Φτωχότερη η οικογένεια του Παναθηναϊκού και σύσσωμο το ελληνικό μπάσκετ. Ο Τάσος Στεφάνου, ένας από πιο πιστούς υπηρέτες του συλλόγου και του αθλήματος γενικότερα, άφησε την τελευταία του πνοή στα 72 του χρόνια.
Ο εκλιπών είχε υποστεί προ δύο μηνών εγκεφαλικό επεισόδιο και η υγεία του ήταν επιβαρυμένη τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο παρέμενε σταθερά στο πλευρό του αγαπημένου του Παναθηναϊκού, στον οποίο είχε διατελέσει επί σειρά ετών παράγοντας περνώντας και από τη θέση του γενικού διευθυντή της ΚΑΕ.
Όλοι είχαν να λένε τα καλύτερα για το χαρακτήρα του και την αγνή αγάπη του για τον Παναθηναϊκό και το άθλημα. Βρισκόταν από το 1957 στο σύλλογο, αρχικά ως αθλητής (κατακτώντας το πρωτάθλημα το 1967) και εν συνεχεία ως παράγοντας, ενώ είναι κι εκείνος που… βάφτισε «Τάφο του Ινδού» το κλειστό της ομάδας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Το προφίλ του όπως αναφέρεται στο σάιτ παλαιμάχων του Παναθηναϊκού:
Ξεκίνησε την καριέρα του ως αθλητής στα τμήματα υποδομής του συλλόγου και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα καλαθοσφαίρισης του Παναθηναϊκού. Ξεκίνησε την καριέρα του ως αθλητής στα τμήματα υποδομής του συλλόγου και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα καλαθοσφαίρισης του Παναθηναϊκού.
Ήταν πάνω από 50 χρόνια δίπλα στο τριφύλλι και ως γενικός διευθυντής της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, στέφθηκε πέντε φορές πρωταθλητής Ευρώπης, κατέκτησε αμέτρητα πρωταθλήματα και συνέβαλε τα μέγιστα των δυνατοτήτων του στην επίτευξη των άθλων του «αυτοκράτορα».
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στα «καταπράσινα» σοκάκια των Εξαρχείων. Ήταν και δεν ήταν 5 ετών όταν αντίκρισε για πρώτη φορά τα μπασκετικά «θηρία» του Παναθηναϊκού να «κατασπαράζουν» τη ΧΑΝ. Μαγεύτηκε! Αγάπησε τον αθλητισμό και αφιέρωσε τη ζωή του στο μπάσκετ. Συμμετείχε σε όλα τα τμήματα των υποδομών της ομάδας, αρχικά ως παίκτης και μετέπειτα σαν έφορος. Αγωνίσθηκε στην ανδρική ομάδα του Παναθηναϊκού, στέφθηκε μαζί της Πρωταθλητής το 1967 και συνέχισε, από διοικητικό πόστο πλέον, να υπηρετεί το «τριφύλλι» με ευλάβεια. Είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής, είτε ως έφορος, ο Τάσος Στεφάνου γνώρισε λαμπρές επιτυχίες. Ρίσκαρε για τον Παναθηναϊκό, αφιέρωσε την ζωή του σ’ αυτόν, γέλασε, έκλαψε και πορεύθηκε πιστά στο πλευρό του.
Κλήθηκε να στηρίξει το τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού σε δύσκολες εποχές. Είχε το σθένος, την πίστη που χρειαζόταν για να τα καταφέρει. Ακούραστος εργάτης, συνέχισε να συνεισφέρει στον σύλλογο με τον ίδιο ζήλο, την ώρα που οι «πράσινοι» κάρφωναν καταπράσινη τη σημαία τους στο υψηλότερο βουνό της Ευρώπης. Του αναλογεί μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας, αφού υπήρξε στο πλευρό του μεγάλου συλλόγου εδώ και μισό αιώνα. Πάντοτε αναγκαίος, και τι δεν έκανε για τον «αυτοκράτορα» Παναθηναϊκό. Αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου, γεγονός που τον κάνει ιδιαίτερα αγαπητό στο φίλαθλο κοινό. Ο Στεφάνου ήταν ο αθλητής του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου που αποκάλεσε πρώτος το κλειστό γήπεδο μπάσκετ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ως: «Τάφο του Ινδού».
Ο ίδιος παραδεχόταν πως αποτελεί τον… πνευματικό πατέρα του προσωνύμιου που φέρει η ιστορική έδρα, κάτι που εμπνεύστηκε μετά την προβολή της ταινίας «Τάφος του Ινδού» του Φριτς Λανγκ. Ο ίδιος θυμάται: «Είχα πάει με κάτι συμπαίκτες μου στο σινεμά “Αρζεντίνα”, το οποίο βρισκόταν πολύ κοντά στο γήπεδο της Λεωφόρου. Παρακολουθήσαμε την ταινία “Τάφος του Ινδού” του Φριτς Λανγκ. Στο σενάριο, για να παέι ο πρωταγωνιστής στον τάφο έπρεπε να κατέβει μια σειρά με σκαλιά. Ήταν ίδια με εκείνα του κλειστού! Όταν τα είδα, είπα στην παρέα: “Ο τάφος του Ινδού είναι ίδιος με το γήπεδό μας”. Το τι έγινε δεν περιγράφετε. Αυτό ήταν! Το όνομα έμεινε για πάντα!»…
