Πέντε γκολ στη Λευκορωσία και η καρδιά του κάθε Έλληνα χτυπάει πιο δυνατά. Δεν είναι μόνο το σκορ – είναι ό,τι κρύβεται πίσω από αυτό. Η Εθνική μας, επιτέλους, μοιάζει με ομάδα που ξέρει τι θέλει και πού πάει.
Ο Γιοβάνοβιτς και το “μαγικό” του
Θυμάστε τις μέρες που βλέπαμε την Εθνική και νιώθαμε μια… στεναχώρια; Που περιμέναμε το γκολ σαν το Θεό και μετρούσαμε τα λεπτά μέχρι το τέλος; Όλα αυτά φαίνεται να ανήκουν στο παρελθόν. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αυτός ο ήσυχος Σέρβος που κάποτε έκανε θαύματα στον Παναθηναϊκό, φαίνεται πως βρήκε τη συνταγή για να ξυπνήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο από τον χειμερικό του ύπνο.
Και όχι, δεν μιλάμε για τυχαίες νίκες ή για μεμονωμένες εμφανίσεις. Μιλάμε για κάτι που αρχίζει να γίνεται συνήθεια: 9 νίκες σε 11 παιχνίδια! Αριθμοί που κάνουν ακόμα και τους πιο δύσπιστους να πιστεύουν ότι κάτι αλλάζει.
Η νίκη στο Γουέμπλεϊ που άλλαξε τα πάντα
Αν χρειάζεται να διαλέξουμε μια στιγμή που σημάδεψε αυτή την αλλαγή, αυτή θα ήταν εκείνο το βράδυ στο Λονδίνο. Η Ελλάδα νίκησε την Αγγλία στο σπίτι της, στο ιερό Γουέμπλεϊ, και ξαφνικά όλοι αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κοιτάμε κατάματα οποιονδήποτε αντίπαλο. Δεν ήταν μόνο μια νίκη – ήταν μια δήλωση προθέσεων.
Από εκείνη τη στιγμή, η Εθνική δεν σταμάτησε να πετάει. Κάθε παιχνίδι φέρνει μια καινούρια ελπίδα, κάθε γκολ μια καινούρια χαρά. Και το καλύτερο από όλα; Δεν παίζουμε μόνο για να κερδίζουμε – παίζουμε και όμορφα!
Τα παιδιά που μας κάνουν υπερήφανους
Ο Γιοβάνοβιτς έκανε κάτι που οι προκάτοχοί του δίσταζαν: έδωσε ευκαιρίες στα παιδιά. Αυτούς τους νεαρούς ποδοσφαιριστές που για χρόνια καρπογυλούσαν στις ομάδες τους, περιμένοντας την ευκαιρία τους στην Εθνική. Και τι να πεις; Τα παιδιά δεν τον προδόσαν.
Βλέπεις τώρα την Ελλάδα να παίζει και νιώθεις ότι κάτι έχει αλλάξει στη νοοτροπία. Δεν περιμένουμε το λάθος του αντιπάλου – πάμε και το δημιουργούμε εμείς. Δεν κλεινόμαστε στην περιοχή μας – βγαίνουμε και παίζουμε ποδόσφαιρο. Επιθετικό, όμορφο, με στόχο πάντα το γκολ.
Από την 55η θέση στην 39η – και συνεχίζουμε!
Οι αριθμοί δεν ψεύδονται ποτέ. Όταν έφυγε ο Φαν Σιπ, η Εθνική ήταν 55η στον κόσμο. Μετά τον Πογέτ, κάπου στην 54η. Σήμερα, με τον Γιοβάνοβιτς, έχουμε ανέβει στην 39η θέση και το τρένο δεν φαίνεται να σταματάει.
Δεκαέξι θέσεις ανοδος δεν είναι τυχαίες. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, σωστών επιλογών και, κυρίως, μιας νέας νοοτροπίας που έφερε ο Σέρβος προπονητής. Μιας νοοτροπίας που λέει: “Γιατί να φοβόμαστε οποιονδήποτε; Έχουμε ταλέντο, έχουμε τη θέληση – ας πάμε να τους δείξουμε τι μπορούμε!”
Το μέλλον φαίνεται… γαλανόλευκο
Η νίκη επί της Λευκορωσίας μπορεί να φάνηκε “φυσιολογική”, αλλά πριν από μερικούς μήνες τέτοιες νίκες δεν ήταν καθόλου δεδομένες για την Εθνική μας. Τώρα, όμως, αρχίζουμε να τις περιμένουμε – και αυτό είναι το μεγάλο κέρδος.
Στον δρόμο για το Μουντιάλ του 2026, η Ελλάδα φαίνεται πιο έτοιμη από ποτέ. Όχι μόνο για να διεκδικήσει μια θέση, αλλά και για να κάνει τη διαδρομή όμορφη και αξιοπρεπή. Γιατί, στο κάτω κάτω, δεν θέλουμε μόνο να φτάσουμε εκεί – θέλουμε και να είμαστε υπερήφανοι για το πώς φτάσαμε.
Κι αν αυτό δεν είναι λόγος για αισιοδοξία, τότε δεν ξέρουμε τι είναι.
