Όταν παθαίνεις κρίση πανικού, ο προμετωπιαίος φλοιός γεμίζει με αδρεναλίνη όλο σου το σώμα, παρόλο που αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει κάποιος φυσικός κίνδυνος. Αν, λοιπόν, δεν κινδυνεύεις κι άρα δε χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, αλλά παρόλ’ αυτά νιώθεις πανικό, θα αισθάνεσαι πως χάνεις τον έλεγχο. Ακριβώς αυτή η αδυναμία ελέγχου της κατάστασης, κάνει τον πανικό ακόμα χειρότερο, αυξάνει την αδρεναλίνη και ο κύκλος συνεχίζεται.

Ξέροντας ότι η αδρεναλίνη είναι η ρίζα του προβλήματος, πρέπει πρακτικά να πείσουμε τον εαυτό μας να πάψει να πανικοβάλλεται, χρησιμοποιώντας τη λογική μας με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεγελάσει τον εγκέφαλό μας. Ουσιαστικά, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει κανένας φυσικός κίνδυνος γύρω σου, πρέπει να πεις στον εαυτό σου ότι είσαι ασφαλής, κι ότι αυτό το συναίσθημα είναι μόνο ορμόνες.

«Θα φύγει αν θυμάμαι ότι είμαι ασφαλής», να επαναλαμβάνεις μια τέτοια πρόταση στο κεφάλι σου. Ο πανικός μπορεί να καθυστερήσει την αποτελεσματικότητα αυτής της μεθόδου, αλλά στο τέλος, αυτό είναι που θα σε ηρεμήσει.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα