Η κεντρική αγωνία που κυριαρχεί στους πολιτικούς του ωχαδερφισμού και της απάτης, στους τεχνίτες των προσαρμογών στις ανάγκες που η πολιτική συγκυρία επιβάλλει, που μόνιμα κοιτάζουν τη ζωή από το παράθυρο του μικρόκοσμου των συμφερόντων τους, προσωπικών ή κομματικών, είναι πως να «παραμυθιάσουν» τους πολίτες, που διαγκωνίζονται στο δρόμο βαρύφορτοι με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους.
Μια αποθαρρυντική διαπίστωση, αυταπόδεικτη εν πολλοίς, που αποκαλύπτει πως τα γεγονότα της τρέχουσας ζωής δεν προσαρμόζονται πια με την «εξήγηση» που προσπαθεί να τους δώσει το κυβερνητικό σχήμα, αλλά και το οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα, που αποβλέπουν απλώς στην στρατολόγηση αφελών οπαδών.
Οπαδοί που δεν είναι σε θέση να προσέξουν την αντινομία που υπάρχει ανάμεσα στην πράξη και τη θεωρία.
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής «πανηγυρίζουν» οι κυβερνητικοί παράγοντες και παραγοντίσκοι, για το γεγονός ότι οι τράπεζες «πέρασαν» το τέστ αντοχής.
Με τον πρωθυπουργό, πάντα προεξάρχοντα στη μυθοπλασία και την παραποίηση της αλήθειας, να δηλώνει μεταξύ των άλλων ότι «Έτσι δημιουργείται μια Ελλάδα και υπερήφανη και οικονομικά ισχυρή και κοινωνικά δίκαιη…».
Μην υπεισέλθω στα «ευεργετικά» αποτελέσματα του stress test των ελληνικών τραπεζών, δεδομένου ότι οι πλέον ειδικοί έχουν επανειλημμένως εκφραστεί.
Οι κυβερνώντες θα έπρεπε, ωστόσο, να «πανηγυρίζουν» για το τεστ αντοχής των πολιτών, οι οποίοι σ” ένα κλίμα πολιτικών διλημμάτων και φοβίας, με τη ραγιάδικη νοοτροπία που διατρέχει κοινωνικές ομάδες, έχουν εθιστεί στο «Ναι» σ” όλα και το μόνο «Οχι», που διαθέτουν στη μνήμη τους, είναι εκείνο της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Αν κι αυτό το «Όχι» έχει υποστεί τις απαραίτητες ρωγμές από την αριστερή θολοκουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών και έχει εκφυλιστεί.
Και μόνο η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, που αύριο υποτίθεται εορτάζουμε, με τις παρελάσεις των μαθητών και των στρατιωτών να πραγματοποιούνται με τη «σιδερόφρακτη» λογική των κυβερνώντων, που είναι τόσο «λαοφιλείς», ώστε οι παρελάσεις να αφορούν μόνο όσους είναι στην εξέδρα των επισήμων και όχι το λαό, που λόγω των μέτρων ασφαλείας αδυνατεί να τις παρακολουθήσει, μόνο η επέτειος αυτή της αντίστασης των Ελλήνων του 1940, μας θυμίζει ότι το «Οχι» μπορεί να έχει και κάποια αξία!..
Τελικά λαός, συνείδηση και δημοκρατία έχουν διαβρωθεί.
Γιατί η «ιστορικοποίηση» της συνείδησης δεν είναι κάτι το αυτονόητο.
Προέρχεται από τον κάματο και τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων, οι οποίες κατορθώνουν να θραύσουν τα ισχυρά τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου. Ο τελευταίος πορίζει στη μυθική σκέψη ισχυρά λογικά όπλα, αλλά δεν οδηγεί οπωσδήποτε στην ιστορική σύλληψη του κόσμου.
Η ανθρώπινη πορεία παίρνει ιστορικές διαστάσεις, όπως και η πορεία ενός λαού, κατά τρόπο που το παρελθόν δένεται συνεκτικά με το μέλλον δια μέσου της ιστορικής επίγνωσης και παρουσίας στο παρόν. Αυτή όμως η ιστορική σύλληψη συνδέεται άρρηκτα μ” ένα λαό, αποτελεί έργο συλλογικότητας.
Η ατομικότητα δεν μπορεί να συλληφθεί ατομικά, χωρίς το κοινωνικό σύνολο, το οποίο θα εκφρασθεί ως λαϊκή συνείδηση.
Ο λαός είναι αμετάκλητα καλεσμένος σε μια ιστορική αποστολή και για να ανταποκριθεί, οφείλει να ενσαρκώσει ορισμένες αξίες, οι οποίες και συνιστούν την αιχμή του ιστορικού δόρατος.
Οπωσδήποτε υπεισέρχονται αδυναμίες, πάθη, εθνικοί μεσσιανισμοί και άλλα δεινά, τα οποία καταχειμάζουν την παραπαίουσα ιστορική συνείδηση ενός λαού. Και όμως, η ιστορική τραγωδία ενός λαού αποτελεί πρώτη και έσχατη διακινδύνευση της προσωπικής και κοινωνικής συνείδησης.
Η μεγάλη προσωπικότητα εμπνέεται από το λαό, για να τον φωτίσει με τη σειρά της, εκφράζει τόσο τα πάθη, όσο και τις αρετές του λαού της.
Εγγίζουμε τα όρια του Ελληνισμού ως λαϊκής ιστορικής συνείδησης, η οποία αποκρυπτογραφήθηκε στο έργο των μεγάλων της τέκνων. Παραίτηση των Ελλήνων από τις καταβολές τους σημαίνει αυτοκτονία.
Είναι επομένως φανερό πως οι έννοιες Λαός και Ιστορία βαρύνουν με ιδιαίτερο τρόπο στην ελληνική συνείδηση, γιατί εκφράζουν οικουμενικές αρχές, των οποίων ο Ελληνισμός υπήρξε φορέας.
Σε αυτή τη λογική πρέπει να υπακούει και η αντίληψή μας για το δημοκρατικό πολίτευμα.
Σήμερα η δημοκρατία, για να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις, πρέπει να μετασχηματισθεί ιδεολογικά και να ενσωματώσει νέους στόχους και νέες θεωρίες.
Μετασχηματίζονται έτσι και οι θεσμοί, οι οργανωτικές τους βάσεις. Που θα φτάσουν αυτές οι μεταβολές; Ποια θα είναι η μορφή των νέων κρυσταλλώσεων;
Είναι δύσκολο να απαντήσουμε, όταν έχουμε προσαρμοσθεί στην…αναπαυτική λογική του «Ναι», αφήνοντας το «Οχι» και την αντίδραση μας στην αθλιότητα, χωμένο σε κάποιο συρτάρι της ιστορίας να «κιτρινίζει» και να μετατρέπεται σε ανάμνηση μακρινή, που αφορά τους… άλλους Έλληνες.
Εκείνους τους Έλληνες, που είχαν άλλα αντανακλαστικά και ενστερνιζόταν το πλαίσιο ιστορικής συνείδησης, λαϊκής διάπλασης, δημοκρατικού πολιτεύματος και εθνικής αξιοπρέπειας!…
