Κρίση και απαγόρευση
Συνέπεια τούτων, ο αριθμός των μελών αυξήθηκε ραγδαία, εντούτοις την ίδια στιγμή αυτή η επιτυχία σήμανε την αρχή του τέλους: Ο Knigge δεν έβλεπε να εκτιμάται η προσφορά του, καθώς αυξανόταν η οργάνωση και απείλησε με επιστολές να καταδώσει τα μυστικά της στους Ιησουίτες και στους Ροδόσταυρους. Η ενέργειά του αυτή ενίσχυσε τη δυσπιστία του Weishaupt, στον οποίο δημιουργούνταν σημαντικές ανησυχίες εκ του ότι ο Knigge και με τη σειρά του ο επιμελής Bode είχαν προσεταιριστεί τον πρίγκηπα Karl von Hessen-Kassel και τον Ferdinand von Braunschweig, καθώς επίσης και τον δούκα Ernst von Sachsen-Gotha και τον Carl August von Sachsen-Weimar, όλους εκείνους τους εκπρόσωπους της απολυταρχίας. Οι υποψίες αυτές δεν ήταν ανεδαφικές, καθώς ο Carl August και ο ιδιωτικός του σύμβουλος Goethe, είχαν εγγραφεί μόνο και μόνο για να ερευνήσουν την Οργάνωση.
Ως αποτέλεσμα οξύνθηκαν οι ασυμφωνίες μεταξύ Weishaupt και Knigge μέχρι του σημείου η Οργάνωση να απειλείται με διάλυση. Τον Φεβρουάριο του 1784 συγκλήθηκε στη Βαϊμάρη για το σκοπό αυτό ένα διαιτητικό δικαστήριο με το όνομα «κογκρέσο». Προς έκπληξη του Knigge η κρίση του συμβουλίου στο οποίο συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο Goethe, ο J. G. Herder και ο Herzog Ernst von Sachsen-Gotha ήταν ότι έπρεπε να δημιουργηθεί ένας νέος Άρειος Πάγος. Αυτό έμοιαζε ένας ανεκτός συμβιβασμός. Αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, ο ιδρυτής της οργάνωσης συνέχισε να ασκεί μεγάλη επιρροή ακόμη και χωρίς να έχει την επίσημη προεδρία στον Άρειο Πάγο, γεγονός το οποίο αποτέλεσε μια μεγάλη ήττα για τον Knigge. Αφού συμφωνήθηκε η σιωπή και η επιστροφή όλων των εγγράφων, την πρώτη Ιουλίου ο Knigge εγκατέλειψε την Οργάνωση. Στον καιρό που ακολούθησε αποποιήθηκε την επιθυμία να διορθώσει τον κόσμο μέσω μυστικών κοινωνιών. Από την μεριά του ο Weishaupt παρέδωσε τη διεύθυνση της Οργάνωσης στον Johann Martin, κόμη της Stolberg-Roßla.
Κατά τη διάρκεια των εσωτερικών διαμαχών οι μυστικές εταιρείες είχαν προσελκύσει την προσοχή των αρχών της Βαυαρίας. Το επίκεντρο των υποψιών ήταν οι δολοφόνοι που ήταν κοντά στους πεφωτισμένους και προσπαθούσαν να αλλάξουν την παραδοσιακή Οργάνωση, εμφιλοχωρώντας στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων για να πετύχουν ένα «Λογικό Κράτος». Συνεπεία αυτού στις 22 Ιουνίου του 1784 ο πρίγκηπας ελέκτορας Karl Theodor απαγόρευσε όλες τις «κοινότητες, κοινωνίες ή αδελφότητες» που εγκαθιδρύθηκαν χωρίς την έγκριση των αρχόντων.
Στις 3 Μαρτίου 1785, υπό την πίεση του Peter Frank, σύμβουλου του βαρόνου του Kreitmayer, του βαρόνου του Törring – που ανήκε στους Ροδόσταυρους – και άλλων ευγενών, δημοσίευσε μία πρόσθετη διακήρυξη που αυτή τη φορά απαγόρευε την οργάνωση των Πεφωτισμένων και των Μασόνων κατονομάζοντάς τους και θεωρώντας τους μεγάλους προδότες και εχθρούς της θρησκείας. Μέσα από οικιακά αρχεία κατασχέθηκαν διάφορα έγγραφα της οργάνωσης που πρόσφεραν διαδοχικές ενδείξεις για τη ριζοσπαστικότητα των σκοπών της οργάνωσης. Έγγραφα που βρέθηκαν σε έναν αγγελιαφόρο που διέφευγε αποκάλυψαν το όνομα ενός μέλους. Ακριβώς το ίδιο έτος ο πάπας Πίος ΣΤ’ διασαφήνισε σε δύο επιστολές του προς τον επίσκοπο της Φριζίας (18 Ιουλίου και 12 Νοεμβρίου) ότι η προσκόλληση στην οργάνωση ήταν ασύμβατη με την καθολική πίστη.
