«Δεν υπάρχει Μακεδονικό Έθνος, μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα “MAKEDONCKI”

Ιστορικής σημασίας είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία είχαν απορριφθεί οι ισχυρισμοί περί ύπαρξης μακεδονικής γλώσσας και εθνικής ταυτότητας την οποία αποδέχθηκε και χάρισε σήμερα στους γείτονες η κυβέρνηση Τσίπρα με την Συμφωνία των Πρεσπών!

Ο Άρειος Πάγος, με εισήγηση μάλιστα της πρώην νομικού συμβούλου του πρωθυπουργού, Βασιλικής Θάνου, το 2009 είχε απορρίψει την προσπάθεια αναγνώρισης «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα μέσω Συλλόγων που είχαν στόχο να προωθήσουν τη «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα.

«Δεν υπάρχει Μακεδονικό Έθνος και, κατά συνέπεια, μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα «MAKEDONCKI». Ούτε φυσικά υφίσταται στην Ελλάδα «μακεδονική μειονότητα», έκριναν τότε, οι ανώτατοι δικαστές.

Με την απόφασή τους, απέρριπταν συγκεκριμένα, προσφυγή του Σωματείου «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού» εναντίον της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας και Εφετείου Δυτικής Μακεδονίας που δεν ενέκριναν την σύσταση του Σωματείου αυτού, καταγράφει την ιστορική, πολιτική και νομική επιχειρηματολογία εναντίον της ύπαρξής και αναγνώρισης από την Ελλάδα «μακεδονικής» γλώσσας και «μακεδονικής» εθνότητας και ταυτότητας.

Στην υπόθεση αυτή, που ξεκίνησε το 2003, η Απόφαση του Αρείου Πάγου 1448 / 2009 (Δ” Πολιτικό Τμήμα) αποτελεί ένα μοναδικό ντοκουμέντο, το οποίο δυστυχώς μόλις τεθεί σε ισχύ η Συμφωνία των Πρεσπών μπαίνει στο… ιστορικό αρχείο.

Αναλυτικά το συγκεκριμένο απόσπασμα της απόφασης του Αρείου Πάγου:

«Αριθμός 1448/2009 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Δ” Πολιτικό Τμήμα

Οι αιτούντες είναι μέλη της προσωρινής διοικούσας επιτροπής του υπό σύσταση σωματείου, με έδρα την πόλη της… και με την επωνυμία »ΣΤΕΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ».

…Στο άρθρο 2 του καταστατικού ορίζεται ότι σκοπός του σωματείου είναι, μεταξύ άλλων, «η πολιτιστική αποκέντρωση και η προστασία των πνευματικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και παραδόσεων των μνημείων πολιτισμού και γενικά η διάσωση και διάδοση μακεδονικού πολιτισμού. Η διατήρηση και καλλιέργεια της μακεδονικής γλώσσας – «MAKEDONCKI»…

…Όπως είναι γνωστό, τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το κράτος των Σκοπίων (FYROM), εξαιτίας της αυθαίρετης και ιστορικά ατεκμηρίωτης αξιώσεως του τελευταίου να αναγνωρισθεί διεθνώς ως κράτος, με το όνομα «Μακεδονία». Προκειμένου να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια ως προς τον σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας από το νεοσυσταθέν Κράτος των Σκοπίων (FYROM), το οποίο επιχειρεί να αποκτήσει εθνική ταυτότητα με όνομα που αποτελεί ιστορική, πολιτιστική και εθνική κληρονομιά της Ελλάδας, είναι αναγκαίο να επισημανθούν συνοπτικά τα ακόλουθα ιστορικά δεδομένα.

Ο όρος Μακεδονία, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι όρος ιστορικός και γεωγραφικός και όχι εθνολογικός. Οι Μακεδόνες δεν είναι, ούτε υπήρξαν κατά το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν, ιδιαίτερος εθνολογικός σχηματισμός. Απλώς, ως Μακεδόνες, ονομάζονται ανέκαθεν οι κάτοικοι της γνωστής από την αρχαιότητα περιοχής της Ελληνικής Μακεδονίας, όπως αντίστοιχα ονομάζονται, Θράκες οι κάτοικοι της Θράκης, Θεσσαλοί οι κάτοικοι της Θεσσαλίας κ.ο.κ., χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα Θρακική ή Θεσσαλική Εθνικότητα.

Επομένως, Μακεδόνες κατά την εθνικότητα δεν υπάρχουν και ούτε μπορούν να »δημιουργηθούν», στο πλαίσιο του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού των κατοίκων της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, όπως πιο κάτω αναφέρεται. Επιπλέον, οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν αναμφισβήτητα Ελληνες, δωρικό ή, κατ” άλλη έκδοση, αιολικό φύλο.

Το όνομα Μακεδονία αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο, έχει δε γνήσια ελληνική, δωρικής προέλευσης, ρίζα, «Μακεδνός ή Μακεδανός», που σημαίνει μακρύς, υψηλός, λόγω του ύψους των Μακεδόνων, όπου μάκος = μήκος (Ηροδότου Ιστορίαι Α, 56). Ήδη από τον 1ο αιώνα π.Χ. ο μεγάλος γεωγράφος της αρχαιότητας Στράβων διαπίστωνε: «Εστίν ούν Ελλάς και η Μακεδονία» (Στράβων, Γεωγραφικά, VII.9).

