Ένα από τα ερωτήματα που απασχολεί εδώ και χιλιάδες χρόνια και συνδέεται με τη γέννηση του Θεανθρώπου είναι το αστέρι που οδήγησε τους τρεις μάγους στη φάτνη.
Ήταν ένα υπαρκτό γεγονός; Ήταν κομήτης ή κάτι άλλο; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς ενώ διάφορες θεωρίες προσπαθούν να δώσουν μια λογική εξήγηση στο θέμα αυτό.
Η πιο ευσταθής θεωρία αναφέρει ότι το αστέρι της Βηθλεέμ ήταν μια σύνοδος πλανητών. Ο αστρονόμος Γιοχάνες Κέπλερ πρότεινε τον 17ο αιώνα ότι το αστέρι της Βηθλεέμ θα μπορούσε να είναι η τριπλή σύνοδος των πλανητών Άρη, Δία και Κρόνου, που έγινε το 7 π.Χ. στα όρια των αστερισμών Κριού και Ιχθύων. Ο Κέπλερ υποστήριξε ότι ο Χριστός είχε γεννηθεί ένα ή δύο χρόνια μετά την σύνοδο, δηλαδή το 4 ή 5 π.Χ.
Με τον υπολογισμό του Κέπλερ συμφωνεί μετά από διάφορους υπολογισμούς και ο Αυστριακός Κονραντίν Φεράρι Ντ” Οκιέπο, καθηγητής Αστρονομίας στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, ο οποίος το 1969 επιβεβαίωσε την τριπλή σύνοδο.
Ο Τζον Μόσλεϊ, διευθυντής στο Αστεροσκοπείο Γκρίφιθ στο Λος Άντζελες, πιστεύει ότι το άστρο των Χριστουγέννων ήταν μια σπάνια σειρά πλανητικών συνόδων που έγιναν τη χρονιά μεταξύ του 3 και 2 π.Χ.
Από την άλλη, ο Άγγλος αστρονόμος Κόλιν Χάμφρεϊς το 1913 υποστήριξε ότι το άστρο της Βηθλεέμ ήταν ένας κομήτης. Βασίσθηκε σε μία καταγραφή ενός κομήτη το έτος 5 μ.Χ., από κινέζους αστρονόμους, οι οποίοι κατέγραφαν και ανέφεραν στον αυτοκράτορα οποιοδήποτε αξιοπερίεργο φαινόμενο εμφανιζόταν στο ουράνιο στερέωμα.
Ο κομήτης του Χάλεϊ, όμως, πέρασε από τη Γη το 12 π.Χ. που είναι αρκετά μακριά από τις προσεγγίσεις που τοποθετούν τη γέννηση του Ιησού μεταξύ του 2-7 π.Χ.
Επίσης, υπάρχει και η περίπτωση του Υπερκαινοφανούς Αστέρα (σούπερ νόβα), ενός αστέρα που μεταβαίνει σε ένα νέο στάδιο της ζωής του, εκρήγνυται και εκπέμπει τεράστιες ποσότητες φωτός.
Ο Βρετανός αστρονόμος Ντέιβιντ Κλαρκ και δύο συνεργάτες του σημείωσαν στο περιοδικό της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας Quarterly Journal of the Royal Astronomical Society, ότι την άνοιξη του 5 π.Χ. είχε συμβεί μια έκρηξη σούπερ νόβα στον αστερισμό του Αιγόκερω.
Η εκτίμησή τους βασίστηκε σε μία αναφορά που υπάρχει στα Χρονικά της Σινίκης (τα χρονικά της κινεζικής αστρονομίας), ενός καινοφανούς αστέρα στο ζωδιακό αστερισμό του Αιγόκερω. Καταγράφηκε από Κινέζους αστρολόγους το 5 π.Χ. και ήταν ορατός συνεχώς επί 70 ημέρες, εκ των οποίων τις 23 και στη διάρκεια της ημέρας.
Πρόσφατα ο Αμερικανός αστρονόμος Μάικ Μόλναρ ισχυρίστηκε ότι έχει βρει την πρώτη αναφορά του αστεριού της Βηθλεέμ εκτός της Βίβλου. Μετά από τη μελέτη των συμβολισμών στα ρωμαϊκά νομίσματα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το αστέρι ήταν στην πραγματικότητα μια διπλή έκλειψη του πλανήτη Δία, σε μια σπάνια αστρολογική συζυγία, που εμφανίστηκε στον αστερισμό του Κριού στις 20 Μαρτίου, του 6 π.Χ., και πάλι στις 17 Απριλίου, του 6 π.Χ.
Εκτός από τις προαναφερθείσες ερμηνείες για τη φύση του «άστρου» της Βηθλεέμ, προτάθηκαν και κάποιες άλλες θεωρίες, όπως πως επρόκειτο για έναν μεμονωμένο απλανή αστέρα, του Βασιλίσκου ή του Κάνωπος, ότι επρόκειτο για ένα φαινόμενο αστρικής γέννεσης, ενώ αναπτύχθηκε και μία ελάχιστα επιστημονική παραφιλολογία που θέλει το άστρο της Βηθλεέμ να είναι ένα «αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο αντικείμενο» (ΑΤΙΑ), δηλαδή ένας «ιπτάμενος δίσκος» προερχόμενος από εξωγήινους.
