Ο Γουόρεν Μακ Κόλεϊ ήταν ένας ήρωας πολέμου, βραβευμένος με τον Χάλκινο Αστέρα ο οποίος βοήθησε στην απώθηση των Γερμανικών δυνάμεων από την Ιταλία το 1945. Το ασημένιο βραχιόλι ταυτότητα που φορούσε, ταξίδεψε μαζί του για 114 αιματηρές μέρες μέσα από τα βουνά της Τοσκάνης, μέχρι που χάθηκε και επέστρεψε ξανά στην οικογένεια 70 χρόνια μετά.
Τρεις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, σχεδόν ακριβώς 70 χρόνια από την ημέρα που ο Μακ Κόλεϊ έχασε το βραχιόλι, οι επιζώντες συγγενείς του συγκεντρώθηκαν στην κομητεία Οραντζ της Καλιφόρνια μαζί με τη χήρα του, για να παραλάβουν το βραχιόλι που βρέθηκε στην Ιταλία.
«Είναι εξωπραγματικό να το κρατάω τώρα», είπε η Τάιλα Μακ Κόλεϊ, κοιτάζοντας το βραχιόλι του άντρα της με τον αύξοντα αριθμό.
Το μακρύ ταξίδι του βραχιολιού είναι μια ιστορία που βασίστηκε στην τύχη, την τεχνολογία, και την ιστορική αξία των ευρημάτων, ιδιαίτερα εκείνων που προκύπτουν από πόλεμο. Μία τέτοια απίστευτη ιστορία παρακολούθησε το δίκτυο NBC.
Η ιστορία ξεκινάει όταν ο 19χρονος τότε Μακ Κόλεϊ εντάχθηκε στον πόλεμο και οι συγγενείς του, αγρότες από το Κάνσας, του χάρισαν ένα ασημένιο βραχιόλι με το όνομα και τον αύξοντα αριθμό του. Τα βραχιόλια αυτά ήταν πολύ δημοφιλή στους στρατιώτες αφού βοηθούσαν την αναγνώριση των νεκρών στον πόλεμο.
Εντάχθηκε στο στρατόπεδο Hale, στην 10η Ορεινή Μεραρχία, μια νέα ελίτ ορεινή μονάδα. Το Πεντάγωνο συνεργάστηκε με τον αμερικανικό Ορειβατικό Σύλλογο και το Εθνικό Χιονοδρομικό Patrol, προσλαμβάνοντας μερικούς από τους καλύτερους χειμερινούς αθλητές στην Αμερική.
Η μεγάλη δοκιμασία για τον Μακ Κόλεϊ ήρθε στις αρχές του 1944, όταν ο ίδιος και χιλιάδες άλλοι άνδρες συμμετείχαν σε μία άσκηση εικονικής μάχης και κοιμόντουσαν στο χιόνι. Για έξι εβδομάδες, οι ομάδες δεν είχαν τη δυνατότητα να ανάψουν φωτιές, ακόμη και όταν η θερμοκρασία έπεφτε κάτω από το μηδέν. Εκατοντάδες άνδρες τα παράτησαν. Οι υπόλοιποι ανέβηκαν σε ένα πλοίο για την Ιταλία.
Η ομάδα του Μακ Κόλεϊ έφτασε στις ακτές της Τοσκάνης, τον Ιανουάριο του 1945, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της 10ης Ορεινής Μεραρχίας, περισσότεροι από 10.000 άνδρες σύνολο. Κατευθύνονταν για την περιοχή Απέννινα, στα παρατηρητήρια της γερμανικής άμυνας. Τον τελευταίο χρόνο, χιλιάδες Αμερικανοί είχαν πεθάνει προσπαθώντας να σπάσουν τη γραμμή.
Ομως εκείνοι τα κατάφεραν. Κατέστρεψαν πέντε γερμανικές μεραρχίες μέσα σε τρεις μήνες, και ο Μακ Κόλεϊ ήταν από τους βασικούς σχεδιαστές της αποστολής που επέδειξε απαράμιλλο ηρωισμό και αυτοθυσία.
Στη συνέχεια η μεραρχία του Μακ Κόλεϊ κατευθύνθηκε βόρεια κάνοντας μόνο μια σημαντική στάση στο Castel d’Aiano. Μπήκαν τον Μάρτιο, έφυγαν στις αρχές Απριλίου, και έπιναν κονιάκ και σαμπάνιες, όταν οι Γερμανοί παραδόθηκαν τον Μάϊο. Το ασημένιο βραχιόλι του Μακ Κόλεϊ όμως δεν ήταν μαζί τους.
