Σε μια υπόθεση που μυρίζει από μακριά «κάτι δεν πάει καλά», οι εξελίξεις πέφτουν βροχή και όσο προχωράει, τόσο πιο πολύ σοκ προκαλεί. Πέντε παιδιά χαμένα, οικογένειες διαλυμένες, και στην καρδιά της ιστορίας η Ειρήνη Μουρτζούκου, μια φιγούρα που άλλοι τη λένε θύμα, κι άλλοι — όλο και περισσότεροι — τη δείχνουν ως ύποπτη.

Η μάνα του μικρού Παναγιωτάκη, που χάθηκε τόσο ξαφνικά, βγαίνει και τα λέει. Ότι δεχόταν απειλές, ότι την πίεζαν να το παίξει τρελή για να καλυφτούν πράγματα. Ε, δεν είναι αστεία αυτά. Όταν μια γυναίκα φτάνει να πει δημόσια «φοβήθηκα για το άλλο μου παιδί», κάτι τρέχει. Δεν είναι κουβέντες του αέρα.

Η Πόπη – που να μην το ζήσει άνθρωπος – περιγράφει μια φίλη αλλόκοτη, αντιφατική, απομακρυσμένη. Και πάνω που μιλάει για απειλές και περίεργες συμπεριφορές, πετάγεται και η μάνα της Ειρήνης και λέει: «Το παιδί μου αντιδρά παράλογα». Εδώ δηλαδή δεν το λέει μόνο η Πόπη. Το λένε όλοι.

Το πιο ανατριχιαστικό όμως; Ότι η γιαγιά λέει πως το παιδί ίσως είχε δεχτεί επίθεση από το προηγούμενο βράδυ. Αν ισχύει αυτό, μιλάμε για κάτι προμελετημένο. Όχι απλά εγκληματικό, αλλά αρρωστημένο. Ποιος τολμάει να σηκώσει χέρι σε βρέφος;

Ο πατέρας τώρα τα γυρνάει, τα λέει «αστεία» και «καθυστερημένα». Μα πού ήταν τόσο καιρό; Γιατί τώρα δεν είναι η ώρα να ψάχνουμε ποιος καθυστέρησε. Είναι η ώρα να βγει η αλήθεια. Όσο σκληρή κι αν είναι.

Και κάτι τελευταίο: Μην προσπαθεί κανείς να περάσει την Ειρήνη από ψυχίατρο για να «πέσει στα μαλακά». Αυτές είναι παλιές τακτικές. Αν έχει ευθύνη, να πληρώσει. Γιατί το να φεύγουν παιδάκια το ένα πίσω απ’ το άλλο και να λέμε «δεν ξέρουμε γιατί» δεν είναι κοινωνία. Είναι εγκληματική αδιαφορία.

Η αλήθεια πονάει. Αλλά είναι καιρός να την ακούσουμε, όσο κι αν καίει.