Υπάρχουν πολλές ιστορίες και λαϊκά παραμύθια που ακούμε μεγαλώνοντας, αλλά κατά πόσο είναι αληθινές; Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι μύθοι ή οι θρύλοι βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Όταν αυτά τα γεγονότα περνούσαν από γενιά σε γενιά, οι λεπτομέρειες άλλαζαν και τελικά μετατράπηκαν σε θρύλο. Ακολουθούν 10 τέτοιοι μύθοι οι οποίοι αποδείχθηκαν αληθινοί.
Η χελώνα Χοάν Κιὰμ υπήρξε πράγματι.
Ο θρύλος της χελώνας Χοάν Κιαμ ξεκίνησε με τον Λι Λέι Λέι, τον βασιλιά της δυναστείας των Λι. Σύμφωνα με τον θρύλο, λέγεται ότι ο Λιε Lợi έλαβε ένα σπαθί με το όνομα “Θέληση του Ουρανού” από τον Θεό της Χρυσής Χελώνας για να νικήσει τους Κινέζους. Μόλις κέρδισαν τον πόλεμο, ο θρύλος λέει ότι ο Θεός της Χρυσής Χελώνας επανεμφανίστηκε και προέτρεψε τον Lê Lợi να επιστρέψει το ” Ουράνιο Θέλημα”.
Η χελώνα ήταν απλώς ένα θρυλικό πλάσμα και κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξή της μέχρι το 1967, όταν ένας ψαράς την έπιασε και τη χτύπησε με λοστό αντί να την αιχμαλωτίσει με ασφάλεια. Τελικά πέθανε από τα τραύματα που υπέστη. Η χελώνα ζύγιζε έως και 200 κιλά και η τελευταία γνωστή χελώνα Χόαν Κιὰμ πέθανε το 2016. Το θρυλικό πλάσμα έχει πλέον εξαφανιστεί.
Οι γορίλες κάποτε θεωρούνταν μυθικό ζώο.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να το πιστέψετε, αλλά οι γορίλες θεωρούνταν απλώς ένας μύθος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παλαιότερα, όταν οι άνθρωποι συναντούσαν αυτά τα ζώα, τα περιέγραφαν ως γιγάντια, “ανθρωπόμορφα”, τριχωτά τέρατα. Ο παγκόσμιος όρος “γορίλας” προήλθε από έναν εξερευνητή του 500 π.Χ., ο οποίος συνάντησε για πρώτη φορά αυτά τα θηρία και τα ονόμασε “gorillae”. Αλλά είναι άγνωστο αν ο εξερευνητής συνάντησε πράγματι αυτό που αποκαλούμε γορίλες στις μέρες μας ή κάποιο άλλο είδος πιθήκου. Οι γορίλες παρέμειναν άγνωστοι για αιώνες και υπήρχαν μόνο σε ιστορίες. Μόνο το 1847, όταν ο γιατρός Τόμας Σάβατζ και ο φυσικός Τζέφρις Γουάιμαν απέκτησαν αρκετά οστά και κρανία γορίλα, οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν στην ύπαρξή τους και να τους κατανοούν καλύτερα.
Η ύπαρξη του μαύρου κύκνου θεωρούνταν κάποτε μύθος.
Η φράση “μαύρος κύκνος” προέρχεται από τη λατινική φράση ” ρara αβις ιν τερρίς νιγκρόκ σιμίλιμα κυγκνό” που σημαίνει “ένα σπάνιο πουλί στις χώρες και μοιάζει πολύ με μαύρο κύκνο”. Η φράση επινοήθηκε όταν δεν ήταν γνωστό ότι υπήρχαν μαύροι κύκνοι και χρησιμοποιούνταν συνήθως ως δήλωση αδυναμίας και σπάνιας εμφάνισης. Προέρχεται από την πεποίθηση ότι όλοι οι κύκνοι πρέπει να είναι λευκοί, αφού τα ιστορικά αρχεία αναφέρουν μόνο λευκούς κύκνους. Η πεποίθηση αυτή παρέμεινε μέχρι που ολλανδοί εξερευνητές συνάντησαν μαύρους κύκνους στη Δυτική Αυστραλία το 1697. Αυτό που θεωρούσαν αδύνατο ήταν μπροστά στα μάτια τους και έτσι, το ότι οι μαύροι κύκνοι είναι απλώς ένας μύθος αποδείχθηκε λανθασμένο. Η φράση τότε στάθηκε για να διαψεύσει οτιδήποτε θεωρείται αδύνατο να υπάρχει ή ότι προσβάλλει τη φύση.