«Έλληνες και όχι Σλάβοι»

Ως Έλληνες, οι αρχαίοι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν την ίδια με τους Έλληνες της νομίμου Ελλάδας γλώσσα, πίστευαν στους ίδιους θεούς και είχαν τον ίδιο (ελληνικό) πολιτισμό. Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης υπήρξε δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα ευρήματα της Βεργίνας αποτελούν σταθμούς της παγκόσμιας ιστορίας και στοιχεία του παγκόσμιου πολιτισμού που αποδεικνύουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αντίθετα, οι Σλάβοι, δηλαδή τα διάφορα σλαβικά φύλα που εμφανίσθηκαν στην περιοχή των Βαλκανίων, βορείως της Μακεδονίας, κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα, δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες Μακεδόνες.

Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους των ετών 1912-1913, που είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση, πλην άλλων περιοχών, και της Μακεδονίας, από την οθωμανική κυριαρχία και το τέλος του Α” Παγκοσμίου Πολέμου, οριοθετήθηκαν οριστικώς τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας αφενός και Σερβίας και Βουλγαρίας αφετέρου.

Κατόπιν Διεθνών Συμφωνιών και ιδίως της Συνθήκη του Νεϊγί, που ίσχυσε από το 1919, το μεγαλύτερο τμήμα της Μακεδονίας, με τη γεωγραφική του όρου έννοια, περιήλθε στην Ελλάδα, ήτοι το 51,5%, ενώ στη Σερβία περιήλθε το 38,4% και στη Βουλγαρία το 10,1% αυτής.

Έτσι, η αρχαία (κλασική) Μακεδονία, η επονομαζόμενη από γεωγραφική άποψη «Μείζων Μακεδονία», που περιλαμβανόταν μεταξύ Αιγαίου Πελάγους και των ορέων Καμβούνια, Πιέρια και Όλυμπος προς Νότο, των λιμνών Αχρίδα και Πρέσπες, και των ορέων Μπαμπούνα, Σκόμιον, Ροδόπη προς Βορρά, του ποταμού Νέστου, ανατολικά και των ορέων Γράμμος και Πίνδος, δυτικά, κατατμήθηκε εν μέρει, μεταξύ των παραπάνω κρατών, όπως έχει εκτεθεί.

Πρέπει να σημειωθεί ότι λόγω της ελευθέρας διακίνησης των πληθυσμών, κατά τους χρόνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα, ιδίως στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, Βούλγαροι, σλαβόφωνοι, που είχαν σλαβική εθνική συνείδηση.

Μετά την οριστικοποίηση των συνόρων, κατά τα προεκτεθέντα, οι περισσότεροι απ” αυτούς διασκορπίσθηκαν στην περιοχή των Σκοπίων ή μετανάστευσαν σε διάφορα κράτη. Οι ολίγοι εναπομείναντες στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στους νομούς Φλώρινας και Εδεσσας, εδήλωσαν Ελληνική Εθνικότητα και έτσι, από την εποχή εκείνη, έπαυσε να υπάρχει θέμα σλαβικής μειονότητας.

Δημιούργημα του Τίτο

Πριν από το 1944, »Μακεδονία» ως σλαβικό κράτος και «Μακεδονικό Εθνος», ως ιδιαίτερη εθνότητα ήταν έννοιες παντελώς άγνωστες. Στις 2-8-1944, κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, ο Κροάτης Τίτο δημιούργησε το γιουγκοσλαβικό ομόσπονδο κράτος (ένα από τα έξι της τότε Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας που προέκυψε ως ενιαίο Κράτος το 1918), της λεγόμενης Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με πρωτεύουσα τα Σκόπια.

Έως τότε, οι κάτοικοι της περιοχής των Σκοπίων δεν είχαν ούτε σερβική, ούτε βουλγαρική, παρά τα φιλοβουλγαρικά αισθήματα των περισσότερων κατοίκων της, και, πολύ περισσότερο, δεν είχαν «μακεδονική» εθνική συνείδηση.

Την τελευταία, τους έπεισε να την αποκτήσουν ο Τίτο, προκειμένου να αποκολλήσει τους Σκοπιανούς από το άρμα των Βουλγάρων, έχοντας ως απώτερο σκοπό τη σύσταση ενιαίου μακεδονικού κράτους, υπό σλαβικό μανδύα και την έξοδο της χώρας του στο Αιγαίο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, στην περίοδο του Μεσοπολέμου, η κυβέρνηση του Βελιγραδίου υποστήριζε ότι οι κάτοικοι της περιοχής Σκοπίων ήταν Σέρβοι.

Αργότερα, όμως, για να υποβοηθηθεί η προσπάθεια «μακεδονοποίησης» του πληθυσμού της Λ. Δ. Μακεδονίας, που κατοικείτο τότε από ακαθόριστης εθνικότητας πληθυσμούς, με υπεροχή των σλαβόφωνων, αλβανόφωνων και τουρκόφωνων, έπρεπε να αναπτυχθούν όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν λαό ως διαφορετικό έθνος, δηλαδή η γλώσσα, η ιστορία και ο πολιτισμός.

Καταρχήν, ιδιαίτερη φροντίδα δόθηκε στη λεγόμενη «μακεδόνικη» γλώσσα, που αποτελείτο κατά βάση από λέξεις σλαβικής προέλευσης, εμπλουτισμένη και με ελληνικές αυτούσιες ή παραλλαγμένες, καθώς επίσης και λέξεις τουρκικές, βλάχικες, αλβανικές κ.λπ. Το ιδίωμα αυτό στην ουσία ήταν η δυτική διάλεκτος της βουλγαρικής γλώσσας, την οποία ομιλούσαν οι κάτοικοι της περιοχής των Σκοπίων.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα