Πας μια βόλτα στην Πλατεία Βάθης και στην οδό Καρόλου και σου ’ρχεται να φωνάξεις: «Ρε, αυτό είναι κέντρο της Αθήνας ή κανένα ξεχασμένο γκέτο;». Κτίρια ερείπια, μαγαζιά κλειστά, σκουπίδια στις γωνίες και άνθρωποι χαμένοι – κι όλα αυτά πέντε λεπτά από την Ομόνοια.

Αντί να είναι μια ζωντανή γειτονιά, έχει καταντήσει σκηνικό παρακμής. Τα ξενοδοχεία έγιναν καταφύγια της συμφοράς, οι δρόμοι μοιάζουν με περάσματα όπου κοιτάς δεξιά-αριστερά να δεις από πού θα σου ’ρθει. Και το κράτος; Άφαντο. Λες και έχει βάλει τα χέρια ψηλά.

Η Καρόλου, μια οδός που θα μπορούσε να είναι εμπορική, με δουλειές, με κίνηση, είναι σήμερα δρόμος φάντασμα. Περπατάς και σκέφτεσαι ότι σε κοροϊδεύουν κατάμουτρα όλοι αυτοί που υπόσχονταν «αναβάθμιση» και «αναζωογόνηση». Μόνο λόγια και φωτογραφίες με κορδέλες στα εγκαίνια.

Και ξέρεις τι φταίει; Όχι οι άνθρωποι που ζουν εκεί και παλεύουν να κρατηθούν. Φταίει η πολιτεία που δεν νοιάζεται. Μια χώρα που αφήνει το κέντρο της πρωτεύουσας να μοιάζει με ξεχασμένο υπόγειο, δεν σέβεται ούτε τον εαυτό της ούτε τον πολίτη της.

Να το πούμε ωμά: αν η Πλατεία Βάθης και η Καρόλου ήταν σε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, θα ήταν στολίδι. Στην Αθήνα, είναι ντροπή.

Κι αν δεν αλλάξει κάτι, δεν μιλάμε για υποβάθμιση. Μιλάμε για κηδεία μιας ολόκληρης γειτονιάς.