Ως φυσικό επακόλουθο των απαγορεύσεων στα 1784 και 1785 υπήρξαν διωγμοί των μελών. Κάποιοι σύμβουλοι και αξιωματούχοι έχασαν τις θέσεις τους, κάποια μέλη εξορίστηκαν, αλλά κανείς δεν φυλακίστηκε. Ο ίδιος ο Weishaupt του οποίου ο ρόλος ως ιδρυτή δεν αναγνωριζόταν στην αρχή, κίνησε τις υποψίες αλλά τράπηκε σε φυγή μόνο όταν ήταν αναγκασμένος να ασπαστεί την καθολική πίστη, πρώτα στην ελεύθερη αυτοκρατορική πόλη Ρατισμπόνα και το 1787 ξανά στην Γκόθα, όπου ο Herzog Ernst του παρείχε μια αργομισθία ως σύμβουλου.
Τον Απρίλιο του 1785 ο κόμης Stolberg-Roßla ανακήρυξε επισήμως την αναστολή λειτουργίας της οργάνωσης – μετά από προσωρινές καταργήσεις. Ο Bode εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να διατηρήσει την ένωση στη ζωή και προσπάθησε να την αναβιώσει με τη βοήθεια των οργανώσεων Iglesia minerval de Weimar και Orden de los amigos invisibles, αλλά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την προσπάθειά του το 1790 εξαιτίας του αυστηρού κλίματος εναντίον των πεφωτισμένων κατά τα έτη της αναγέννησης. Οι ερευνητές σε γενικές γραμμές συμφωνούν ότι η αποδόμηση της οργάνωσης των πεφωτισμένων ήταν πλήρης.
Στις 16 Αυγούστου 1787 δημοσιεύτηκε ένα τρίτο και αυστηρότερο δημοσίευμα απαγόρευσης, με ποινή θανάτου, της στρατολόγησης μελών για τους Μασόνους και τους Πεφωτισμένους. Αυτά τα δημοσιεύματα εξαπέλυσαν μία πρώτη υστερία κατά των πεφωτισμένων, ειδικότερα υπήρχαν υποψίες για διαταραχές στις μυστικές ριζοσπαστικές ενώσεις των πεφωτισμένων. Ένα δεύτερο κύμα, σαφώς πιο ενεργειακό, ξέσπασε κατά τη Γαλλική Επανάσταση, οπόταν ο φόβος για τους Ιακωβίνους συγχωνεύθηκε με αυτόν για τους Πεφωτισμένους. Υπό αυτήν την ψυχική κατάσταση ο Υπουργός του Βαυαρικού κράτους Maximilian von Montgelas, ο οποίος με τη σειρά του είχε υπάρξει πεφωτισμένος, απαγόρευσε όλες τις μυστικές οργανώσεις με την άνοδό του στην εξουσία το 1799 και ξανά το 1804. Το πόσο έντονη ήταν η δημόσια έξαρση στα χρόνια περί την Γαλλική Επανάσταση για τις μυστηριώδεις και ανησυχητικές μυστικές ή πρωτοπόρες ενώσεις, διαφαίνεται σε διαφορετικά λογοτεχνικά έργα της εποχής, από το Der Geisterseher του Σίλερ μέχρι το Der Groß-Cophta του Γκαίτε και τις ανησυχητικές κοινωνίες του Los años de aprendizaje de Wilhelm Meister, περνώντας στον Jean Pauls Die unsichtbare Loge (1793). Σήμερα το μόνο που θυμίζει στο Ίνγκολστατ την οργάνωση είναι μία αναμνηστική πλακέτα στο κτίριο όπου βρισκόταν η σάλα συγκεντρώσεων των πεφωτισμένων. Το κτίριο αυτό βρίσκεται στον αριθμό 23 της οδού Theresien, προηγουμένως Am Weinmarkt 298.
Σήμερα, υφίστανται Ιλλουμινιστικοί βαθμοί στον Αρχαίο και Αρχέγονο Ανατολικό Τύπο Misraim-Memphis, ως συνέπεια της εφαρμογής των αυθεντικών Τυπικών των δύο Τύπων τα οποία τους περιελάμβαναν.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
