Ο Ζελένσκι δήλωσε πρόσφατα, σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τους ηγέτες της Ε.Ε. στο Κίεβο, ότι ελπίζει ο πόλεμος στην Ουκρανία να τελειώσει φέτος. Ναι, καλά διαβάσατε. Ο ίδιος άνθρωπος που πρωτοστατεί σε έναν πόλεμο χωρίς τέλος, τώρα εύχεται το τέλος του. Κάτι σαν να πετάς λάδι στη φωτιά και μετά να παρακαλάς να σβήσει.
Αλήθεια, πώς ακριβώς θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος; Με ευχές και ελπίδες; Ή μήπως με την ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, όπως ο ίδιος δήλωσε; Γιατί, αν είναι έτσι, να το κλείσουμε το μαγαζί. Άλλωστε, η Ρωσία είναι γνωστή για το πόσο “εκτιμά” την επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορά της.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ δεν είναι λύση. Είναι πρόσκληση για κλιμάκωση. Όμως ο Ζελένσκι επιμένει. Γιατί; Ίσως γιατί η εξάρτηση από τη δυτική υποστήριξη τον έχει μετατρέψει σε έναν ηγέτη που ζει με δανεική ισχύ και δανεική ελπίδα.
Όσο για τις σχέσεις του με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ; Ο Ζελένσκι εξέφρασε την ελπίδα ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να παρέχουν υποστήριξη». Ενδιαφέρον. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Τραμπ είναι ο ίδιος που είχε παγώσει τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία το 2019.
Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει η ατάκα περί “ενότητας μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ”. Ενότητα ή υποταγή; Γιατί όταν η ευρωπαϊκή πολιτική καθορίζεται στην Ουάσινγκτον, η λέξη «ενότητα» ακούγεται σχεδόν ειρωνική.
Ο Ζελένσκι μιλά για ειρήνη, αλλά οι πράξεις του οδηγούν σε περισσότερη σύγκρουση. Μιλά για ασφάλεια, αλλά επιδιώκει μια γεωπολιτική σύγκρουση χωρίς επιστροφή. Ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσει να πουλάει ψευδαισθήσεις και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα: ο πόλεμος δεν τελειώνει με συνεντεύξεις Τύπου και κούφιες ελπίδες.
