Η Αγγελική Παπούλια, η πρωταγωνίστρια στον Κυνόδοντα με τον οποίο έφτασε μέχρι την τελετή των Όσκαρ, η Ελληνίδα ηθοποιός, μιλά για το νέο της ρόλο.
Η νεαρή ηθοποιός ερμηνεύει την επαναστατημένη Μαρία στην «Έκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα, μια γυναίκα που ανατινάζει συθέμελα κάθε σύμβαση της ζωής της μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο.

Η Μαρία τρέχει στην Εθνική Οδό. Πίσω της, φωτιά και μια τσάντα γεμάτη λεφτά. Μπροστά της, ο ατέλειωτος δρόμος. Μόλις μια μέρα πριν, ήταν μια στοργική μητέρα, ερωτευμένη σύζυγος, υπεύθυνη κόρη. Σήμερα, έχει επαναστατήσει. Και είναι αποφασισμένη να σαρώσει στο πέρασμά της ό,τι αγάπησε ποτέ.

Πόσο και πώς δουλέ­ψατε με τον Σύλλα Τζουμέρκα το ρόλο;
Δουλέψαμε για ένα χρόνο, από τον οποίο τους έξι μήνες πολύ εντατικά. Ο χαρακτήρας είχε πολλά επίπεδα. Είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με όλους τους ανθρώπους που είχε γύρω του, με τη μαμά, τον μπαμπά, τον άντρα, την αδερφή και, τέλος, με τα παιδιά της. Έπρεπε­ να δουλέψουμε αυτό το πρόσωπο­ απέναντι σε όλα αυτά τα μέτωπα­.
Παρόλα αυτά, δεν εγκλωβίσαμε τον χαρακτήρα με τελειωτικές αποφάσεις και δεν προσπαθήσαμε να ελέγξουμε απόλυτα τις αντιδράσεις του, κάτι που θα τον «έκλεινε» ερμηνευτικά. Αφήσαμε ανοιχτά πάρα πολλά πράγματα και αυτό μου άρεσε. Κάτι τέτοιο συμβαίνει, εξάλλου, και στην πραγματικότητα: ένας χαρακτήρας δεν έχει ποτέ μία ποιότητα ή χαρακτηρισμό, αλλά πολλές αντιφάσεις. Μάλιστα, στο γύρισμα συζητούσαμε με τον Σύλλα και αλλάζαμε υποκριτικές κατευθύνσεις, προτιμώντας το ζωντανό από το έτοιμο και προαποφασισμένο.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα ο Σύλλας Τζουμέρκας στο «α» σε χαρακτήρισε ένα από τα πιο θαρραλέα άτομα που έχει γνωρίσει ποτέ. Γιατί πιστεύεις ότι το είπε αυτό;
Μάλλον, επειδή μου αρέσει να κάνω τολμηρές επιλογές στη δουλειά μου. Συμμετέχω σε ταινίες που όταν διαβάζω το σενάριό τους προκαλούν τη φαντασία μου και με φοβίζουν. Με ενδιαφέρουν ρόλοι οι οποίοι δεν ξέρω πού θα με οδηγήσουν υποκριτικά. Προτιμώ τις δουλειές που δεν μου προσφέρουν ασφάλεια.

Τι τολμηρό έχει, π.χ., η «Έκρηξη»;
Έχει σκηνές εξαιρετικά αποκαλυπτικές τις οποίες είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις. Υποδύομαι έναν χαρακτήρα που παίρνει εξαιρετικά θαρραλέες αποφάσεις σε μία ημέρα. Οι απαιτήσεις του ρόλου, τα πράγματα που λέει και κάνει, είναι υψηλής δυσκολίας.
Τελικά η ενηλικίωση στέρησε από τη Μαρία το πιο ζωντανό κομμάτι του εαυτού της;
Όχι, καθόλου. Θεωρώ ότι η ηρωίδα συνειδητοποιεί πως δεν θέλει τη ζωή που έχει και κάνει τα πάντα για να μπορέσει να βρει και πάλι τον εαυτό της. Αυτό το κάνει σε μια ώριμη στιγμή της ζωής της. Αναλαμβάνει τις ευθύνες της και πράττει…

