Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Appetite υποστηρίζει ότι, όσοι μοιράζονται το φαγητό τους είναι καλύτεροι άνθρωποι.
Στην πρωτόγονη εποχή οι άνθρωποι μοιράζονταν το φαγητό τους όλοι μαζί –βίσονας για τέσσερις, κανείς;- κάτι που σημαίνει ότι θα έπρεπε να το μοιράζονται με περισσότερα μέλη από μια ενιαία οικογένεια, σημειώνει η μελέτη. Η τροφή ήταν στενά συνδεδεμένη με τη συνεργασία.
Στις μέρες μας όμως το φαγητό έρχεται σε… ατομικές μερίδες. «Μήπως αυτό σημαίνει ότι το μοίρασμα του φαγητού έχει αρχίσει να θεωρείται κάτι ξεπερασμένο;» γράφει η Mandy Oaklander στο time.com.
Μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τη Charlotte De Backer από το πανεπιστήμιο της Αμβέρσας στο Βέλγιο, διεξήγαγε μια έρευνα σε μια ομάδα 466 φοιτητών τους οποίους ρώτησαν πόσο συχνά κατανάλωναν σπιτικό φαγητό κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας καθώς επίσης και την παρούσα θετική κοινωνική συμπεριφορά τους, με άλλα λόγια το πόσο αλτρουιστές είναι.
Όσοι έτρωγαν κοινά γεύματα πιο συχνά όταν ήταν παιδιά, εμφάνισαν μεγαλύτερες «αλτρουιστικές επιδόσεις», όπως για παράδειγμα το να προσφέρουν το κάθισμά τους σε κάποιον άλλο στα μέσα μεταφοράς, να βοηθούν τους φίλους τους ή να προσφέρουν εθελοντική εργασία.
«Πιστεύω ότι οι δυτικές, ατομικιστικές κοινωνίες μπορούν να επωφεληθούν από το μοίρασμα του φαγητού όσο ποτέ άλλοτε» σχολίασε η De Backer στο TIME. «Το μοίρασμα του φαγητού σε κάνει να σκέφτεσαι για τους άλλους –αν έχουν την ευκαιρία όλοι να φάνε- για την εξουσία -ποιοι σερβίρονται πρώτοι- αλλά και για την απληστία –να φάω όσο πιο πολύ μπορώ. Το να τρώει κανείς στο ίδιο τραπέζι, αλλά τη δική του προσωπική μερίδα, είναι πολύ διαφορετικό από το ‘οικογενειακό τραπέζι’, όπου το φαγητό σερβίρεται σε ένα μεγάλο πιάτο με σκοπό να το μοιραστούν όλοι».
