Γεια σας με λένε Ιωάννα και είμαι 15 ετών..πριν ένα χρόνο ήμουν και εγώ θύμα βιασμού από το παιδικό μου «φίλο»(αν μπορώ να τον λέω έτσι μετά από αυτό που έγινε) μου είναι λίγο δύσκολο να πω όλα όσα έχουν γίνει.. γιατί μου έρχονται εικόνες που δεν θέλω να θυμάμαι.
Είχα πάει σπίτι του γιατί είχε έρθει διακοπές το καλοκαίρι από το εξωτερικό, έμενε κάποια χρόνια εκεί..τέλος πάντων ήμασταν στο δωμάτιο του ήμασταν μονοί και μιλούσαμε λέγαμε τα νέα μας και διάφορα….δεν φανταζόμουν τι μπορούσε να κάνει…ξαφνικά άρχιζε να με φιλάει αλλά τον έσπρωξα ..δεν τον άφησα να με φιλήσει δεν μπορούσα να τον δω αλλιώς τον είχα σαν αδελφό μου…ξαναέκανε την ιδία κίνηση και πάλι τον εμπόδισα αλλά αυτός δεν σταματούσε άρχισε να με αγγίζει να με φίλιοι … προσπαθούσε να μου βγάλει τα ρούχα κι εγώ προσπάθησα να τον εμποδίσω αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι …του έλεγα να σταματήσει αλλά αυτός είχε γίνει άλλος άνθρωπος ….
δεν ήθελα να γίνει τίποτα ..μετά από κάποιες μέρες δεν μιλούσα σε κανέναν ώσπου συνάντησα την κολλητή μου…με είδε ότι ήμουν χάλια και με ρώτησε τι είχε γίνει ..στην αρχή δεν της είπα αλλά μετά της εξήγησα τι είχε γίνει …είχε μείνει άφωνη…μου ζήτησε να το πω στην οικογένεια μου και στους δικούς του αλλά εγώ δεν ήθελα.. σε εκείνη το είπα γιατί ένια το μόνο άτομο που μπορώ να μιλήσω ελευθέρα….
Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ ,θυμόμουν όλο αυτό που είχε γίνει και ξεσπούσα σε κλάματα …φοβόμουν νόμιζα ότι θα μου ξαναέκανε κακό…άρχισα να καπνίζω ήμουν απομονωμένη κάθε φορά που κάποιο αγόρι μου έλεγε κάτι ένα κομπλιμέντο τον έδιωχνα τον έβριζα…ψυχωνόμουν το σώμα μου ….αυτός είχε πάει εξωτερικό πάλι αλλά ήρθε τα Χριστούγεννα …όταν έμαθα ότι ξαναήρθε δεν ήξερα τι να κάνω….τον είχα βρει στο σπίτι μου μαζί με τους γονείς του..όταν τον είδα ήθελα να τον σκοτώσω τον μισούσα για αυτό που μου έκανε …μου πηρέ κάτι το όποιο δεν επιστρέφεται…το πολυτιμότερο πράγμα που είχα μου το πηρέ σε μια στιγμή…..
Λοιπόν οι γονείς μου χωρίς να ξέρουν τίποτα μου ζήτησαν να πάω μια βόλτα μαζί του ..δεν ήθελα αρνήθηκα αλλά τελικά πήγα…είχαμε πάει κάπου σε ένα παγκάκι και άρχισε να μου ζητά συγγνώμη να λέει άλλες τέτοιες δικαιολογίες..πως μπόρεσε μετά από αυτό να με κοιτάζει στα μάτια να μου λέει συγγνώμη…??
νόμιζε ότι με μια συγγνώμη θα τα διόρθωνε όλα?? ….μετά από κάποιες μέρες έφυγε και δεν έχει ξαναέρθει.. αλλά εμένα η ζωή μου άλλαξε καταστράφηκε…και όλα αυτά που έγιναν πριν ένα χρόνο περίπου τα σκάφτομαι σαν χθεσ και τον μισώ θέλω να καταστραφεί να πονέσει έτσι όπως πονώ εγώ…να με σκέφτετε και να βασανίζεται..αυτή είναι η ιστορία μου…η ζωή μου ..αυτή η πράξη είναι κάτι το όποιο δεν ξεχνιέται και δεν το συγχωρείς…
