Όλος ο κόσμος θέλει να πιστέψει ότι το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία είναι κοντά. Μετά από τέσσερα χρόνια μακελειού, βλέπουμε φωτογραφίες με χειραψίες στο Μαρ-α-Λάγκο, ακούμε για «σχέδια» και «συμφωνίες» και λέμε «επιτέλους». Ας μη γελιόμαστε όμως. Αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια, θα δεις ότι δεν υπάρχει καμία συμφωνία ειρήνης.
Αυτό που έγινε το Σαββατοκύριακο μεταξύ Τραμπ και Ζελένσκι ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, μια πολιτική παράσταση. Ένα σόου. Γιατί; Γιατί τα πραγματικά προβλήματα, αυτά που κάνουν τους ανθρώπους να σκοτώνονται στα μέτωπα, δεν λύθηκαν. Και όσο αυτά παραμένουν, ειρήνη δεν βλέπουμε.
Τα τρία αγκάθια που δεν βγαίνουν με τίποτα
Όσο κι αν χαμογελούν μπροστά στις κάμερες Ουάσιγκτον και Κίεβο, η Μόσχα και το Κίεβο (οι πραγματικοί αντίπαλοι δηλαδή) δεν τα βρίσκουν πουθενά στα βασικά:
- Τα εδάφη: Η Ρωσία θέλει να κρατήσει ό,τι πήρε, συν όλο το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ. Η Ουκρανία λέει «θέλουμε τα σύνορα του 1991» και το Σύνταγμά της απαγορεύει να δώσει γη. Πώς θα τα βρουν στη μέση; Δεν γίνεται.
- Η ασφάλεια: Το Κίεβο θέλει εγγυήσεις, δηλαδή ΝΑΤΟ ή κάτι αντίστοιχο. Η Μόσχα ακούει ΝΑΤΟ και βγάζει σπυριά, το θεωρεί αιτία πολέμου.
- Το πυρηνικό εργοστάσιο: Η Ζαπορίζια δεν είναι ένα απλό εργοστάσιο. Είναι το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Κανείς δεν το δίνει στον άλλον χωρίς τεράστια ανταλλάγματα.
Πάμε για «Μοντέλο Κορέας»;
Επειδή λοιπόν κανείς δεν μπορεί να νικήσει ολοκληρωτικά, αλλά και κανείς δεν θέλει να υποχωρήσει, οι ειδικοί πλέον μιλάνε ψιθυριστά για τη μόνη λύση που φαίνεται στον ορίζοντα: Την Εκεχειρία τύπου Κορέας.
Τι σημαίνει αυτό; Θυμηθείτε το 1953. Βόρεια και Νότια Κορέα σταμάτησαν να πυροβολούν, τράβηξαν μια γραμμή στον χάρτη, έφτιαξαν οχυρά και από τότε κοιτάζονται με τα όπλα παραπόδα. Δεν υπέγραψαν ποτέ ειρήνη. Ο πόλεμος απλά «πάγωσε».
Η πικρή αλήθεια
Αυτό το σενάριο δεν αρέσει σε κανέναν. Η Ρωσία θα κρατήσει τα εδάφη που πήρε, η Ουκρανία θα μείνει διχοτομημένη και η Ευρώπη θα έχει μια μόνιμη απειλή στα σύνορά της. Είναι άδικο; Ναι. Είναι απογοητευτικό; Σίγουρα.
Αλλά ίσως είναι η «λιγότερο κακή» επιλογή. Ένα «πάγωμα» του πολέμου θα σταματήσει τουλάχιστον το μακελειό. Θα δώσει χρόνο στην Ουκρανία να ανασάνει, να ξαναχτίσει, να σταματήσει να χάνει τα παιδιά της.
Ειρήνη με δάφνες και πανηγυρισμούς δεν θα δούμε. Θα δούμε κούραση, συμβιβασμούς και μια εκεχειρία που θα μοιάζει περισσότερο με ανοιχτή πληγή παρά με θεραπεία. Αλλά αν αυτό σταματήσει τους θανάτους, ίσως είναι το μόνο που μας έχει απομείνει.
