Δυο είναι οι δρόμοι στη ζωή. Ο δρόμος ο λαϊκός… και ο δρόμος του Θεού. Αυτό λένε οι γέροντες και οι πατέρες της Εκκλησίας όταν συνομιλείς μαζί τους. Μπορείς ωστόσο και ως λαϊκός ως πολίτης να ακολουθείς τον δρόμο του Θεού μένοντας πιστός σε όσα «ορίζει».

Η επιλογή κάποιων συνανθρώπων μας να ακολουθήσουν τον δρόμο του Θεού ξενίζει πολλούς. Και είναι λογικό. Σε μια ζωή αμιγώς καταναλωτική με αρχές και αξίες στον πάτο του πηγαδιού, η μοναχική ζωή φαντάζει ώς κινηματογραφική ταινία και μυθοπλασία.

Πολλοί ζούνε το τώρα με την λογική της αρπαχτής και δεν αποσκοπούν στην διάρκεια. Γιατί; Διότι έτσι έχουν μάθει. Όμως αναρωτηθήκατε ποτέ πώς και γιατί κάποιοι επιλέγουν τον δρόμο του Θεού; Κάποιοι υποστηρίζουν πώς οι παραστάσεις και ο τρόπος ζωής από μικρά παιδιά παίζουν σημαντικό ρόλο-κοινώς η διαμόρφωση του μυαλού και η κατεύθυνση απο τους γονείς, αλλά και μια απογοήτευση.

Στην περίπτωση της Ναταλίας Λιονάκη η επιλογή έγινε μεν συνειδητά αλλά κατόπιν μιας απογοήτευσης που την σακάτεψε συναισθηματικά και ψυχικά. Όταν σε συνεντεύξεις της έλεγε κάποτε πώς «βρήκε το φως του θεού μέσα της» λησμονούσε να μιλήσει για το σκοτάδι που ένας άντρας την είχε ρίξει υποχρεώνοντας την… να ξεπεράσει κάθε όριο.

Αυτός είναι ο πραγατικός λόγος που εγκατέλειψε τα εγκόσμια… και πήρε τον δρόμο του Θεού…μια αδυναμία. Ένας συναισθηματικός εφιάλτης. Για να μην τρώτε παραμύθια περί οικονομικών αναγκών και άλλα χαριτωμένα…