Δεν υπάρχουν μετανάστες, πρόσφυγες, λευκοί, κίτρινοι και μαύροι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι και κτήνη…
Πλέον όλοι μας πρέπει να παραδεχθούμε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αναλάβει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινή μας ενημέρωση.
Ίσως, για τον λόγο αυτό να έχουν γίνει τόσο απαραίτητα στο σύγχρονο άνθρωπο.
Το να μην παρακολουθήσω σε καθημερινή βάση το τι συμβαίνει στο Facebook ή στο Twitter έχει φτάσει στα όρια της ψύχωσης.
Τις τελευταίες ημέρες «πέφτω» συνέχεια σε φωτογραφίες από άψυχα κορμιά παιδιών σε κάποια ελληνική ακτή.
Με στεναχώρησε, με αηδίασε. Με στεναχώρησε ότι στην εποχή μας πεθαίνουν παιδιά με τέτοιο απάνθρωπο τρόπο. Με αηδίασε όμως και αυτή η αναπαραγωγή φωτογραφιών.
Αυτός ο φθηνός κανιβαλισμός για μερικά like.
Φυσικά, από την άλλη, είναι και η κατηγορία ανθρώπων που βιάζονται να δηλώσουν τι είναι και να ενταχθούν στην εκάστοτε πλειονότητα.
Πριν πολλοί αντιδράσετε και με σταυρώσετε, γνωρίζω καλά ότι υπάρχει και μια κατηγορία συμπολιτών μας που πραγματικά αγωνίζεται ώστε να μην υπάρχουν αυτές οι δυσάρεστες καταστάσεις. Δυστυχώς, είναι μειονότητα αλλά και οι μόνοι που έχουν κερδίσει το να λέγονται «άνθρωποι».
Σε αντίθεση με πολλούς από τους διαδικτυακούς μου φίλους (δεν τους κατηγορώ, απλά θέλω να δώσω μια άλλη οπτική) δήλωσα στο προσωπικό μου προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι δεν θέλω να ανεβάσω μια φωτογραφία με νεκρά παιδιά σε κάποια Ελληνική ακτή.
Σκοπός μου δεν είναι να προκαλέσω παροδικά συναισθήματα λύπης αλλά να επικαλεστώ την κοινή λογική για μια λύση έστω και χωρίς την βοήθεια των κυβερνήσεων ή της αρτηριοσκληρωτικής Ε.Ε.
Μιλάω για δράση αγαπητοί μου φίλοι…
Ζήτω την συνειδητοποίηση αρχικά του προβλήματος για αυτό λοιπόν αντί για φωτογραφία ανέβασα ένα στίχο από το ποίημα της Σομαλής ποιήτριας Warsan Shire με τίτλο «Home», το οποίο αναφέρει «Κανένας δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα, εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά».
Εσείς και εγώ φίλοι μου τι θα κάναμε; Τα δάκρυα δεν θα φέρει πίσω σε καμία μάνα το παιδί της. Η αγανάκτηση μας και η δράση μας όμως μπορεί να βοηθήσει να μην υπάρξουν παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.
Πηγή έμπνευσης ήταν ο Βρετανός ηθοποιός Benedict Cumberbatch που μου θύμισε ξανά το τι είναι η τέχνη και το τι πρέπει να εξυπηρετεί.
