Μετατροπή

Η υστερία μπορεί να εκδηλωθεί με συμπτώματα τύπου επιληπτικής κρίσης. Η κρίση αυτή καλείται ψυχογενής και παρουσιάζει διαφορές από μια «αληθή» επιληπτική κρίση. Καταρχήν μια τέτοια κρίση είναι απίθανο να συμβεί όταν το άτομο είναι μόνο του. Επιπλέον ένας παρατηρητικός μάρτυρας θα ανακάλυπτε ένα πιθανό κλείσιμο των ματιών κατά τη διάρκεια της κρίσης, την απουσία κυάνωσης και απώλειας ούρων καθώς και την άτυπη μορφή των «ψευδοσπασμών». Μια τυπική grand mal κρίση αρχίζει με με ένα τονικό σπασμό, δηλαδή ένα παρατεταμένο σφίξιμο του σώματος και ακολουθείται από τους κλονικούς σπασμούς, δηλαδή ένα σχεδόν βίαιο τρέμουλο μεγάλων μυικών ομάδων. Επίσης στην τυπική κρίση υπάρχει απώλεια συνείδησης, δηλαδή αδυναμία αντίληψης και επίγνωσης ερεθισμάτων, ενώ μετά το πέρας της θα σημειωθεί συνήθως μια παροδική μετεκκριτική σύγχυση/υπνηλία. Τέλος στην αληθή επιληψία θα εντοπιστούν διαταραχές στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (ΗΕΓ) τόσο κατά την κρίση όσο και μετά.

Πρέπει να σημειωθεί ότι πάντα θα πρέπει να γίνεται ολοκληρωμένη ιατρική (νευρολογική συνήθως) εκτίμηση των υστερικών εκδηλώσεων είτε όταν πρόκειται για «ψευδοκρίση» είτε στα υπόλοιπα. Σίγουρα ένα εκπαιδευμένο μάτι έχει τη δυνατότητα να διακρίνει «ύποπτα σημεία υστερίας» σε κάθε περίπτωση, όμως λόγω της μεγάλης ποικιλομορφίας που παρουσιάζουν αρκετές ιατρικές παθήσεις και αναλόγως το γενικό ιατρικό ιστορικό και τους παράγοντες κινδύνου κάθε ασθενή, θα πρέπει να υπάρχει η βεβαιότητα στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό ότι δε συμβαίνει κάτι πραγματικά παθολογικό. Από κει και πέρα, θα πρέπει να γίνει παραπομπή για ψυχιατρική εκτίμηση και θεραπεία με διακριτικό τρόπο. Η τακτική του να λέμε ευθέως στον εκάστοτε υστερικό ότι μας κοροιδεύει ή υποκρίνεται ή ψεύδεται κ.λ.π. είναι λανθασμένη και υποσκάπτει τη μελλοντική θεραπεία. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ακολουθούμε το δρόμο της τυφλής υπακοής στις «υστερικές ανάγκες». Η στάση του περιβάλλοντος θα πρέπει να είναι προσεκτική χωρίς κρίσεις και χαρακτηρισμούς και να κατευθύνει στην αναζήτηση κατάλληλης ψυχιατρικής παρέμβασης.

Ακόμη, είναι το πιο σύνηθες ότι υπάρχει υψηλός βαθμός συννοσηρότητας με καταθλιπτικές διαταραχές, με άλλες σωματόμορφες διαταραχές ή και με διαταραχές προσωπικότητας όπως η οριακή, η αντικοινωνική και η δραματική (ιστριονική). Συχνά κάποια μορφή ατομικής ψυχοθεραπείας έχει ισχυρή ένδειξη για την αντιμετώπιση της υστερίας, αν και αναλόγως τη συννοσηρότητα δεν αποκλείεται και η παροδική επιστράτευση αγχολυτικής ή/και αντικαταθλιπτικής αγωγής. Για εγκυκλοπαιδικούς λόγους θα ήταν σκόπιμο να αναφερθεί και η σπάνια οντότητα της «υστερικής ψύχωσης», η οποία ουσιαστικά είναι μια ψυχωτική διαταραχή με χαμηλή εναισθησία και επαναλαμβανόμενα ανεξέλεγκτα υστερικά επεισόδια.

Σπύρος Καλημέρης Ιατρός, Ψυχίατρος & ΨυχοθεραπευτήςΔείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα