Βρισκόμαστε στο 1918 και ο πλανήτης, ιδίως η Ευρώπη, προσπαθεί ακόμη να ξεπεράσει το σοκ του «Μεγάλου Πολέμου», όπως ονομάστηκε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο φονικός και ανθρωποβόρος, μέχρι εκείνον που ακολούθησε ελάχιστες δεκαετίες αργότερα.
Με τις υποδομές κάθε φύσεως να είναι ουσιαστικά διαλυμένες, απολύτως ασορτί με τις ψυχές των ανθρώπων, ένας νέος, αόρατος εχθρός ξεπροβάλλει και εκμεταλλεύεται το χάος και την φρίκη που άφησαν πίσω τους οι μάχες. Μια μορφή γρίπης απειλεί να αποτελειώσει το έργο των στρατών. Να αφανίσει τον πλανήτη.
Ο ιός της γρίπης ακόμη και σήμερα είναι μια από τα μεγαλύτερες σπαζοκεφαλιές της επιστημονικής κοινότητας. Η ικανότητά του να αλλάζει, να μεταβάλλεται, να προσαρμόζεται και να αντεπιτίθεται τον καθιστά έναν απρόβλεπτο και δυσκολοκατάβλητο αντίπαλο, που αρνείται να παραδοθεί και να πεθάνει. Αντίθετα, σαν μετρ της εξαπάτησης, μεταμφιέζεται σε ένα απλό κρυολόγημα και σκοτώνει όταν βρει την ευκαιρία.
Και η καλύτερη για αυτόν τον δολοφόνο του μικρόκοσμου ήρθε πριν από έναν αιώνα. Το 1918, πριν καλά-καλά φύγει ο καπνός από τα πεδία των μαχών, κάπου στην Ανατολική Ασία έπεφταν οι πρώτοι νεκροί από την γρίπη. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αναφέρθηκε το πρώτο κρούσμα στην Ευρώπη. Ήταν ένα Άγγλος στρατιώτης που υπηρετούσε σε σύνταγμα που βρισκόταν στην Γαλλία. Όσο ο καιρός περνούσε τόσο μεγάλωνε ο αριθμός των θυμάτων. Και όσο το στράτευμα μετακινούνταν, τόσο εξαπλωνόταν ο ιός, χωρίς ακόμη να γνωρίζει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει…
Η ονομασία «ισπανική γρίπη» αδικεί πολύ τους Ίβηρες, με πολλούς να κάνουν το λάθος να θεωρούν ότι από εκεί ξεκίνησε το κακό. Στην πραγματικότητα «βαφτίστηκε» έτσι, επειδή τα ισπανικά ΜΜΕ ήταν τα μόνα που έσπασαν την συνωμοσία της σιωπής που είχε επιβληθεί στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία αποφάσισαν να αποκρύψουν το γεγονός, φοβούμενοι τον πανικό που θα δημιουργούνταν στους ήδη καταρρακωμένους πολίτες τους.
Το κακό δεν άργησε να χτυπήσει την πόρτα της Ελλάδας, αφού είναι γνωστό πως σύνορα μόνο οι άνθρωποι αναγνωρίζουν. Οι ιοί όχι…
Στα τέλη του Ιουλίου καταγράφονται τα πρώτα κρούσματα στη χώρα, αν και από τα δημοσιεύματα της εποχής προκύπτει ότι πολλοί ήταν εκείνοι που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το τι είχαν να αντιμετωπίσουν. Οι αναφορές και οι υπαινιγμοί για… πλουτισμό των φαρμακοποιών δεν λείπουν. Ούτε οι αντίστοιχες για τους κρεοπώλες ή τους μανάβηδες, που όπως έγραφαν «βρήκαν ευκαιρία να διαφημίσουν την πραμάτεια τους».
Ακόμη πιο χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα της εφημερίδας «Ωρα», που στα μέσα Ιουνίου έγραφε: «Εάν ακούση κανείς τους συμπολίτες, θα υποθέσει ότι η περίφημος Ισπανική επιδημία ενέσκηψε και εις το Ιοστέφανον Αστυ. Ο κάθε συμπολίτης μόλις αισθανθή υγραινομένους τους ρώθωνάς του από ελαφρόν συνάχι ή του πονέση λίγο το κεφάλι, κολακεύεται να πιστεύει ότι απέκτησε την αξιοπερίεργον αυτή επιδημίαν… Επέπρωτο εν τούτοις εις την αλλοπρόσαλλον εποχή μας να ίδωμεν και αυτό. Επιδημίας της μόδας!»…
Τελικά, η… μόδα φτάνει. Χτυπά την Αθήνα και την περιφέρεια, αλλά το πρώτο «κύμα» δεν είναι τόσο καταστροφικό όσο θα περίμενε κανείς. Αν και αναφέρονται πιο συχνά κρούσματα, δεν επικρατεί ο πανικός μιας πανδημίας, αφού ο αριθμός των θυμάτων κυμαίνεται ακόμη σε χαμηλά επίπεδα. Όμως αυτή η κατάσταση δεν θα κρατήσει για πάντα. Καθώς το καλοκαίρι φεύγει, η επιδημία μπαίνει σε φάση έξαρσης. Μέχρι τον Οκτώβριο αρχίζει να δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Αυτό του θανάτου.
Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