Πιστεύεις ότι έχουμε αναλάβει προσωπικά ή κοινωνικά τις ευθύνες μας σε ό,τι αφορά την κρίση που βιώνουμε;
Τη στάση της Μαρίας την αντιμετώπισα προσωπικά. Δεν τη μετέφρασα ποτέ σε κάτι γενικότερο ή κοινωνικό, διότι κάτι τέτοιο δεν θα με βοηθούσε υποκριτικά. Γενικότερα πιστεύεις ότι γίνεται­ να πας κόντρα στις κοινωνικές επιταγές και να επαναστατήσεις, βγαίνοντας μάλιστα κερδισμένος από μια τέτοια κίνηση; Πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να αλλάξει τη ζωή ή τη συμπεριφορά του. Μπορείς να το κάνεις… Τουλάχιστον εγώ το προσπαθώ.

Και τι κερδίζεις από αυτό;
Να έχεις μια πολύ ευθεία και ειλικρινή σχέση με τον εαυτό σου, να ­απαιτείς και να προσφέρεις χώρο στα «θέλω» σου.

Τα τελευταία χρόνια έχεις γίνει­ πρωταγωνίστρια του σύγχρονου καλλιτεχνικού σινεμά ή αυτού που κάποιοι χαρακτηρίζουν στο εξωτερικό weird wave of Greek cinema. Πώς έγινε αυτό;
Τυχαία, όπως όλα τα πράγματα. Απλώς όταν έχω στα χέρια μου ένα σενάριο που μου αρέσει πάρα πολύ και απέναντί μου έναν σκηνοθέτη με τον οποίο μπορώ να επικοινωνήσω, τότε συμμετέχω σε μια ταινία.

Πόσο σημαντική είναι η γνωριμία σου με τον σκηνοθέτη;
Παίζει μεγάλο ρόλο. Γιατί με ενδια­φέρει τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο να δουλεύω δημιουργικά, αλλιώς δεν βρίσκω κανένα λόγο να κάνω αυτήν τη δουλειά. Δεν θέλω να διεκπεραιώνω. Προσπαθώ να ανακαλύπτω κάτι καινούργιο κάθε φορά. Τόσο στο σινεμά όσο και στο θέατρο, με την ομάδα Blitz, βρίσκεσαι στην αιχμή της πρωτοπορίας, δηλαδή του πιο φρέσκου και ζωντανού κομματιού της καλλιτεχνικής παραγωγής… Ο κοινός παρονομαστής τους είναι ότι προσπαθώ πάντα να κάνω πράγματα που είναι πολύ δημιουργικά για μένα. Με τους Blitz αυτό είναι αυτονόητο, καθώς αποτελεί τη βάση της συνεργασίας μας. Στο σινεμά συμβαίνει κατ’ επιλογή.

Η πορεία της καριέρας σου είναι αντιστρόφως ανάλογη με αυτήν της χώρας… Στα πιο δύσκολα χρόνια της σύγχρονης Ελλάδας εσύ γνωρίζεις την καλλιτεχνική ακμή σου. Δεν είναι κάπως παράδοξο αυτό;

Σε ό,τι αφορά τους Blitz, το ότι «προοδεύουμε» δεν είναι και τόσο τυχαίο. Όταν το 2004 η Αθήνα διένυε μια φαινομενικά λαμπρή εποχή, εμείς δεν βολευτήκαμε σε αυτήν την κατάσταση. Προσπαθούσαμε –παίρνοντας τεράστιο ρίσκο– να δημιουργήσουμε τη δική μας συνθήκη και να πούμε ιστορίες όπως εμείς θέλαμε. Αυτήν την απόφαση που πήραμε τότε, να αμφισβητήσουμε­ την πλαστή ευημερία –κοινωνική, καλλιτεχνική κ.λπ.–, την υπηρετήσαμε πιστά όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή είναι που μας έφερε στο σημείο να παίζουμε στο εξωτερικό, να μας καλούν στα μεγάλα φεστιβάλ. Αλλά και η πορεία μου στον κινηματογράφο athinorama