Καθημερινά ακούμε από 10 έως 200 ψέματα. Από το απλό «συγνώμη, δεν είχα μπαταρία στο κινητό» μέχρι το τυπικό «ναι, καλά είμαι».
Επιστήμονες και εμπειρογνώμονες γλωσσολόγοι υποστηρίζουν, ότι και μόνο με το άκουσμα απλών γλωσσικών ενδείξεων, κανείς θα μπορούσε να ανακαλύψει τι από αυτά που ακούει είναι πραγματικά αλήθεια και τι ψέμα.
Οι ελάχιστες αυτοαναφορές, η αρνητική γλώσσα, οι απλές εξηγήσεις και οι πολύπλοκες διατυπώσεις αποτελούν όλα χαρακτηριστικά… ενός ψέματος.
Σε μια ομιλία Ted ο Noah Zandan, θεωρητικός επιστήμονας και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Quantified Communications, που εδρεύει στο Ώστιν του Τέξας, εξήγησε πώς η «γλωσσολογική ανάλυση κειμένων» -η οποία βασίζεται στη διαφορά του πώς δομεί ο καθένας την αλήθεια και τα ψέματα- μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να εντοπίζουν τις αναλήθειες.
Έρευνες έχουν δείξει, ότι οι ιστορίες που βασίζονται σε φανταστικές εμπειρίες διαφέρουν ποιοτικά, από αυτές που βασίζονται σε πραγματικές εμπειρίες, υποδηλώνοντας ότι η χρήση μιας αναλήθειας απαιτεί προσπάθεια και καταλήγει σε ένα διαφορετικό μοτίβο χρήσης της γλώσσας.
Η γλωσσική ανάλυση κειμένων βοηθά τους ανθρώπους να εντοπίζουν τέσσερα κοινά μοτίβα στην υποσυνείδητη «γλώσσα του ψέματος».
Σύμφωνα με τον Zanden –όπως αναφέρει δημοσίευμα της MailOnline- όταν κανείς λέει ένα ψέμα συνήθως αναφέρεται στον εαυτό του λιγότερο και μιλά περισσότερο για τους άλλους.
Κάποιες φορές χρησιμοποιεί το τρίτο πρόσωπο, για να διαχωρίσει τη θέση του από το ψέμα που έχει πει, επειδή υποσυνείδητα αισθάνεται ένοχος.
«Οι ψεύτες τείνουν να είναι πιο αρνητικοί, επειδή σε υποσυνείδητο επίπεδο νιώθουν ένοχοι για το γεγονός ότι λένε ψέματα» εξήγησε ο ίδιος και συνέχισε: «Για παράδειγμα, ένας ψεύτης θα έλεγε: “Συγνώμη, η χαζή η μπαταρία του κινητού μου τελείωσε. Το μισώ αυτό το πράγμα”».
Οι άνθρωποι μπορούν ακόμη να εντοπίσουν ένα ψέμα, όταν κάποιος προσπαθεί να εξηγήσει γεγονότα με πολύ απλούς όρους.
Ο εγκέφαλός μας πασχίζει να δημιουργήσει μια περίπλοκη, αναληθή ιστορία, κάτι που σημαίνει ότι οι εξηγήσεις για τα γεγονότα που δεν έγιναν, μοιάζουν εξωπραγματικά απλές.
Ενώ όμως ένας ψεύτης μπορεί να κρατά την «ιστορία» του απλή, συνηθίζει να χρησιμοποιεί μεγάλες και πιο μπερδεμένες προτάσεις, εντάσσοντας άσχετα, αλλά πραγματικά, στοιχεία για να «στοιχειοθετήσει» το ψέμα του, είπε ακόμη ο Zanden.
