Παντελής Παντελίδης: Το παιδί της διπλανής πόρτας - Η ζωή του όλη σε μια σελίδα - Σελίδα 8 από 8

Στο καμαρίνι του οι εκδηλώσεις λατρείας ήταν άλλου ύφους, βέβαια. Φιλιά, αγκαλιές, χαμόγελα, γλυκοκοιτάγματα, αυτόγραφα. Κάποια κορίτσια ήταν διαθέσιμα για στενότερες επαφές. Αν ήταν κι εκείνος, γιατί όχι; Ενας νέος άνδρας, στο απόγειο της δόξας του που δεν πρόσβαλε κανέναν, δεν είχε κακό λόγο. Φερόταν με το γάντι, αλλά έβαζε τα όριά του. Δεν προχωρούσε εύκολα σε σχέσεις. Περνούσε καλά, διασκέδαζε, γλένταγε μαζί τους μέχρι το πρωί, τους άνοιγε σαμπάνιες, κέρναγε, τις πήγαινε και τις έφερνε, αλλά μέχρι εκεί. Μετά είχε χρόνο μόνο για τους φίλους, τη μουσική και την οικογένειά του. Και κυρίως τη μητέρα του Αθηνά, στην οποία έτρεφε μεγάλη αδυναμία, όπως και εκείνη. Μια γυναίκα της παλιάς σχολής που ήθελε να τον κρατά προσγειωμένο, να κάνει απλώς καλά τη δουλειά του χωρίς να πάρουν τα μυαλά του αέρα. Ειδικά σε αυτό τον είχε επηρεάσει τα μάλα. Και φυσικά η γυναίκα που θα της παρουσίαζε ως κοπέλα του θα έπρεπε να έχει εκείνη τη στόφα των τίμιων, καλών κοριτσιών που στέκονται βράχος στον σύντροφό τους, όπως κι αν είναι το όνομά τους και ό,τι αυτό σημαίνει.

Πνιγμένος στα λουλούδια από πρόσφατη εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη

Ο Παντελίδης ήθελε πολύ να αποκτήσει στο μέλλον οικογένεια, έχοντας και ο ίδιος ένα πολύ υγιές πρότυπο, μια δεμένη στην ουσία της οικογένειας, με αξίες, αρχές, σεβασμό, με όλα όσα αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των κοινωνικών αντιλήψεων της μέσης Ελληνίδας μάνας και πατέρα. Προς το παρόν δεν βιαζόταν, η καριέρα του ήταν πάνω απ’ όλα και οι γυναίκες που βρίσκονταν δίπλα του έμπνευση για στίχους όπως «Σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε». «Μια ιστορία είναι και αυτό το τραγούδι. Για μια γυναίκα που μπήκε στη ζωή μας και τη λέρωσε. Τώρα της ζητώ να καθαρίσει από τις αμαρτίες και να έρθει μέσα. Ναι, έτσι μιλάω και στην καθημερινότητά μου. Απλά, αυθεντικά. Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος και “Ζητάς να μπεις”», έχει πει ο ίδιος για τους πομπώδεις τίτλους των τραγουδιών του.

Και τατουάζ

Λεπτομέρειες βέβαια για τους θαυμαστές του και σε κάποιες περιπτώσεις το δυνατό ατού του ως στιχουργού, με κάποιους σκληροπυρηνικούς να χτυπάνε τατουάζ με ολόκληρα ρεφρέν στο σώμα τους. Ο Παντελίδης φυσικά δεν ξέφυγε από τη συνήθη μοίρα που συνοδεύει όσους γνωρίζουν τη δόξα, την αποθέωση, το σερί επιτυχιών, τη λατρεία από τους θαυμαστές τους. Επικρίθηκε από συναδέλφους του για το επίπεδο των τραγουδιών που έβγαζαν, υποτίθεται, στην επιφάνεια τα πιο ποταπά από τα ντέρτια, για την υποκουλτούρα των μπουζουκιών, για τις ξεπερασμένες και προκλητικές για την εποχή της βαθιάς κρίσης συνήθειες με τα μπαζώματα από γαρίφαλα κ.τ.λ. Εκείνος δεν τους απαντούσε, δεν αντιδρούσε, δεν σχολίαζε κανέναν και τίποτα. Επαιρνε υπόψη του τη γνώμη μόνο όσων εκτιμούσε και φίλτραρε ποιος λέει τι και γιατί και αναλόγως πορευόταν.

Βασικά άφηνε στον κόσμο να αποφασίσει για την ορθότητα των όσων κατά καιρούς του έσουρναν. Και ο κόσμος είχε άλλη άποψη. Ηταν ο πιο ακριβοπληρωμένος τραγουδιστής της γενιάς του, το σίγουρο χαρτί κάθε επιχειρηματία. Το σιγουράκι. Είχε μεγάλο άγχος πριν εμφανιστεί στην πίστα. Ειδικά στις πρεμιέρες. Το πρωί του ατυχήματος, στις 9.32 κι ενώ εκείνος είχε ήδη φύγει από τη ζωή, ανήξερη η μητέρα του Αθηνά πόσταρε στο Facebook μια φωτογραφία τρομπέτας με τη λέξη «King», συνοδεύοντάς τη με τη λεζάντα «19 Φεβρουαρίου τι γίνεται;». Αναφερόταν φυσικά στην πολυαναμενόμενη πρεμιέρα της Παρασκευής, ενώ ένα λεπτό πριν είχε ποστάρει και φωτογραφία του. Το δικό του τραπέζι σε κάθε πρεμιέρα το έκλεινε πάντα για εκείνη, τον πατέρα του, τα αδέρφια του και τους κολλητούς του. Ηθελε να τους βλέπει από την πίστα, να παίρνει κουράγιο, να χαίρεται. Ο Παντελής δεν έχει πια τραπέζι, δεν είναι καν στην πίστα. Εφυγε σαν φωτοβολίδα.