Στην τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου -ένα αφιέρωμα στον μέντορά του Βασίλη Καρρά- ο συνήθης στατικός και μετρημένος Παντελής Παντελίδης σηκώθηκε να χορέψει ένα αγαπημένο του ζεϊμπέκικο. Με τη φωνή της Πίτσας Παπαδοπούλου, στον στίχο «Θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα φύγω», έκανε μια τέλεια στροφή. Σε μια στροφή, επίσης, τα βρόντηξε όλα κι έφυγε.
«Γκάζι πατάω δυνατά, ένα τσιγάρο και φωτιά.
Μα να τ’ ανάψω, κοριτσάκι μου, δεν πρόλαβα…». Στίχος δικός του που αυτές τις μέρες έγινε το σάουντρακ του κατευόδιου, ένας στίχος για κάποιους προφητικός, προσπαθώντας να αποδώσουν μεταφυσικές ιδιότητες στον, τραγικό χαμό ενός νέου ανθρώπου και αστέρα της πίστας που… ζούσε το όνειρό του, μην τον ξυπνάτε. Ο Παντέλος, όπως τον λένε οι θαυμαστές του, ή Παντελάκος, όπως τον φώναζαν ο Βασίλης Καρράς, η Πάολα και ο ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου «Teatro» Κώστας Μπερτάκης, κατάφερε είναι η αλήθεια να ισορροπεί με μοναδική μαεστρία ανάμεσα στον καλλιτέχνη Παντελίδη που προκαλούσε σεισμό στα μπουζούκια τραγουδώντας στίχους καψούρας και ερωτικής προδοσίας, «χτισμένος» μέσα σε τόνους από γαρίφαλα, και το παιδί της διπλανής πόρτας, τον Παντελή που μεγάλωσε στις προσφυγικές γειτονιές της Νέας Ιωνίας ακούγοντας Καζαντζίδη και Καρρά, με όνειρο να γίνει ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής και την εξέδρα να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του. Μεγάλος ποδοσφαιριστής δεν μπόρεσε να γίνει, καθώς η υπερτροφία στην καρδιά που διέγνωσαν οι γιατροί στα 17 τού έκοψε το όνειρο. Ηταν ριψοκίνδυνο να κάνει διπλές και τριπλές προπονήσεις γι’ αυτό.
Φωτογραφία από τα δεύτερα γενέθλιά του
Εβαλε μπρος το άλλο του πάθος, το τραγούδι. Κι έγινε μεγάλος μετατρέποντας τα μπουζούκια σε εξέδρα, με οπαδούς και πανηγυρισμούς. Μια διονυσιακή ατμόσφαιρα, θαμώνες απόλυτα παραδομένοι σε ντέρτια και καημούς, ποτάμια από αλκοόλ και βουνά από πανέρια, όλοι να τραγουδούν τους στίχους μαζί του, κουπλέ και ρεφρέν, με τα χέρια υψωμένα στον αέρα, με τον Παντελίδη να κάνει τα δικά του γροθιές. Ο Παντελής, ο δικός τους άνθρωπος, η λαϊκή ψυχή, ο μπεσαλής και κιμπάρης, με τα πάθη και τις καψούρες του, ένα αυθεντικό αρσενικό παλαιάς κοπής που έφτασε ψηλά χωρίς να καβαλήσει το καλάμι. Το είδωλο στον καθρέφτη εκείνου που θα ήθελαν να γίνουν και οι ίδιοι, ενσαρκώνοντας το όνειρο με φόντο έναν μπουζουκοναό πνιγμένο στην κάπνα και στην κάψα. Και εκείνος στην πίστα να αποθεώνεται, να διονυσιάζεται μαζί τους, ένα ορατό στο γυμνό μάτι αποτύπωμα DNA του γνήσιου Ελληνάρα. Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