Η Μπρούνα ντε Μαρία ήταν μικρό παιδί, όταν οι Αμερικανοί έφτασαν στο Castel d’Aiano, κουρασμένοι και παραμορφωμένοι, ελπίζοντας σε ένα σπιτικό γεύμα και στο πρώτο τους μπάνιο τους μετά από εβδομάδες. Ούρλιαζε τρομοκρατημένη στη θέα τους.
«Τι περιμένεις από ένα 8χρονο παιδί;» είπε στο NBC, μιλώντας μέσω μεταφραστή. «Αλλά οι Αμερικανοί, είχαν μεγάλη καρδιά.”
Ο πατέρας της κρέμασε ένα άσπρο σεντόνι, σήμα ότι το σπίτι των Ντε Μαρία ήταν ανοικτό για χρήση από τους στρατιώτες. Η μητέρα της, η μεγαλύτερη αδελφή της και η γιαγιά της βοηθούσαν τους στρατιώτες.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες η ντε Μαρία φοβόταν ξανά .Οι Αμερικανοί είχαν φύγει αλλά ο πατέρας της ήταν νεκρός, σκοτωμένος από μια γερμανική νάρκη. Τότε ήταν που βρήκε το βραχιόλι, πεσμένο στο σπίτι της.
Ο Μακ Κόλεϊ θα μπορούσε να το είχε αφήσει ως δώρο ή μια μορφή πληρωμής για την περίθαλψη. Θα μπορούσε απλώς να το είχε ξεχάσει, ή να το έχασε. Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά.
«Το πήρα αμέσως» θυμάται. «Για μένα ένα τέτοιο βραχιόλι ήταν θησαυρός. Το είχα για χρόνια στο κομοδίνο μου, το καθάριζα και το πρόσεχα»
Οταν ο γιος της Στεφάνο Σέντα το βρήκε στο κομοδίνο της μητέρας του κατάλαβε αμέσως πόσο σημαντικό ήταν. Ετσι μαζί προσπάθησαν μέσω διαδικτύου να εντοπίσουν τον ιδιοκτήτη του, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο, ενώ ακόμα και η επικοινωνία με την Αμερικανική πρεσβεία του Μιλάνου δεν απέφερε καρπούς.
Κι εκεί που νόμιζαν ότι κάθε ελπίδα είχε χαθεί, ο Στέφανο ένα βράδυ έδειξε το βραχιόλι σε ένα επισκέπτη σε δείπνο. Ο επισκέπτης έστειλε μια φωτογραφία του βραχιολιού σε ένα ξάδελφο στην Οκλαχόμα, έναν δικηγόρο πονόματι Κάρολιν Τόμσον.
Ο δικηγόρος επικοινώνησε με έναν δημοσιογράφο του NBC News, ο οποίος βρήκε τον Ντένις Χάγκεν, επίσημο αρχειοφύλακα για την 10η Ορεινή Μεραρχία. Η ιδιωτική αναζήτησή του από τον αριθμό του βραχιολιού παρήγαγε ένα όνομα, Γουόρεν Μακ Κόλεϊ, και τον οδήγησε στην τελευταία γνωστή διεύθυνση, στο Buena Vista, της Καλιφόρνια, και μια 85χρονη γυναίκα ονόματι Τουίλα.
Ο Μακ Κόλεϊ επέστρεψε ζωντανός στο σπίτι, τον Αύγουστο του 1945 και από την επόμενη άνοιξη ήταν στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κάνσας και έπαιζε τρομπόνι.
Εκείνο το καλοκαίρι γνώρισε την Τουίλα, 18χρονη μουσικό που έπαιζε κλαρινέτο στη μικρή παρέλαση της πόλης. Παντρεύτηκαν τον επόμενο χειμώνα και έγινε πατέρας αμέσως μετά. Εργάστηκε ως δάσκαλος μουσικής και μαθηματικών και σπάνια μιλούσε για τις ημέρες του στον πόλεμο.
Πέθανε στο σπίτι του το 1986, από καρδιακή προσβολή στο οικογενειακό δωμάτιο. «Είμαι καλά» είπε στην Τουίλα όταν εκείνη προσφέρθηκε να του φέρει λίγο νερό. Όταν όμως εκείνη επέστρεψε στο δωμάτιο με το νερό, εκείνος είχε ήδη «φύγει».
Αλλά τώρα το ασημένιο βραχιόλι τον φέρνει περισσότερο πίσω, παρέχοντας στα τρία του παιδιά, πέντε εγγόνια, και έξι δισέγγονα μια σπάνια φυσική σύνδεση με την εμπόλεμη ζώνη και την ιστορία του Μακ Κόλεϊ εκεί.
