Το βρετανικό υποβρύχιο HMS P311 είχε φύγει από την Μάλτα στις 28 Δεκεμβρίου του 1942, με αποστολή να καταστρέψει τα ιταλικά θωρηκτά «Trieste» και «Gorizia» που βρίσκονταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Λα Μανταλένα, στο ομώνυμο νησί στα ανοιχτά της βόρειας ακτής της Σαρδηνίας.
Τέσσερις μέρες αργότερα ήταν ένα υποβρύχιο – «φάντασμα». Το τελευταίο σήμα που έστειλε ήταν στις 31 Δεκεμβρίου του 1942, έκτοτε η τύχη του αγνοείται. Στις 8 Ιανουαρίου του επόμενου έτους, οπότε και επρόκειτο να επιστρέψει στη βάση του, αναφέρθηκε η εξαφάνιση του και δηλώθηκε ως βυθισμένο. Μαζί και τα 71 άτομα που αποτελούσαν το πλήρωμά του.
Περισσότερα από 70 χρόνια αργότερα, μια ομάδα δυτών με επικεφαλής τον κυνηγό ναυαγίων Μάσσιμο Ντομένικο Μπορντόνε, εντόπισαν το βυθισμένο ναυάγιο στα ανοικτά των ακτών της Σαρδηνίας.
Όταν οι δύτες αντίκρισαν, σε βάθος 80 μέτρων, μια σκιά μήκους 84 μέτρων και πλάτους 8, αντιλήφθηκαν ότι κάτι σπουδαίο είχε μόλις «αναδυθεί» από τα βάθη της ιστορίας. Ήταν ένας ακόμη υγρός τάφος του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
«Αμέσως σκέφτηκα τη μοίρα αυτών των ανδρών που συνάντησαν το θάνατό τους εκεί κάτω», δήλωσε ο Μπορντόνε στην εφημερίδα «La Nuova Sardegna».
Βάσει των εκτιμήσεων το πλοίο βυθίστηκε όταν έπεσε σε ένα ορυχείο στον κόλπο της Όλμπια περίπου στις 2 Ιανουαρίου 1943.
Το ναυάγιο είναι σε άριστη κατάσταση, με μόνο την πλώρη να φέρει ζημιές από την έκρηξη. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι κατά πάσα πιθανότητα οι εσωτερικοί θάλαμοι του πλοίου δεν έχουν πλημμυρίσει, καθώς βυθιζόταν.
«Μάλλον βυθίστηκε, με τον αέρα να έχει σφραγιστεί στο εσωτερικό του, που σημαίνει πως το πλήρωμα πρέπει να πέθανε από έλλειψη οξυγόνου», δήλωσε ο Μπορντόνε.
Το ναύαγιο βρέθηκε σε βάθος 100 μέτρων, κοντά στο νησί Ταβολάρα, στα ανοιχτά της βορειοανατολικής ακτής της Σαρδηνίας.
«Τα ναυάγια ανασύρονται μόνο αν υπάρχουν εξαιρετικοί ιστορικοί ή λειτουργικοί λόγοι», δήλωσε εκπρόσωπος του Βασιλικού Ναυτικού, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι το HMS P311 δεν θα μετακινηθεί από την τελευταία του κατοικία, ανεξάρτητα από το εάν υπάρχουν ή όχι πτώματα εντός.
