Ένα ηχηρό χαστούκι. Αυτό αποτελεί η ταινία για τη ζωή του Ιωάννη Καποδίστρια με σκηνοθέτη τον Γιάννη Σμαραγδή.
Επί 8 χρόνια (ο αριθμός του απείρου, αλλά και της αέναης ζωής) λοιδορήθηκε, απειλήθηκε, πάλεψε, μόχθησε και τελικά κατάφερε να φέρει στη μεγάλη οθόνη αυτό το μεγαλόπνοο έργο χωρίς οι «φωστήρες» του σύγχρονου ελληνικού κράτους να χρηματοδοτήσουν ούτε στο ελάχιστο την ταινία για τον μεγαλύτερο πολιτικό ηγέτη που γνώρισε ποτέ η χώρα μας.
Την ώρα που αναζητείται ελπίδα και με το μέγεθος του Καποδίστρια ουδείς μπόρεσε να αναμετρηθεί στα ίσια (και ούτε θα μπορέσει) από τα ταραγμένα χρόνια της επαναστατικής Ελλάδας μέχρι σήμερα, την αυγή του 2026, ο Γιάννης Σμαραγδής (και μπράβο του!) δεν σιώπησε στιγμή και κατονόμασε από πολιτικούς έως επιχειρηματίες και κρατικές επιχειρήσεις που δεν έδωσαν ούτε ένα τάλαντο για την ταινία.
Από ποιανού τα χρήματα δεν έδωσαν, ωστόσο, οι κοτζαμπάσηδες της εποχής μας; Τα χρήματα του λαού και τα χρήματα για τον λαό. Sold out, όμως, όπου κι αν πας η ταινία.
Εμείς καταφέραμε και την είδαμε χθες (θέλαμε να προλάβουμε από τις 25.12) στο Cine Αίγλη στο Χαλάνδρι και ειλικρινά συγκινήθηκα με την αγωνία του κόσμου να κόψει εισιτήριο: γέμισε η προβολή των 19:20, κι αυτή των 20:00 και ίσα που μπορέσαμε να στριμωχτούμε σε αυτή των 21:20, η οποία επίσης ξεπούλησε μέσα σε λίγα λεπτά.
«Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο χαμό. Από τις 25 που βγήκε όλες οι προβολές είναι γεμάτες», μου σχολίασε εργαζόμενος στον κινηματογράφο. Και γιατί να μην είναι; Ποιος δεν θα ήθελε σήμερα έναν τέτοιο πολιτικό ηγέτη; Ποιος δεν θέλει να μάθει περισσότερα, να διδαχθεί και να εμπνευστεί από την αδαμάντινη στάση ζωής του Κυβερνήτη, που δεν έβαλε ποτέ χέρι στα ταμεία του κράτους, αλλά έδωσε όλη του την περιουσία και εν τέλει τη ζωή του για την πατρίδα.
Αυτός ο άνθρωπος, που ο λαός τον φώναζε «μπάρμπα – Γιάννη», έπρεπε να συστήνεται στον κόσμο για να τον αναγνωρίσουν.
Γιατί όσο οι πολίτες του υπέφεραν από τις κακουχίες και την πείνα δεν χωρούσε στα φανταχτερά του ρούχα και δεν ζήταγε τα λούσα, αν και Κόμης.
Όπως σωστά έδειξε η ταινία, ήταν σαν να περπατά και να έχει μόνιμα τον Θεό και την Παναγία δίπλα του. Και κάπου εδώ δεν κατάλαβα γιατί συνάδελφοι δημοσιογράφοι στις κριτικές τους «ξίνισαν» με την παρουσία του θείου στην ταινία και της έβαλαν κακή βαθμολογία.
Δεν είμαστε ένα ορθόδοξο χριστιανικό κράτος, δεν ήταν η πίστη μας πέρα από τη γλώσσα που διατήρησαν τη συνοχή μας κάτω από τον οθωμανικό ζυγό; Μόνο με την πίστη και την προσευχή σε συνδυασμό φυσικά με την παιδεία και τη μόρφωση θα μπορούσε κάποιος να αντέξει αυτή την ατέρμονη μάχη με το καλό και το κακό, με το φως και το σκοτάδι.
Αλλά, φυσικά, αν στις οθόνες έπαιζε μία ταινία βασισμένη στη woke ατζέντα που διαλύει κάθε έννοια της εθνικής, κοινωνικής και οικογενειακής συνοχής ίσως η βαθμολογία τους να ήταν πιο… large.
Από την άλλη, όχι, 128 λεπτά δεν αρκούν για να ξετυλίξεις όλες τις πτυχές της ζωής και της δράσης του Καποδίστρια. Αρκούν, εντούτοις, για να αποτυπώσεις την εποχή εκείνη μέσα από τα μάτια ενός λαμπρού κυβερνήτη, οξυδερκούς και πολυπράγμονος, πατριωτικού, καινοτόμου και ακέραιου, που στέκεται μέχρι σήμερα ως διαχρονικό υπόδειγμα αρετής και ηθικής μεγαλοπρέπειας.
Ο Αντώνης Μυριαγκός με την ερμηνεία του καθηλώνει, καθώς ακόμη και στο βλέμμα του αποτυπώνεται η σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη του Καποδίστρια, που ψυχή τε και σώματι αφοσιώθηκε στην πατρίδα.
Ναι, ίσως ο ρόλος της Ρωξάνδρας να μη χρειαζόταν να έχει τόσες σκηνές. Αλλά δεν με πείραξε καθόλου που προκρίθηκε η απόλυτη «αφυδάτωση» και παραίτηση του Καποδίστρια από καθετί άλλο που δεν είχε σχέση με την αναστήλωση και ανοικοδόμηση του ελληνικού έθνους.
Ίσως αυτό να ήθελε ο δημιουργός της ταινίας να δούμε: την ανθρώπινη διάστασή του Κυβερνήτη. Μήπως αυτό δεν χρειάζεται για να μπορέσει κανείς να κυβερνήσει χωρίς να εκβιάζεται από τίποτα και από κανέναν;
Και τέλος, να μία ταινία που είδαμε ξεκάθαρα ποιος ήταν ο ρόλος των ξένων δυνάμεων και δη της Αγγλίας στην οργάνωση και εκτέλεση της δολοφονίας του. Μόνο που δολοφόνησαν τον «μπαρμπά-Γιάννη», όχι τον Καποδίστρια.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε απο την δημοσιογράφο Ευλαμπία Ρέβη