Υπήρχε ένας τοπικός θρύλος για τον βασιλιά του Κανάουτζ, τη σύζυγό του και τους συνοδούς τους που πέθαναν κατά τη διάρκεια του προσκυνήματός τους εξαιτίας μιας χαλαζόπτωσης.
Υπήρχε ένας τοπικός θρύλος για τον βασιλιά του Κανάουτζ, Ράτζα Τζασάβαλ, την έγκυο σύζυγό του, τους υπηρέτες τους, ένα χορευτικό συγκρότημα και άλλους που πήγαιναν για προσκύνημα στο ιερό Νάντα Ντέβι, όπου τους κατέστρεψε μια σοβαρή χαλαζόπτωση που τους σκότωσε όλους. Ο θρύλος έλεγε επίσης ότι η χαλαζόπτωση προκλήθηκε από την οργή της θεάς Νάντα Ντέβη εξαιτίας του εορταστικού τρόπου που ακολουθούσαν.
Κανείς δεν πίστευε πολλά γι’ αυτόν τον θρύλο, μέχρι που κάποιοι ορειβάτες συνάντησαν τη λίμνη Ρούπκουντ που ήταν γεμάτη με σκελετούς, επιβεβαιώνοντας ότι αυτό που θεωρήθηκε θρύλος ήταν όντως αληθινό. Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης τραύματα στο κεφάλι που θα μπορούσαν να έχουν προέλθει από μικρά στρογγυλά αντικείμενα, γεγονός που οδήγησε στο συμπέρασμα ότι τα θύματα όντως πιάστηκαν από χαλαζόπτωση, όπως περιγράφεται στους θρύλους. Ωστόσο, η πρόσφατη τεχνολογία χρονολόγησης με άνθρακα δηλώνει ότι δεν οφείλονται όλοι οι σκελετοί που υπάρχουν στη λίμνη σε αυτό το συγκεκριμένο καταστροφικό γεγονός και ότι συσσωρεύτηκαν μέσα σε πολλά χρόνια. Η λίμνη είναι πλέον ευρέως γνωστή ως “λίμνη σκελετών”.
Η ιστορία των τεράστιων αετών που έκλεβαν τα μωρά των Μαορί θεωρούνταν απλώς ένας θρύλος.
Σύμφωνα με έναν θρύλο των Μαορί, το Τε Χοκιόι, ήταν ένα γιγάντιο ασπρόμαυρο πουλί, με κόκκινο στέμμα και τεράστιο ράμφος που κυνηγούσε τα παιδιά. Οι Μαορί ήταν ιθαγενείς της Νέας Ζηλανδίας που διηγούνταν τις ιστορίες αυτού του τεράστιου πουλιού που έπεφτε και παρέσυρε μικρά παιδιά. Η ιστορία αυτή μεταβιβάστηκε από γενιά σε γενιά και συνήθως θεωρούνταν αρχαίος μύθος.
Αλλά τα τελευταία χρόνια, οι ερευνητές βρήκαν στοιχεία για την ύπαρξη του τεράστιου πουλιού για το οποίο γίνεται λόγος στον μύθο. Το πουλί πιστεύεται ότι είναι ο αετός του Χάαστ που έχει εξαφανιστεί εδώ και πάνω από 500 χρόνια. Οι αξονικές τομογραφίες του σκελετού αποδεικνύουν ότι επρόκειτο για ένα απίστευτα ισχυρό αρπακτικό πτηνό με νύχια που θα μπορούσαν να διαπεράσουν μια ανθρώπινη λεκάνη. Ο αετός πιστεύεται ότι ορμούσε από ψηλά στα βουνά
