Είναι 3:30 το μεσημέρι.
Είσαι στο γραφείο (ή στο σπίτι, δουλεύοντας). Έχεις φάει εδώ και δύο ώρες. Και ξαφνικά, χτυπάει.
Ένα αόρατο χέρι σου ρίχνει ένα βαρύ, βελούδινο σεντόνι πάνω σου. Τα βλέφαρά σου βαραίνουν. Η οθόνη του υπολογιστή θολώνει. Δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά. Και μια μικρή, ύπουλη φωνίτσα μέσα στο κεφάλι σου αρχίζει να ψιθυρίζει…
«Μια σοκολατίτσα…»
«Ένα μπισκοτάκι…»
«Έναν καφέ… με ζάχαρη… τώρα…»
Αντιστέκεσαι για δέκα λεπτά. Μετά, το τέρας νικάει. Σηκώνεσαι, πας στο περίπτερο ή στο ντουλάπι, και τρως αυτό το γλυκό που τόσο λαχταρούσες.
Νιώθεις μια έκρηξη ενέργειας για 20 λεπτά. Και μετά;
Μετά έρχεται η πραγματική κατάρρευση. Νιώθεις ακόμα πιο κουρασμένος, συν το ότι τώρα νιώθεις και ενοχές. “Πάλι τα ίδια έκανα”, σκέφτεσαι. “Δεν έχω καθόλου θέληση”.
Λοιπόν, έχω νέα για σένα: Δεν φταίει η θέλησή σου.
Φταίει το έγκλημα που διέπραξες δύο ώρες νωρίτερα. Στο μεσημεριανό σου.
Το “Αθώο” Μεσημεριανό που σε Σαμποτάρει
Τι έφαγες το μεσημέρι; Ας μαντέψω.
- Ένα τεράστιο πιάτο μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα;
- Ένα σάντουιτς με αφράτο, λευκό ψωμί;
- Μια “light” σαλάτα που είχε μόνο μαρούλι, κρουτόν και ένα dressing “μηδέν” λιπαρά;
- Ένα delivery με ρύζι και κάτι γλυκόξινο;
Συγχαρητήρια. Μόλις έστειλες το σώμα σου στο πιο άγριο λούνα παρκ της ζωής του: Το Ρόλερ Κόστερ του Σακχάρου.
Να τι ακριβώς συνέβη:
- Η Άνοδος (1:30 μ.μ.): Έφαγες ένα γεύμα γεμάτο απλούς υδατάνθρακες (ζυμαρικά, λευκό ψωμί, ρύζι, ζάχαρη). Αυτοί μπήκαν στο αίμα σου σαν πύραυλος. Το σάκχαρό σου χτύπησε “κόκκινο”.
- Ο Πανικός (2:00 μ.μ.): Το σώμα σου μπήκε σε κόκκινο συναγερμό. “Πλημμύρα ζάχαρης!” φώναξε το πάγκρεας. Για να σε σώσει, απελευθέρωσε έναν “στρατό” από ινσουλίνη.
- Η Πτώση (3:30 μ.μ.): Η ινσουλίνη έκανε τη δουλειά της πάρα πολύ καλά. Μάζεψε όλη τη ζάχαρη από το αίμα και την “έκρυψε” στα κύτταρα (ή, ακόμα χειρότερα, την έκανε λίπος).
- Το Κραχ (3:31 μ.μ.): Το σάκχαρό σου τώρα έπεσε κάτω από τα φυσιολογικά επίπεδα. Ο εγκέφαλός σου, που τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με γλυκόζη, έμεινε ξαφνικά χωρίς καύσιμο.
- Η Κραυγή (3:32 μ.μ.): Ο εγκέφαλός σου άρχισε να ουρλιάζει: “ΚΙΝΔΥΝΟΣ! ΠΕΘΑΙΝΩ! ΒΡΕΣ ΜΟΥ ΖΑΧΑΡΗ! ΤΩΡΑ!”.
Αυτή η “λιγούρα” για γλυκό που νιώθεις στις 4 το απόγευμα, δεν είναι λιγούρα. Είναι μια βιολογική κραυγή πανικού από τον εγκέφαλό σου, που εσύ ο ίδιος προκάλεσες με το μεσημεριανό σου.
Πώς να “Σκοτώσεις” το Τέρας (Πριν καν Γεννηθεί)
Θέλεις να σταματήσει αυτό το βασανιστήριο; Θέλεις να φτάνεις 6 το απόγευμα και να έχεις ακόμα καθαρό μυαλό και ενέργεια;
Η λύση είναι να μην ανέβεις καν στο ρόλερ κόστερ.
Το μυστικό κρύβεται στην ισορροπία του μεσημεριανού σου. Το πιάτο σου πρέπει να έχει πάντα την “Αγία Τριάδα” που κρατάει το σάκχαρο σταθερό:
- Πρωτεΐνη (Ο “Σταθεροποιητής”): Κοτόπουλο, ψάρι, αυγά, όσπρια (φακές, ρεβίθια), τόφου, καλό γιαούρτι. Η πρωτεΐνη σε χορταίνει και επιβραδύνει την πέψη.
- Καλό Λίπος (Το “Καύσιμο Μακράς Διάρκειας”): Ελαιόλαδο, αβοκάντο, ξηροί καρποί, σπόροι. Το λίπος λέει στον εγκέφαλό σου “Είσαι ΟΚ, δεν πεινάς”.
- Φυτικές Ίνες (Το “Φρένο”): ΛΑΧΑΝΙΚΑ. Μπρόκολο, κουνουπίδι, φασολάκια, σαλάτα, πιπεριές. Οι ίνες είναι το “φρένο” που δεν αφήνει τους υδατάνθρακες να μπουν γρήγορα στο αίμα.
Η Πρόκληση: Άλλαξέ το για Μία Μέρα
Δεν σου ζητάω να το κάνεις για πάντα. Κάν’ το αύριο.
Αντί για μακαρόνια, φάε στήθος κοτόπουλο με μπόλικη σαλάτα και λίγη κινόα.
Αντί για σάντουιτς με λευκό ψωμί, φάε ομελέτα με αβοκάντο και ντοματίνια.
Αντί για την “άδεια” σαλάτα, ρίξε μέσα φακές, καρύδια και μπόλικο λάδι.
Μην φας τίποτα άλλο. Απλά περίμενε.
Και όταν το ρολόι δείξει 4:00 μ.μ. και συνειδητοποιήσεις ότι δεν θες να φας το πληκτρολόγιό σου από την πείνα και ότι δεν νυστάζεις… τότε θα καταλάβεις.
Δεν πολεμάς την απογευματινή κούραση. Την αποτρέπεις από το μεσημέρι.
