Η οικογένεια Στυλιανού ανήκει σε τούτο το ιδιαίτερο γένος των συλλεκτών των Ολυμπιακών ενθυμίων, εκείνων που το πνεύμα των Αγώνων υπήρξε πάντοτε έμπνευση και πάθος.
Ανάγκη πραγματική για έναν άλλο τρόπο να χαρούν και να γευθούν τη ζωή, μέσα από την αφιέρωση σ’ έναν σκοπό, που στην έκτασή του ξεπερνά την απλή φιλαυτία και κομπασμό του κατέχοντος ένα πολύτιμο αντικείμενο.
Η οικογένεια τούτη έχει κάνει τη συλλογή της έργο ζωής, κατορθώνοντας να συγκεντρώσει πάνω από 6.700 μοναδικά κι ανεπανάληπτα αντικείμενα, σημαντικής και πρωτότυπης αξίας, από την πρώτη Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα, ίσαμε την τωρινή της διοργάνωση.
Αντικείμενα και κομμάτια που δεν αρκούνται φυσικά στα όσα σχετίζονται άμεσα με την τέλεση των Αγώνων, αλλά και δημοσιεύματα, φωτογραφίες από τα παρασκήνια, πρωτότυπες δημοσιεύσεις, διπλώματα, οπτικοακουστικό υλικό, μασκώτ, σημαίες κλπ που απηχούν και σκιαγραφούν στο σήμερα τις τοτινές εποχές.
Η συλλογή Στυλιανού περιέχει και ιδιαίτερα σημαντικό υλικό για τις Μεσολυμπιάδες, που διοργανώνονταν αρχικά στα ενδιάμεσα χρόνια μεταξύ δύο διοργανώσεων και σήμερα τείνουμε να παραβλέπουμε, καίτοι στον καιρό τους ήσαν εξίσου σημαντικό γεγονός.
Τα συλλεκτικά κομμάτια από την πρώτη Ολυμπιάδα, όπως το πρώτο επίσημο πρόγραμμα και τα μετάλλια, ή τα δημοσιεύματα. Καθώς και την ιδιαίτερη μέριμνα που καταβάλλουν οι συλλέκτες για τη συγκέντρωση πολύτιμου υλικού για τους Έλληνες αθλητές των Ολυμπιακών.
Τα ‘διαμάντια’ της συλλογής πολλά. Αρκεί μόνον ν’ αναφέρουμε το υλικό που αναφέρεται στην αφή της φλόγας, με το πρωτότυπο φόρεμα μίας ιέρειας της τελετής, ή την λήκυθο του Θείου Φωτός που κρατεί η πρωθιερέα μετά το άναμμα της. Και φυσικά όλες τις δάδες (47) της καθεμιάς Ολυμπιάδας από την πρώτη φορά που καθιερώθηκε η τελετή της αφής κι οι λαμπαδηδρομίες, για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου του 1936.
Τούτη η Ολυμπιάδα δε, κατέχει ένα ξεχωριστό βάθρο στη συλλογή, καθώς από τότε προέρχονται πολλά από τα σημαντικά της αποκτήματα: εξόν από τη δάδα και το αυθεντικό φανελάκι του λαμπαδηδρόμου, τη σημαία της Ολυμπιάδας, ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η πρωτότυπη μεζούρα που μέτρησε το θαυμαστό άλμα του Τζέσσε Όουενς στο μήκος–μία από τις θρυλικές νίκες του σε τέσσερα αγωνίσματα, που ανάγκασαν τον Αδόλφο Χίτλερ να εγκαταλείψει το Στάδιο για να μην στέψει με το μετάλλιο έναν μαύρο αθλητή που κουρέλιασε την θεωρία του περί ανωτερότητας της Αρίας Φυλής’. Αυτόγραφο του ίδιου του Τζέσσε Όουενς πάνω σε φωτογραφία του από εκείνους του Αγώνες υπάρχει επίσης στη συλλογή κι αποτελεί διαλεκτό τμήμα της.
Επίσης από εκείνην την Ολυμπιάδα, ξεχωριστή σημασία έχουν κι οι αφίσες, μία από αυτές αριστουργηματική, διαγράφει όλη την πορεία της λαμπαδηδρομίας από την Ολυμπία στο Βερολίνο και τους ενδιάμεσους σταθμούς της.
Όμως ιδιαίτερο απόκτημα είναι η μπομπίνα με το πρωτότυπο φιλμ από τις δύο ταινίες που είχε γυρίσει για τους Αγώνες η περιώνυμη Λένι Ρίφενσταλ, υπεύθυνη για την προπαγάνδα των Ολυμπιακών του Βερολίνου κι αποτελούν έως σήμερα μνημεία κινηματογραφικής οπτικής κι απόδοσης.
Αλλά και τα άλλα κομμάτια της συλλογής δεν υπολείπονται σε αξία (κι ιστορική). Όπως το παπούτσι του Γιουσέιν Μπολτ με την υπογραφή του (από τους σύγχρονους), ή το αυτόγραφο του θρυλικού μαραθωνοδρόμου Αμπέμπε Μπικίλα, ή του διάσημου ‘Ταρζάν’ της μεγάλης οθόνης και νικητή στην κολύμβηση το 1924 Τζόνι Βαϊσμίλερ.
Επίσης η φόρμα προπόνησης του Ολυμπιονίκη στα 110 εμπόδια Κόλιν Τζάκσον, ή όλο το σετ της λαμπαδηδρομίας (επίσημες στολές, δάδα, βάθρο) στους Χειμερινούς του Ίνσμπρουκ το 2014.
«Ξόδεψα μία ολάκερη ζωή, πολλά προσωπικά χρήματα και χρόνο και πολύτιμες στιγμές από την οικογένειά μου, προκειμένου να συγκεντρώσω και να στήσω τούτη τη συλλογή. Είναι για εμένα άλλο ένα παιδί», εξομολογείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συλλέκτης.
Μολαταύτα, οι δυσκολίες για να συντηρήσεις τόσα αντικείμενα βασισμένος μόνον στις δικές σου δυνάμεις είναι αξεπέραστες. Η ανάγκη τ’ αποκτήματα τούτα να βρίσκονται σε καλή κατάσταση, να προστατεύονται επαρκώς από τις ατμοσφαιρικές συνθήκες κι από την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου, είναι διαρκής κι αδήριτη.
Η ιδιαίτερη μέριμνα και τα χρήματα που πρέπει να καταβάλει ο συλλέκτης, πολλές φορές ξεπερνούν τις δυνατότητές του.
Αλλά κι ο χώρος που φιλοξενεί τη συλλογή, δυστυχώς, δεν είναι ακόμη προσβάσιμος στον οποιονδήποτε επισκέπτη. Τα κομμάτια ασφυκτιούν στον περιορισμένο ιδιωτικό χώρο του συλλέκτη, αντί να εκτίθενται όπως τους πρέπει για την αξία και το μήνυμά τους σ’ ένα επίσημο μουσείο, έτσι ώστε να μπορεί να τα χαρεί ο απλός θεατής και θαυμαστής των Ολυμπιακών Αγώνων.
(ΑΠΕ-ΜΠΕ)
