Προσπάθησαν να τον ακινητοποιήσουν χωρίς να γνωρίζουν ότι κουβαλούσε πάνω του όπλα. Ο Βακρινός άνοιξε πυρ. Αφού άδειασε πάνω τους όλες τις σφαίρες, επέστρεψε στο αυτοκίνητό του. Πήρε ένα δεύτερο όπλο, έδωσε στα δύο αδέλφια τη χαριστική βολή και εξαφανίστηκε. Το Μάϊο του 1996 ο Βακρινός διέπραξε έναν ακόμη φόνο. Σκότωσε τον Σεραφείμ Αγιαννίδη, γιατί, όπως ισχυρίστηκε αργότερα στην αστυνομία, «του είχε χαλάσει ένα προξενιό με μια κοπέλα που ήταν ερωτευμένος και για αυτό έπρεπε να πεθάνει».
Ο Βακρινός επισκέφτηκε το σπίτι του θύματος στο Περιστέρι φορώντας μια μαύρη κουκούλα. Ψύχραιμα χτύπησε το κουδούνι. Την ώρα εκείνη ο Αγιαννίδης απουσίαζε και η μητέρα του που είδε τον κουκουλοφόρο από το ματάκι της πόρτας, ειδοποίησε την αστυνομία. Ο δολοφόνος κρύφτηκε και περίμενε μέχρι που εμφανίστηκε ο Αγιαννίδης, τον οποίο πυροβόλησε θανάσιμα. Από τα πυρά του δολοφόνου δεν γλίτωσαν ούτε οι αστυνομικοί που είχαν φτάσει για να διερευνήσουν την καταγγελία, ούτε ο πατέρας του θύματος, που τραυματίστηκαν σοβαρά.
Ο τραυματισμός του συναδέλφου τους πείσμωσε τους αστυνομικούς, που έβαλαν σκοπό να συλλάβουν το δράστη. Εκτός από δολοφονίες, ο Βακρινός έκλεβε αυτοκίνητα και μηχανάκια. Παράλληλα εργαζόταν ως οδηγός ταξί. Η αστυνομία τον αναζητούσε παντού, αλλά δεν είχε καταφέρει να τον εντοπίσει. Η μαρτυρία μιας γυναίκας για μια από τις κλοπές του Βακρινού που ανέφερε ότι ο δράστης διέφυγε με ταξί, βοήθησε την έρευνα των αστυνομικών.
Το όνομα «Δημήτρης Βακρινός» προέκυπτε ήδη από τη δολοφονία των αδελφών Σπυρόπουλου. Οι αστυνομικοί σκέφτηκαν ότι αντικλείδι για το κλεμμένο αυτοκίνητο θα μπορούσε να έχει μόνο ο αρχικός ιδιοκτήτης του, δηλαδή ο Βακρινός.
Συνελήφθη στις 12 Μαΐου του 1997. Στην κατάθεση του ομολόγησε τις δύο δολοφονίες (η μία διπλή) και αποκάλυψε και άλλες τρεις.
Πρώτο θύμα του κατά συρροή δολοφόνου ήταν ο συγκάτοικός του, Παναγιώτης Δαγλιάς, που τον είχε αδικήσει σύμφωνα με τα λεγόμενά του, όταν του έκλεψε ένα κυνηγετικό όπλο. Επόμενο θύμα ήταν μια γυναίκα, η Αναστασία Σιμιτζή, που τον είχε προσβάλει αποκαλώντας τον «κοντό». Τρίτο θύμα ήταν ένας συνάδελφος του οδηγός ταξί, ο Θεόδωρος Ανδρεάδης, που τον σκότωσε γιατί δεν τον είχε αφήσει να πάρει κάποιο πελάτη στο ταξί του.
Στις 25 Μαΐου ο Βακρινός βρέθηκε νεκρός στο κελί του στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο δολοφόνος είχε κρεμαστεί με τα κορδόνια των παπουτσιών του, προτού προλάβει να δικαστεί. Οι αστυνομικοί και οι ψυχολόγοι τον χαρακτήρισαν μανιακό δολοφόνο, παρόλο που η δράση του δεν ήταν ακριβώς ίδια με τους αντίστοιχους του εξωτερικού. Οι ειδικοί έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο με ψυχοπαθολογικό υπόβαθρο που είχε τις ρίζες του στην τραυματική του παιδική ηλικία. Είχε μειωμένη αυτοεκτίμηση και συμπλεγματική συμπεριφορά, γεγονός που τον οδηγούσε στο να διαπράττει φόνους για ασήμαντους λόγους, απλά και μόνο επειδή θεωρούσε τον εαυτό του αδικημένο. Το χειρότερο που θα μπορούσε κάποιος να του πει, ήταν ότι ήταν κοντός. Αυτό ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη, καθώς, όπως είπε σε μια αναπαράσταση, την ώρα της δολοφονίας… «ψήλωνε»….

