Η μνήμη των αντικειμένων. Όπως οι άνθρωποι κρατούν μέσα τους αμετάθετες εικόνες από την εισβολή των Τούρκων στη μαρτυρική Κύπρο, έτσι και τα πράγματα, οι τόποι, τα κτίρια αναδύουν τη δική τους ιστορική μνήμη.
Αύγουστος 1974, ο ΟΗΕ καθιερώνει μια «ρυθμιστική» διχοτόμηση του νησιού ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή πλευρά, στο ενδιάμεσο αυτής της αποστρατικοποιημένη ζώνη, ως αποτέλεσμα των δραματικών γεγονότων εκείνης της εποχής, σπίτια, περιουσίες και όνειρα έμειναν σε μια μεταιχμιακή κατάσταση. Δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, δεν γινόταν να ακολουθήσουν τον ξεριζωμό των ανθρώπων. Έμειναν σκέτα κουφάρια εδώ και δεκαετίες θα θυμίζουν τη μεγάλη -και πάντα ανοιχτή- πληγή της Κύπρου.
Κάπου εκεί, στην ουδέτερη ζώνη, στο πουθενά, στέκει σαν φάντασμα άλλων καιρών και το Διεθνές Αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Πλέον, έπειτα από 40 χρόνια φέρει έκτυπα τα σημάδια της εγκατάλειψης. Ο χρόνος το… δέρνει καθημερινά και άλλο στη θέση του δεν φτιάχτηκε. Με την εισβολή των Τούρκων μετατράπηκε σε πεδίο μάχης – άλλωστε οι ζημιές σε κτιριακές δομές και αεροπλάνα (σκέτα κουφάρια πλέον), δείχνουν με τον τρόπο τους τι ακριβώς συνέβη και ποια λαίλαπα κατέκαψε τον τόπο.
Το περιοδικό Slate κατάφερε να αποκτήσει φωτογραφίες από τα ενδότερα του αεροδρομίου, έτσι όπως είναι τώρα. Πρόκειται για φωτογραφίες που κουβαλούν μια ιδιαίτερη «θερμοκρασία», καθώς είναι σίγουρο πως θα φέρουν ξανά στο μυαλό των ανθρώπων που υπέστησαν τη βάναυση εισβολή, μνήμες που έτσι και αλλιώς δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταχωνιάσουν. Φαντάσματα είναι τα κτίρια, το ίδιο και η ιστορικά γεννήματα της περιοχής.
