Πόση λατρεία μπορεί να χωρέσει μέσα σε 200 – 300 ή και 500 λέξεις για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ αλλά έκλαψα με την μουσική του, ερωτεύτηκα, χάθηκα, μέθυσα, χόρεψα και έκλαψα με τον θάνατό του; Ελάχιστη….
Ο Bowie ήταν ο Starman μου, ήταν το είδωλο απ’ όλες τις απόψεις, της εφηβείας μου. Ήταν άνδρας και γυναίκα. Ήταν ΘΕΟΣ. Ήταν ο μόνος για τον οποίο θα γινόμουν groupie. Ήταν εκείνος που και τώρα στα 45 μου έχω τραγούδια του στο κινητό μου και τα ακούω σαν την 15χρονη βαφτιστήρα μου οδηγώντας ή περπατώντας στο δρόμο.
Αισθάνομαι τυχερή που μεγάλωσα λίγη από την εποχή του Bowie. Που τον έζησα σε πρώτη προβολή. Ποτέ δεν τον θεώρησα εκκεντρικό. Κανονικός ήταν. Πιο κανονικός απ’ όλους. Και ήταν και όμορφος και ταλαντούχος και ηθοποιάρα. O Ziggy Stardust, ο αγαπημένος μου εξωγήινος, δεν θα είναι μόνος από σήμερα. Θα είναι παρέα με τον Μικρό Πρίγκηπα, με τον ET με όλους τους εξωγήινους αυτού και του άλλου κόσμου. Ο Bowie ήταν εκείνος που έκανε δώρο στην τελευταία μεγάλη αγάπη της ζωής του, την Iman, ένα ολόκληρο άλμπουμ. Ηταν εκείνος που πρώτος μας έδωσε δωρέαν όλα του τα τραγούδια.
O Bowie άλλαξε το ροκ, άλλαξε τον τρόπο που το ακούγαμε, άλλαξε τον τρόπο που εκφραζόμαστε, άλλαξε πολλά. Ερωτεύτηκε άντρες και γυναίκες με το ίδιο πάθος. Μια μέρα του Bowie είναι όλη η ζωή του καθενός μας….