«Να εκδικηθεί το γυναικείο φύλο»
Το όνομα του Κυριάκου Παπαχρόνη, έγινε γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη το 1981, όταν συνδέθηκε με τη διάπραξη ανθρωποκτονιών και βιασμών σε βάρος γυναικών στη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα και την Ξάνθη. Χαρακτηριστικό σημείο της δράσης του, πέρα από την ανεξέλεγκτη χρήση της ιδιαίτερης σωματικής δύναμης που διέθετε, ήταν το ότι σε κάθε του επίθεση φορούσε τη στρατιωτική στολή, σαν να βρισκόταν σε υπηρεσία ή διατεταγμένη αποστολή!

Ο 22χρονος τότε Παπαχρόνης κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για σωρεία εγκλημάτων:
Τον βιασμό και την ανθρωποκτονία, με στιλέτο, της ιερόδουλης Γρ. Θεοχαρίδου στις 5-9-1981 στη Δράμα.
Την απόπειρα δολοφονίας στις 20-12-1981 σε βάρος της Μ. Ποστιάδου στη Δράμα.
Την απόπειρα βιασμού και την ανθρωποκτονία της φοιτήτριας Ε. Παπαδοπούλου στις 15-1-1982 στη Δράμα.
Τον βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της 20χρονης φοιτήτριας Αναστασίας Αλεξανδρίδου στις 15-8-1982, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.
Τις απόπειρες βιασμού και ανθρωποκτονίας κατά της 18χρονης Αγοραστής Τέζα και της 30χρονης νοσοκόμας Βασιλικής Λαζαρίδου, στη Δράμα.
Την απόπειρα βιασμού και ανθρωποκτονίας σε βάρος της 23χρονης Δ. Πεχλιβανίδου.
Δύο ακόμη απόπειρες βιασμού και δολοφονίας κατά μιας ιερόδουλης και μιας άλλης γυναίκας, στην Ξάνθη.
Πέντε βομβιστικές επιθέσεις. Συγκεκριμένα, 2 ωρολογιακές βόμβες στις 12-3-1982 στο Ταχυδρομείο και την Εθνική Τράπεζα της Ξάνθης, άλλες 2 στις 13-3-1982 στην Τράπεζα Πίστεως κι σε ένα κατάστημα στην Καβάλα και μια πέμπτη στις 16-6-1982 στην είσοδο του στρατοπέδου της Δράμας. Έναν εμπρησμό στο Διεθνές Αεροδρόμιο Καβάλας.
Οι μαρτυρίες των θυμάτων και των παρ’ ολίγο θυμάτων του έδωσαν στις διωκτικές Αρχές μια αρχική εικόνα του δράστη. Παράλληλα με την Αστυνομία, ενεργοποιήθηκαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί του Ελληνικού Στρατού, ξεκινώντας μια σειρά από ανακριτικές πράξεις σε στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας, καθώς ο δράστης φορούσε στρατιωτική στολή κι οι αρχές πιθανολογούσαν ότι επρόκειτο για εν ενεργεία στρατιωτικό. Κάθε στρατόπεδο όρισε κάποιους επικεφαλής για να κάνουν τις έρευνες κι ένας από αυτούς χρίζεται ο ίδιος ο Παπαχρόνης.
Ο ίδιος ο δράστης είχε αποδώσει την εμμονή στη θυματοποίηση, που θεωρούσε ότι υπέστη από το γυναικείο φύλο, την πρώτη φορά που επισκέφθηκε με τους φίλους του έναν οίκο ανοχής, όταν ήταν περίπου 13 ετών. Κατά τον ίδιο, η ιερόδουλη προσέβαλε την ανδρική του υπόσταση, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί τόσο αρνητικά και σε τόσο απόλυτο βαθμό, ώστε αποφάσισε να εκδικηθεί το γυναικείο φύλο.
Κατά την απολογία του είχε παραδεχθεί μεταξύ άλλων ότι αν δεν τον έπιαναν, θα συνέχιζε τη δράση του εναντίον των γυναικών, προς τις οποίες, έτρεφε ιδιαίτερο μίσος και γι’ αυτό έλεγε ότι εισέπραττε ικανοποίηση όταν τις χτυπούσε. Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, όταν οδηγήθηκε στον ανακριτή, αμέσως μετά τη σύλληψή του, «έσπασε» και τα ομολόγησε όλα, όταν άκουσε τον ήχο των τακουνιών που φορούσε η γραμματέας!
Ο Παπαχρόνης τελικά αποφυλακίστηκε υπό όρους το 2004, έπειτα από 22 χρόνια εγκλεισμού και παρέδωσε μέσω της δικηγόρου του γραπτή δήλωση προς τους εκπροσώπους του τύπου που είχαν σπεύσει στην έξοδο της φυλακής της Λάρισας, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ζητώ από τη θεσπίζουσα πολιτεία, από την κοινή γνώμη συγγνώμη από “μέσης ψυχής” για εκείνα τα απεχθή φορτία των ανομιών μου και υπόσχομαι στο εφεξής να διαβιώ “εν αγνεία και σεμνή πολιτεία…” »

ΠηγήΔείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα