένας από αυτούς το πήρε στην αγκαλιά του, κάτι του ψιθύρισε στο αυτί και το μωρό άρχισε να κλαίει.
Το αγοράκι αυτό ήταν ο Μπάμπα Κιναράμ (Baba Keenaram) ένας από τους μεγαλύτερους Άγιους του Ινδουισμού που έζησε 170 χρόνια και σύμφωνα με τις παραδόσεις της θρησκείας, ήταν μετενσάρκωση του θεού Σίβα της πλέον αντιφατικής θεϊκής μορφής του Ινδουισμού αφού σε αυτόν συνυπάρχουν οι έννοιες της συμπόνοιας και της απόλυτης καταστροφής.
Οι μοναχοί Αγκόρι (Aghori sadhus) θεωρούνται απευθείας απόγονοι του Μπάμπα Κιναράμ και συνεχιστές της θεωρίας του.
Ο Γάγγης ποταμός και η ιερή πόλη του Βαρανάσι
«Έδρα» των μοναχών Αγκόρι είναι το Βαρανάσι. Η πόλη αυτή είναι ο ιερός τόπος των ινδουιστών. Είναι ότι η Μέκκα για τους μουσουλάνους ή τα Ιεροσόλυμα για τους χριστιανούς. Πρόκειται πιθανότατα για μια από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου καθώς κατοικείται τα τελευταία 3.000 χρόνια.
Εκεί καταφθάνουν κάθε χρόνο, τουλάχιστον 1 εκατομμύριο πιστοί, προκειμένου να προσευχηθούν και –όπως θεωρούν οι ίδιοι- να εξαγνισθούν από τις αμαρτίες τους βουτώντας στα ιερά, για αυτούς, νερά του Γάγγη ποταμού.
Τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού, οι Βέδες, αναφέρουν πως το να πεθαίνει και να αποτεφρώνεται κάποιος στο Βαρανάσι είναι ευλογία. Με τον τρόπο αυτό κερδίζει την λύτρωση καθώς η ψυχή του απελευθερώνεται από τον αέναο κύκλο των μετενσαρκώσεων και οι αμαρτίες αυτής ή της προηγούμενης ζωής, παύουν πλέον να τον βαραίνουν.
Πολλοί συγγενείς ετοιμοθάνατων, μάλιστα, θεωρούν καθήκον τους να προσφέρουν αυτό το δώρο στους αγαπημένους τους που φεύγουν απ’ τη ζωή.
Ανάμεσα, όμως, στους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς βρίσκονται και κάποιες μορφές σχεδόν αποκρουστικές για τους περισσότερους. Στις όχθες του Ιερού ποταμού, που θεωρείται από τους Ινδούς κάτι σαν τον δικό μας Αχέρωντα, ζουν και οι Αγκόρι. Μένουν σε ειδικούς χώρους που χρησιμεύουν ως νεκροφυλάκεια ή σε χώρους αποτέφρωσης.
Παρά το απόκοσμο πέπλο που τους καλύπτει, αρκετοί γκουρού των Αγκόρι, θεωρούνται από το λαό ως μεγάλοι θεραπευτές, καθώς θεωρείται πως κατέχουν μοναδικές ικανότητες στον τομέα της υγείας, εξαιτίας της ερημιτικής ζωής τους.
Ο απλός κόσμος τους αποδίδει υπερφυσικές δυνάμεις καθώς πιστεύει ότι μπορούν να βλάψουν ή να θεραπεύσουν, να ευλογήσουν ή να καταραστούν όποιον επιθυμούν…Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
